Yesterday Monsieur Felix (Diana’s little brother, little only because it sounds sweet (and he is!) and I went on a thrifttour through Nijmegen. In one of the stores, there was this basket filled with deer skulls and even though I think it’s a macabre thing and I can’t imagine why someone would want to kill an animal in general, I reckoned the deer’s death wouldn’t be completely and utterly pointless if I gave it’s remains at least an honourable destination. So what’s left of Mother Nature’s efforts are lying here on Bruin now, just being beautiful in all her bare glory.
Ik ging gisteren op kringloopjacht met Monsieur Felix, het broertje van Diana (broertje omdat dat lief klinkt en hij is een schat!). Eén van de dingen die ik zo ontzettend leuk vind aan kringlopen zijn de excentriekelingen die ze uitbaten, zoals de oude hippie in een van de winkels gisteren. Ondanks dat we niet veel vonden tussen de enorme hoeveelheid oude kleding, stoffen, hertenschedels (!) en troep, heeft zijn vriendelijke karakter een onuitwisbare indruk op me gemaakt, geweldig!
Maar terug naar het punt van dit bericht, de schedel. In die bewuste winkel stond een mand vol met hertenschedeltjes met gewei, iets waar ik enorm door afgestoten werd, vooral door het feit dat ik me niet kan voorstellen dat je een dier zou willen doden (ervan uitgaande dat dit hert niet door natuurlijke omstandigheden is overleden, iets wat ik me kinderlijk genoeg wel probeer voor te houden). Om bondig te blijven, aangezien het arme dier dood is en haar schedel ook nog eens voor minder dan niets bij een rommelwinkel lag, leek het me niet meer dan eerbiedig om haar overblijfselen een goede bestemming te geven. Haar overblijfselen, waar de natuur ooit zo hard haar best voor heeft gedaan, liggen nu dus mooi te zijn op Bruin.
