Deze blogpost gaat over vrienden. Vrienden, vriendenboekjes en vriendschap…met een lama. Jazeker.
Laten we beginnen met het algemene begrip vriendschap. (Ik hou de spanning erin.)
Je maakt vrienden en je verliest ze. Omdat je ouder wordt. Of wijzer. Er zijn vrienden van wie je zeker weet dat je er mee zal rollator racen in het bejaardentehuis, later. Dat zijn vaak ook de vrienden met wie je, nadat je elkaar een tijd niet gesproken hebt, de draad zo weer oppakt. De vrienden waarmee je ook goed kan zwijgen. (Al moet ik zeggen, dat is een uitdaging bij mij.) Dat zijn de allerbeste vrienden.
Het vriendenboekje is een van die prachtige herinneringen aan je vrienden van vroeger. Ik ken mijn oude vriendenboekje bijna uit mijn hoofd. Omdat ik er als kind heel vaak doorheen bladerde. Het was toch een beetje je eigen Facebook account. Met dit verschil dat je de vrienden die in dat boekje schreven vaak ook dagelijks zag. En dat ze je niet ieder uur meedeelden wat ze gegeten hadden. Maar dat is een hele andere discussie.
Stiekem telde het best een beetje hoeveel mensen die schattige vragen (‘Wat ik later worden wil’, ‘Mijn idool is..’) in wilden vullen. De mooiste pagina’s waren de pagina’s waar een echte pasfoto bij was geplakt. Dan was je geluk compleet.
De schrijffouten waren ook zo aandoenlijk. Het heeft soms weken, zo niet maanden geduurd voor ik de hanenpoten van sommige klasgenootjes ontcijferd had. Zo wilde een jongen uit mijn klas graag ‘kaper’ worden. Ik denk dat hij kapper bedoelde. Tenminste, dat hoop ik. Ik heb zijn naam vooralsnog nog niet zien langskomen op het 8-uur journaal. Er was een klasgenoot die soldaat wilde worden, ‘omdat je dan een ovening krijgt’. Hij wist toen vast nog niet dat die ‘oefening’ bestond uit jezelf afbeulen op een stormbaan. Klasgenootjes wilden juf worden. Of bakker. Er leken maar 10 beroepen te zijn om uit te kiezen. De wereld was nog zo overzichtelijk. Toch leuk dat die jongen kapper als droomberoep koos, trouwens. Een man naar mijn hart. Hij is nu vast accountant.
Er viel in die tijd maar weinig te kiezen wat idolen betreft. Er waren er eigenlijk maar twee. Of drie. Als een klasgenootje de regels van het mensenpark al een beetje door had, dan was jij zijn of haar idool. Verder waren Maikel Jeckson of Madoona steevast het idool. Of, ook zo lief: ‘mama’ of ‘papa’. Aaaaw.
En nu is er een nieuw vriendenboekje te koop. Helemaal analoog maar ook helemaal van nu. In dit vriendenboek mag je tekenen (bijvoorbeeld hoe je bed eruit ziet of je familie), plakken (je mag het poppetje op jouw pagina aankleden met de bijgeleverde stickers) en natuurlijk gewoon schrijven. Ook wat je graag eet! Het boekje is bedacht en vormgegeven door Julie Marabelle en Esther van de Paal en uitgegeven door Uitgeverij Snor. De uitgeverij die snapt dat een boek veel meer is dan tekst en beeld alleen. Ik kan niet wachten tot ik onze dochter dit boekje cadeau kan doen. En ik hoop dat er ooit een keer een ‘poesie-album’ aan de serie toegevoegd zal worden. Want het poëzie-album en vriendenboekje horen gewoon bij elkaar.
En dan nog dat verhaal over die vriendschap met die lama. Want die heb je ook van mij tegoed.
Jaren geleden zonden ze op één van natuurzenders (Discovery ofzo) een kort filmpje uit waarin een jongetje thuiskomt met een baby-alpaca. Die baby-alpaca had een rood hoofdstelletje om. Ik dacht dat ik doodging van zoveel schattigheid. Ik was verkocht. Alpaca’s (of lama’s) zijn in mijn hoofd sindsdien voorgoed veranderd van spugende schepsels naar grootogige, zachtaardige lieverds. Ik heb het filmpje nooit meer terug kunnen vinden. Ik zou bijna denken dat ik het verzonnen heb.
Vera van Franje Design deelt met mij (en Anne en vele anderen) de liefde voor alpaca’s. Sterker nog, de alpaca is het lijdend voorwerp in veel van haar werk. Het boek ‘Mijn lama’, waarover zij recent blogde, gaat over een alpaca die bij mensen aan komt lopen. Een baby-alpaca om precies te zijn. Hij blijkt ontsnapt uit een plaatselijke kinderboerderij, maar voordat men daar achter is, heeft hij al vriendschap gesloten met het kindje uit het boek. ‘Mijn lama’ is nog regelmatig tweedehands op internet te vinden. Het is geschreven door Miep Diekmann, de foto’s zijn gemaakt door Lies Wiegman. Mocht je er zelf naar op zoek willen.
Mán, wat had ik graag vriendschap gesloten met een baby-alpaca. En stel nou hè, dat hij kon schrijven, dan zou hij ook zeker mijn vriendenboekje in hebben mogen vullen.
Zijn het splinters meteoriet? Het zou ook een kindertekening kunnen zijn. Wel een kind dat later Picasso wordt, ofzo. Is het alleen waterverf of ook plakkaatverf? Is het überhaupt wel verf, of zijn er ook figuren uit papier geknipt? Zijn ze gestempeld? En is het inderdaad geïnspireerd op gestapelde blokken hout? Of maak ik dat ervan?
De 
