Wessel the Vessel

Max Lipsey Vessel - Oh Marie!De meeste dingen die ik op mijn Pinterest verlanglijstje heb staan, blijven steken bij het punt ‘leuk om van te dromen’. Een mens moet immers wat te wensen houden. Of is dat een vreselijk calvinistisch idee? Hoe dan ook, het lijkt mij in ieder geval geen reet aan als je altijd alles maar kopen kan wat je leuk vindt.

De schalen van Max Lipsey kwamen tijdens mijn zoektocht naar een nieuwe fruitschaal ook zo op dat lijstje terecht. Vraag me niet hoe ik uiteindelijk de Max Lipsey vessels opduikelde uit de krochten van het internet, maar ik vond ze. Er was geen webshop die ze verkocht, dus eindigde het als droomfruitschaal op mijn verlanglijstje. Wist je trouwens dat fruitschalen bijzonder dun gezaaid zijn in de designwereld? Het begrip fruitschaal blijkt namelijk bijzonder rekbaar te zijn. Want tenzij je kabouter Plop heet, moet zo’n schaal toch een behoorlijke afmeting hebben en stevig genoeg zijn om een lifetime supply van sinaasappelen bij elkaar te houden zonder om te vallen. Blijkbaar is dat een vreemde randvoorwaarde, want fruitschalen waar een shitload aan fruit op past, zijn er niet veel. Een kniesoor moet af en toe kunnen klagen, niet?

Max Lipsey Vessel - Oh Marie!

Het dromen werd ineens toch werkelijkheid toen ik de schalen bij Déjà Vu in Nijmegen tegenkwam. Niks krochten of ellenlange zoektochten. Ze stonden daar gewoon te staan in al hun onweerstaanbare, matglanzende, *nog meer overdreven superlatieven, ladiedadie* pracht.

De rest van het verhaal laat zich raden.

Als je dit blog al een tijdje leest weet je dat, zodra wij iets een naam geven, het een Zeer Lang Leven beschoren is bij ons thuis. (Ik hoor Molly en Jet opgelucht ademhalen.) We hebben onze vessel Wessel genoemd. Recent ontspon zich zelfs het volgende gesprek over hem.
Mijn Lief, kijkend naar de lege fruitschaal: “Hoe is het met Wessel?”
Ik: “Mwoah. Hij voelt een leegte van binnen. Zou jij even sinaasappels op het boodschappenlijstje willen zetten?”

Max Lipsey Vessel - Oh Marie!
(Prachtig woord trouwens, vessel. Het is een Engels grofweg een verzamelwoord voor alles dat hol is en blijft drijven, is na het raadplegen van het woordenboek mijn conclusie. Schepen worden vessels genoemd, maar ook teilen, kuipen of fusten. Toch ga ik maar niet proberen of Wessel blijft drijven. Ik geloof Max op z’n woord toen hij het woord koos voor zijn product.)

The house of the rising sun

The house of the rising sun - Oh Marie!
Vond ik daar op de vrijmarkt nóg een weefraam! Een hele oude, van de Hema. Zal je altijd zien!

Dit is mijn tweede weefwerkje. Wat ik zo fijn vind aan deze handwerktechniek? Dat je kan ’tekenen’ met je materiaal. Je maakt wat in je hoofd zit. Hoekjes, lijntjes, rondjes. Daar hou ik van. Geen ingewikkelde zomen, geen stofpatronen om rekening mee te houden, je hoeft niets achterstevoren, binnenstebuiten vast te zetten, of ruzie te maken met een naaimachine. De weeftechniek is rechttoe, rechtaan. En je eerste probeersels zien er meteen behoorlijk goed uit. Dit kleine weefraam kan ik daarbij op schoot houden, zodat ik ook Jetje nog een beetje in de gaten kan houden die momenteel het liefst als een soort mini-commando door de kamer tijgert.

Nog een dikke tip: gebruik voor het weven draad dat niet te elastisch is, zoals acryl of katoen. Dit voorkomt ‘inweven’: waarbij de randen van het weefwerk naar boven toe steeds schever toelopen. Bij Zeeman verkopen ze acryl in alle kleuren van de regenboog, voor fijne prijzen. Prettig materiaal om mee te beginnen en je bent niet meteen handenvol geld kwijt aan je nieuwe hobby.

Fijne zondag (voor wat er nog van over is, dan ;))!

Glimmende olifanten zijn zó 2016

Sneue olifant part II - Oh Marie!
Ik heb een sneuerikken magneet. Dat is niet nieuw hoor, ik heb altijd van dingen gehouden die een beetje scheef zijn. “En bedankt” zegt mijn Lief dan altijd. Ja hallo, wie de schoen past trekke hem aan hoor. Jonguh!

Sneue olifant part II - Oh Marie!

Maar goed. Sneuerikken dus. Zo kwam er recent nóg een sneue olifant op mijn pad. Ik vond hem in zo’n winkel waar mensen een schap kunnen huren om daarin hun waar te verkopen. Tussen al die schappen gevuld met gehaakte pantoffeltjes, zelfgenaaide kinderkleding, houten zonnebrillen, vruchteloze pogingen tot het namaken van Dutch Design en Disney merchandise, was ook een schap waarin een hele stoet met sneue diertjes stond. Met liefde geboetseerd, met raku techniek afgewerkt…maar stuk voor stuk kandidaten voor de galerij der zielenpieten.

Mijn hart smolt.

Achter zoveel kneuterige huisvlijt zit óf een marketingmastermind, of iemand die al zijn moed bij elkaar raapte en besloot om zijn creaties nu dan eindelijk aan de wereld te tonen.

Naast de olifant was er ook een pinguïn die ik heel graag wilde adopteren, maar mán..dan moest ik ze eigenlijk allemaal kopen. En laten we wel wezen, in het asiel kan je ook niet ál die arme stakkers mee naar huis nemen. Je wil het wel, maar praktisch is het niet. Logisch ook niet, trouwens.

Deze tevreden vriend, met zijn zo positief opgeheven slurf, staat nu dapper glimmend tussen mijn verzameling al dan niet sneue types. Trouwens, scheef is het nieuwe recht. Imperfect het nieuwe zwart. En glimmende olifanten worden heel erg 2016. Ik voel het.

Schering en inslag

Leren weven - Oh Marie!
Gisteren plaatste ik op Instagram een foto van mijn meest recente weefoefeningen. Ik kreeg daarop veel vragen over de techniek en wat je precies nodig hebt om te leren weven. Ik wil benadrukken dat ik (nog) geen geoefende wever ben, maar ik heb er inmiddels wel het een en ander over opgestoken. In deze post deel ik alles wat je nodig hebt om te beginnen met weven. Van tips waar je goede weeframen kan kopen, welk gereedschap je nodig hebt, tot filmpjes waarin basisvaardigheden en het zelf maken van een weefraam wordt uitgelegd.

Ik zal beginnen met het benodigde materiaal.

Je kan zelf een weefraam maken (daarover zo meer), maar ik ga liever meteen aan de slag, dan dat ik eerst nog van alles moet gaan fabrieken voordat dat kan. Weeframen zijn daarbij niet duur. In eerste instantie kocht ik voor € 7,- een heel eenvoudig weefraam bij Flying Tiger. Dit weefraam vond ik echter niet prettig werken en tegen de tijd dat je dit leest zijn ze misschien niet eens meer te krijgen in de winkels. Ik schafte daarop een vintage weefraam aan op Marktplaats via deze dame, die er meerdere in verschillende maten te koop aanbiedt.

Dit weefraam heeft een keerkam (de lat die je in het midden van het weefraam op de foto’s ziet). De keerkam maakt het mogelijk om de kettingdraden (de over het weefraam heen gespannen draden) om-en-om omhoog en omlaag te draaien, zodat je met de steeklat (de houten latten op de foto in het midden) heel eenvoudig je inslagdraad door het raam halen kan. Daarbij kan je op dit uitgebreidere weefraam de spanning van je kettingdraden beter spannen met de schroeven boven- en onderaan (voor de hardcore lezers: die balkjes met schroeven boven- en onderaan heten ketting- en doekboom). Bol.com verkoopt soortgelijke weeframen (zoekterm ‘weefraam’) met bijbehorend gereedschap in verschillende maten. (Mijn weefraam is 25 cm breed.)

Wat je verder nodig hebt:
Een bolletje wit haakkatoen. Ik kocht deze van Phildar (3/50gr.) bij Euroland voor € 2,-. Hiermee maak je je kettingdraden.
Steeklatten. Die van mij zaten bij het weefraampje van Tiger, maar als je een weefraam koopt als pakket zitten ze er standaard bij. Anders zijn ze ook hier te bestellen.
Een weefkam. Mijn (super retro) weefkam zat bij mijn Marktplaats weefraam, maar handig vind ik hem niet. De onderkant van de kam loopt rond, wat bij het naar beneden kammen van je inslagdraad niet lekker werkt. Ik heb een beetje medelijden met de stakker die hiermee heeft moeten weven, eigenlijk. Wat prima werkt is een gewone haarkam, zolang hij maar recht is aan de onderkant. Overigens moet de kam ook standaard bij een weefpakket zitten, check dat altijd even!
Wol, Acryl en/of andere draadachtigen (haha). Dit zijn je inslagdraden. De inslagdraden zijn de draden waarmee je om-en-om van boven naar beneden door de ketting heen weeft.
Een scherpe schaar. (Fiskars is altijd goed.)
Een lange naald met een groot oog. Degene op de foto is eigenlijk te kort om lekker te werken. De naald gebruik je als je kortere stukjes weeft, zoals de driehoekjes in mijn weefsel. De steeklatten gebruik je om ‘meters te maken’.

Leren weven - Oh Marie!Ik vond deze sympathieke en duidelijke tutorial op YouTube waarmee de basisprincipes van het weven letterlijk met huis- tuin- en keukenartikelen wordt uitgelegd. In het filmpje wordt gebruik gemaakt van een zeer eenvoudig weefraam van een stuk hout met spijkertjes. Wil je zelf een weefraam maken, bekijk dan dit filmpje eens.

Ik volgde samen met Anne een workshop weven bij Nom. vol van kleur in Amsterdam. Een middag bezig zijn met de techniek brengt mij meestal veel verder dan tutorials op internet, maar dat is natuurlijk heel persoonlijk. We schreven een review over de workshop van Nom. die je hier kan vinden.

Heb ik je hiermee geholpen? Misschien dat ik er eens wat filmpjes over maken kan. Moet ik wel eerst even over mijn cameravrees heenstappen, in dat geval. En nog wat meer ervaring opdoen. Tot slot nog wat inspiratie van weefgrootheden, zoals van Hermine van Dijck, Maryanne Moodie, All Roads, Rummage and Hollow, Jujujust en Weekday Carnival. Geweldig om te zien hoe zij allemaal hun eigen, unieke draai en stijl aan dezelfde vaardigheid geven! Ik ga nog even verder oefenen.

Dinsdag starten we met het Kleine Prins thema, zin in! Fijne Koningsdag allemaal!

Leren weven - Oh Marie!

De jaren ’70 man die hield hiervan

Het stereotype man hield hiervan - Oh Marie!
Het stereotype man hield hiervan - Oh Marie!
Na het bespreken van alle stigma’s op de vrouwelijke variant van de jaren ’70 verjaardagskaart, is het nu de beurt aan de mannelijke variant.

Eens kijken. Hoe keek men (of, kaartenmakers) in de jaren ’70 tegen de man aan?

Nou, hij hield van bloemen. Dat vind ik sympathiek. Verder luisterde hij graag naar de radio, onder het genot van een glas whisky en een sigaret. Dat soort sluikreclame voor verslavende middelen was nog helemaal oké in de jaren ’70. De stereotype jaren ’70 man houdt van fotografie (of, in het algemeen: gadgets – dat zal nooit veranderen). En, ook een goede zaak, lichaamsverzorging staat hoog bij hem in het vaandel. Want ik tel wel twee verzorgingsproducten op deze kaart. En dat in een tijd dat lichaamshaar, waar dan ook, nog weelderig groeien mocht. Saillant detail: de kaarten werden denk ik door Revlon gesponsord. Want zowel de toiletartikelen op de mannen- als vrouwenkaart zijn van Revlon.

Wat die strik daar in het midden doet? Geen idee. Het is wel een erg frivool detail in deze setting. Alhoewel de bloemen dat eigenlijk ook zijn. De strik moet denk ik suggereren dat er net flink door de jarige is uitgepakt. Tadaaa, hier je verjaardagscadeau, stereotype jaren ’70 man!

Fast forward naar 2015. Wat is er veranderd? De analoge camera is terug van weggeweest. Elektronica is kleiner en esthetisch verantwoorder geworden en kan meer data herbergen. De sigaretten heb ik moeten vervangen door een stuk zeep. Vond ik wel een frisse tegenhanger. Noem dat maar dichterlijke vrijheid. Whisky is weer hip, vandaar dat ik het zowaar aantrof in onze voorraadkast. Mijn whisky-kenner merkte trouwens op dat VAT 69 ‘bocht’ is. Wat te denken geeft wat die fles op deze kaart doet. Is het stiekem een uitnodiging voor een ranzig slempfeest? Wie zal het zeggen!

Ik dank de hemel dat de aanrechten tegenwoordig wit, grijs of van natuursteen zijn. Ik krijg bijkans hoofdpijn als ik te lang naar dat wilde 70-er jaren tegelmozaïek kijk. Het zat er trouwens toch dik in dat je toentertijd vaak hoofdpijn had aangezien een feestje niet geslaagd was als de woonkamer niet blauw stond van de sigarettenrook.

Lekker overzichtelijk hoor, die jaren ’70. Maar voor een tijdperk dat een vrijgevochten imago heeft, lijken de rollen toch nog wel erg duidelijk verdeeld op deze kaarten. Binnenkort tijd voor de kindervariant van deze serie..want die is er ook!

Het stereotype man hield hiervan - Oh Marie!