A Fido fine

Over the past few years, Diana became a dear friend and a rolemodel to me. Despite the fact that she works for four different (creative) businesses and that she has a family (and isn’t secretive about the fact that that’s often a tough combination to balance), she is tirelessly supporting me to chase my dreams, which gives me a great deal of respect for her as well. It goes without saying that, when she asked me to shoot pictures of the Appracadabra launchparty last October, I was very happy to be able to do something in return. She ensured me she wanted to pay me some kind of salary and I kept saying it really wasn’t necessary to pay me for something I really liked doing.

Eitherway, last week she did pay me. The most fabulous, vintage happy salary I ever earned in my professional life: a vintage Fisher Price dog pull toy called Snoopy. It’s in perfect condition, beside it’s ears that need to be replaced (hence the adhesive tape it’s previous owner added to keep them together). Today our new housemate will get new felt ears and he’s also already the subject of one of our many silly inside jokes:

Me: “Love?”
Husband: “Yes?”
Me: “Did you walk Snoopy today?”
Husband: “O, ahaha”

Diana is de laatste jaren niet alleen een vriendin maar ook een rolmodel voor mij geworden. Naast het feit dat ze vier (creatieve) ondernemingen runt en dat combineert met een gezin (waarbij ze ook niet geheimzinnig doet over het feit dat dat een behoorlijk uitdagende combinatie is), coacht ze mij enthousiast (en schijnbaar moeiteloos) om ook mijn dromen na te jagen. Hierom was het voor mij vanzelfsprekend om, toen ze mij daarom vroeg, samen met mijn Lief het Appracadabra Launchfeest te fotograferen om wat terug te kunnen doen. Uiteraard wilde Diana ons daar weer voor compenseren, waarop ik vond dat ik niet gecompenseerd hoef te worden voor iets dat ik Heel Graag Doe.

In ieder geval, vorige week kreeg ik tóch mijn salaris gestort. En het is het meest originele, vintage vrolijke salaris dat ik ooit in mijn werkende leven uitbetaald kreeg: een Fisher Price loophondje met de naam Snoopy. Hij is in perfecte vintage staat, op zijn oude vilten oren na die door zijn vorige eigenaar angstvallig bij elkaar werden gehouden met plakband. Vandaag krijgt onze nieuwe huisgenoot nieuwe oren van vilt en is hij ook al het middelpunt van één van onze vele flauwe grappen:

Ik: “Lief?”
Echtgenoot: “Ja?”
Ik: “Heb je Snoopy al uitgelaten vandaag?”
Echtgenoot: “Ow. Haha”

Playing around part II

One great idea I found on my endless sessions on the internet is using a painted canvas for pictures as a background. This works especially well for close-up pictures and so I’ve been playing a bit with this canvas I painted with leftovers of the green in our hallway and a piece of salvaged wood.

Een geweldig goed idee voor het maken van close-ups: een canvas (voor 2 euro bij de Action), geverfd in een andere kleur dan wit (of je moet in een huis wonen met alleen maar andere kleuren op de muur, dan zou ik ‘m wit houden, haha). Overigens kan een wit canvas enorm handig zijn om een foto meer licht te geven, door het te gebruiken om binnenvallend licht te weerkaatsen, maar dat terzijde. Ik verfde dit canvas in de kleur van onze hal en gebruikte het om er wat wintergoed (en semi-lentegoed ;-)) mee te fotograferen.

Ooo, before I forget! My first ideabook for Houzz.com aired (wow, that sounds fancy, doesn’t it?)! Take a peek via the widget on your right!

Winter wonders

I bought the Darling Clementine tray with a major discount at Emma B. in Utrecht last weekend (which made me very happy, the thrill of a new purchase can make me even ten times more excited when I pay a fraction of it’s original price. It’s really addictive). When I added it to the other two deer, I noticed the coincidence of the ribbons around the deer’s necks (I love to embellish vintage pieces with quirky details). And so the three pieces of very different puzzles fell together perfectly into one. I love a good puzzle!

Ik kocht het dienblad van Darling Clementine met een enorme korting bij Emma B. in Utrecht afgelopen weekend (de aanschaf van iets waar ik slechts nog een fractie van de originele prijs voor betaal is verslavend en bepaalt voor 50% de mate van plezier van een aankoop..zo erg is het inmiddels). Toen ik het bij mijn tweedehands hertjes zette, viel me de overeenkomst van het gestrikte lint op (ik mag vondsten graag een beetje opvrolijken met een strik), waardoor dit groepje ineens als een goed passende puzzel in elkaar viel. Ik ben gek op puzzelen!

Sunday morning

This Sunday we take it slow. Our funny Meatballs explore the snow and nibble on the frozen plants in our garden (during these cold nights they moved into a nice comfortable loft in our garage, 1.04F (-17C) is even for bunnies too cold, despite their thick fur coats).

Of course the prize for Most Relaxed Life goes to Molly: she doesn’t need to leave the house (in fact, she hasn’t set one paw outside since October), she didn’t got stuck in one of the largest traffic jams of the last 10 years (like my husband last Friday, it took him 3 hours to get home), she doesn’t have a cold (like me) and she’s so spoiled that she may sit on my lap when we eat our breakfast. It makes me definitely want to reincarnate as a cat, thank you very much.

Deze zondag doen we het rustig aan. Onze lieve Bontbroeken graven in de sneeuw en Knaagmans (a.k.a. Haasman, a.k.a. Haas) knaagt aan de bevroren planten (altijd nóg lekkerder dan het groenvoer dat ze dagelijks krijgen. “Op zondag komt Knaagmans om de tuin aan te knagen”, is al een veel gebruikt gezegde hier thuis.) -17C is ook voor hen te koud – hun warme bontbroeken ten spijt – daarom zijn ze voor onbepaalde tijd in een comfortabel loft in onze garage getrokken.

Zonder twijfel echter gaat de prijs voor het Luizenleven naar Molly: ze hoeft niet naar buiten (dat deed ze dan ook niet meer sinds oktober), ze heeft niet in de top 5 horrorfiles van de laatste tien jaar gestaan (mijn Lief deed er vrijdag 3 uur over om thuis te komen), ze is niet snibverkouden (zoals ik) en tot slot mag ze op mijn schoot terwijl we aan het ontbijt zitten (want zo verwend is ze). Om deze redenen wil ik dan ook bijzonder graag reïncarneren als kat, alstublieft dankuwel.

Playing around

For (one of the many) plans I have for my (still not entirely clear) future, I’ve been making moodboards with different sorts of media (plain cutting&glueing, photographing and Photoshopping). It made me realise again how much I love making those. Here a picture of the many selections I made, it’s so cool how the look and feel of a picture become very different when you play with the colour saturation!

Voor (één van de vele) plannen die ik heb voor mijn (nog niet uitgekristalliseerde) toekomst, heb ik een heleboel moodboards gemaakt met verschillende soorten media (ouderwets knippen&plakken, fotografie en Photoshop). Tijdens dit project realiseerde ik me weer hoe leuk ik het maken van die dingen vind. Bij deze post twee foto’s van één van de vele selecties die ik maakte, geweldig hoe je met het spelen met de kleurverzadiging twee compleet verschillende sferen krijgt!