Some like it hot

/12 Reacties/in , /door

Some like it hot - Planet Fur
De rechaud. Je kent hem vast nog wel van Chinees Indisch Restaurant ‘De Chinese Muur’ (of ‘De Lange Muur’, want het is altijd een variatie op die ene toeristische trekpleister).

De rechaud (of in de volksmond, het theelicht) houdt je eten warm. Of je thee. Ik denk dat Molly er ook wel op zou willen liggen (dan wordt het een ‘rechat’, harhar), ware het niet dat haar vachtje niet brandveilig is. Daarbij: ze is dan wel plat, maar niet gek.

Grappig hoe bepaalde voorwerpen een tijd uit de gratie zijn, maar ook weer een comeback maken. Zo ook het rechaud. Ik zie hem op allerlei aanrechten terugkeren, en niet alleen bij blogvrienden (die vaak voorop lopen qua interieurtrends). Deze rechaud in prachtige zalmkleur deed mijn hart ineens een huppeltje maken bij de kringloop. Ookal is het een onding, qua maat en vorm, ineens leek zo’n ding dat mijn theewater de hele dag warm gaat houden super handig. Niet dat ik ooit zoveel thee in mijn eentje ga drinken, maar die gedachte kreeg ik pas toen ik alweer thuis was. Het rechaud doet het bovendien goed onder het theepotje dat van mijn Lief’s oma is geweest. Een goede reden om de aanschaf alsnog te rechtvaardigen.

Alles wat fout&oud was wordt weer salonfähig. Al duurt het 30 jaar, het komt terug. Zo vernam ik uit betrouwbare bron (mijn kapper) dat de Vanilla Ice/mariniers blockhead weer terug gaat keren in het modebeeld. Wat ik toch een vrij schokkende revival vind. Voor nu.

Want wie weet maakt mijn hart over vijf jaar wel een huppeltje als mijn Lief met zijn versgeknipte blockhead terugkeert van een kappersbezoek.

Some like it hot - Planet Fur
About the rechaud I thrifted a while ago and some thoughts on trends and how everything seems to become hot&happening again after decades. (According to my hairdresser, even Vanilla Ice’s blockhead will get hot again. A pretty shocking revival if you ask me!)

A cactus with down feather

/11 Reacties/in /door

A cactus with down feather - Planet Fur
Sinds ik een dochter heb zie ik haar overal, ook als ze niet bij me in de buurt is. Ik zie mij en haar in moeders die terloops aan het bolletje van hun kindje snuffelen. In het kindje dat in de rij staat bij de kassa en trots vertelt dat ze zelf een toetje mocht uitzoeken. Maar ook in de extreem verdrietige beelden van kinderen die in een land leven waar veiligheid, eten, onderdak of liefde geen vanzelfsprekendheden zijn. Ik vind het bizar hoe er, zodra je kind geboren is, een heel nieuw luik in je hart opengaat waarachter nog veel meer liefde verborgen zit. Dat je in staat bent nog zoveel meer lief te hebben. En hoe kwetsbaar je dat ook weer maakt. Ineens begrijp ik waarom een moeder eens tegen mij – toen nog kinderloos – zei: “Al die vreselijke politieseries kan ik niet meer zien sinds ik kinderen heb.”
Ik kan er ook niet meer naar kijken.

Zo kon het gebeuren dat ik, na een lange werkdag, Dille en Kamille binnenliep en tegen een cactus aanliep wiens haartjes me deden denken aan het Polletje Piekhaar op het hoofdje van mijn dochter.

Ja, je inlevingsvermogen neemt wonderlijke loopjes met je als je moeder wordt.

A cactus with down feather - Planet Fur
How the soft spiky spines of a cactus remind me of our daughter’s down feather-y hair.

Kuikenhaar II verkl

This is where the magic happens

/3 Reacties/in /door

This is where the magic happens - Planet Fur
De programma’s van MTV blijken een eindeloze bron van blogtitels te bevatten, zoveel is wel duidelijk. Zenden ze Cribs eigenlijk nog uit, daar? Want ik ben niet meer zo hip dat ik nog naar die zender kijk (voor mijn gevoel hebben ze alleen nog maar programma’s waarin irritante figuren in één huis moeten leven en de godganse dag ruzie met elkaar maken..maar dat kan ik mis hebben). Maar MTV Cribs dus. Dat programma waarin bekende Amerikanen (of sellebrieties, haha) MTV rondleiden in hun kast-van-een-huis. Die huizen met koelkasten van het formaat studentenkamer en met keukens die zó aangeveegd zijn dat je één ding rustig kan concluderen: dat ze nog nooit een ingrediënt van dichtbij gezien hebben. Sowieso zagen die huizen er altijd uit alsof er niet in gewoond werd. En waarom stonden die koelkasten altijd vol met liters vruchtensap? Zoveel vragen!

Ook in Cribs zat in het einde mijn favoriete scène. Die waarin de slaapkamer werd geshowd. En waarbij de gastheer of -vrouw bij het openen van de slaapkamerdeur, met schalkse (schalks? Echt? Mijn vocabulaire stamt echt uit 1950) blik zei: “This is where the magic happens”.

Nou, dit is dus waar onze magic happens. In ons geval is magic een klein meisje dat op bed met een knuffelflamingo ligt te spelen terwijl ik foto’s maak. Waar ik boeken lees. Waar we een heleboel meuk onder ons bed bewaren (een hoog bed: moet je doen. Weet je hoeveel rotzooi je eronder kwijt kan?). Waar stapels notitieboekjes de tafel naast mijn bed bevolken. Waar het kleurenpalet zo rustig mogelijk is, omdat mijn brein anders zijn kop niet wil houden ’s nachts. En waar, oké dan, die orchidee normaal gesproken niet dáar staat. Want daar ga je dan natuurlijk met je slaapdronken hoofd iedere ochtend op staan, op deze manier.

This is where the magic happens - Planet Fur
This is where the magic happens - Planet Fur
This is our bedroom. The room where, according to MTV Cribs, ’the magic happens’. The magic that happens in our bedroom is a little girl that’s playing with a flamingo plushie while I shoot photos of the room. Where there are a ton of notebooks on my nightstand. Where I read my Moomin books. Where the colour palette is soft toned, since my brain has a hard time to shut down at the end of the day. And – let’s be honest – where that orchid isn’t standing over there normally. ‘Cause I would step on it every morning with my sleepy head.

Make the money, don’t let the money make you

/3 Reacties/in , /door

Make the money - Planet Fur
Deze is voor al jullie creatieve geesten, daarbuiten.

This one’s for all you creative minds out there.

The alternative Vitra tray

/14 Reacties/in , /door

The alternative Vitra Tray - Planet Fur
Gevaarlijk, deze titel. Het schept nogal wat verwachtingen, namelijk. Helaas is dit geen tutorial om je eigen Vitra rotary tray te maken. Het lijkt er niet eens op. Misschien lig je nu zelfs wel hoonlachend achter je beeldscherm, nu je deze foto ziet na het lezen van de titel. Dan ben ik in ieder geval blij dat ik je aan het lachen hebt gemaakt, dat is één van de redenen waarom ik blog. (Want zoals Bassie van Adriaantje altijd zegt: “Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd”.) Als blogger moet je, vind ik, af en toe met een prikkelende titel komen. Vandaar. Maar goed, kappen met die disclaimers nu, Fur. Maak je punt.

Ik hou toevallig erg van het stapelen en dat kan je echt fantastisch met die Vitra tray. Er kleven alleen twee nadelen aan dat dienblad: de prijs en dat je ‘m momenteel overal ziet. Wat ik heel goed snap, begrijp me niet verkeerd. Want hij is echt prachtig. Met oude meuk, zoals ik mijn kringloopschatten liefdevol noem (ook al kan ik me voorstellen dat die naam minder liefkozend klinkt  – maar goed dat die kringloopspullen geen oren hebben), stapelde ik iets wat uiteindelijk in de verte iets weg heeft van een dienblad met meerdere verdiepingen. Het blauwe serveerschaaltje komt uit een oude paascollectie van Albert Heijn, het dienblad van Ikea en dat grijze druppelvormige ding lijkt een onderdeel van een groter geheel te zijn..maar alleen dit deel lag bij de kringloop. Het vaasje is gemaakt door Ros Lee van Polkaros. Die trouwens net zo veelvoorkomend op dit blog begint te worden als de Vitra tray. Hij staat bijna iedere week wel ergens op een foto.

Het enige wat ik nu nog hoef te doen is een jaartje of 30 wachten tot de eerste mensen hun vintage Vitra rotary tray naar de kringloop brengen. Geduld is een schone zaak. (Voeg hier hoongelach in.)

The alternative Vitra Tray - Planet Fur
Maybe you opened this post with high expectations, considering its title. And maybe after seeing its contents, you bursted into Dr. Evil-like laughter. Vitra rotary tray? Seriously? If that’s is the case, I’m happy I made you laugh. It’s one of the reasons why I blog. Second, as a blogger, it’s one’s duty to choose poignant titles for one’s posts now and then. Which explains the choice of the tricky name of this post. But enough with the disclaimers, let’s get to the point I’m trying to make here.

The good thing about the Vitra tray is that it makes it possible to stack things. And I love stacking things. The downside of the tray is its price and the fact that everybody seems to have one these days. Which I totally understand by the way, ‘cause it’s beautiful. But I decided to make my own tiered tray, with a vintage piece (the grey droplet), an Ikea tray and my cute little Polkaros pot (which is starting to get as common as the Vitra tray here on this blog. It appears on at least one photo per week).

I’m strangely attracted to this pile. Even better, I stopped craving for the one from Vitra. For now.

The only thing that’s left for me to do now is wait thirty years until the first people bring their Vitra trays to my local thriftshop. (Insert scornful laughter here.)

The alternative Vitra Tray - Planet Fur