Once again, it’s going to be legenmerry!

/0 Reacties/in , , , /door


Ik heb het gehaald, de eindstreep die zwangerschapsverlof heet. Ik heb zelfs nog, tussen het halen van wat voelde als een miljoen deadlines (dankzij een verweekte hersenpan, de helft minder energie én zuurstof dan normaal – laat ik wel wezen) nog wat kerstversiering in huis weten aan te brengen. Champagne problems, ik weet het. Maar de laatste maanden waren desalniettemin teringdruk, zeker als je voornoemde perks of being pregnant in het grote geheel meeneemt. 


Maar, de kerstversiering dus. Ik vond bij de kringloop in Antwerpen prachtige gekleurde kerstballen, die ik in de kamerden hing die het hele jaar door als kamerplant fungeert en met kerst als kerstboom. Ik vind het hele ritueel van het halen van een kerstboom ontzettend leuk, maar voel me ieder jaar weer bijzonder schuldig over het feit dat we die bloedig opgekweekte kerstboom na een maand keihard bij het grof vuil zetten. Dit is – wat mij betreft althans – een geweldig alternatief. Verder kon ik eindelijk mijn Meri Meri advent stadje in het feitelijk speciaal daarvoor aangeschafte antieke wandrek zetten. De kleine marquee letters bovenop het wandrek zijn van HEMA.


Voor de rest is de versiering zoals altijd een samenraapsel van vintage, nieuw en een beetje vreemd. Ik doel hierbij, om maar eens een voorbeeld te noemen, op het kalkoenbloempotje (ik heb er even geen ander woord voor) in de hal dat ik bij de kringloop vond. Een vondst waar een Zeer Geliefd Familielid over zei: “Wie koopt zoiets?!”. Ik kan blijkbaar zelfs mijn bloedeigen familie, toch de mensen die inmiddels wel wat van mij gewend zijn, nog choqueren met mijn kringloopvondsten.

Verder word ik heel erg gelukkig van de roodkoperen kerstster die ik bij de kringloop vond en die zo prachtig bij het roze dressoir past. De kerstkaart ernaast is trouwens ontworpen door Ruth Hengeveld, je kan hem hier kopen.




Wil je andere kerstinspiratie zien? Voor zover het chaotische archief van dit blog dat mogelijk maakt, zette ik een paar van mijn favoriete kerstblogposts op een rijtje. Onder andere die ene Addams Family-geïnspireerde die ik samen met Anne maakte, alweer twee jaar geleden. Je kan via het zoekmenu ook zelf op ‘kerst’ zoeken, maar wees gewaarschuwd: je komt dan in een brei terecht die vergelijkbaar is met mijn bovenkamer…ook als ze niet onder invloed van zwangerschapshormonen staan. Je bent gewaarschuwd! ;-)

Hele fijne feestdagen gewenst, lieve allemaal!

Kerst 2016
Addams Family – kerstinspiratie voor niet-traditionele types
Een vintage houten kerstster in een nieuwe jas
Papieren 3D sterren

Fifi

/0 Reacties/in , , /door


Ik heb er al weleens over geschreven in mijn column voor het AD: ik heb een kringloop bucketlist. Daarop staan zaken die ik Heel Graag een keer wil vinden, maar waarvan ik tevens weet dat dat waarschijnlijk nooit gaat gebeuren (al is het wel gelukt met een vintage Moomin speelhuis, lees hier maar eens).


Toen ik jaren geleden (het huis van) Martine voor het eerst bezocht, werd ik verliefd op haar huisdier Fifi. Fifi is geen kat ofzo (sowieso vind je die niet bij de kringloop), maar een hondje van keramiek dat feitelijk mooi is van lelijkheid. (Al zullen de meningen daarover verdeeld zijn.) Hoe dan ook, ik wilde sinds ik ooit die ene blik op Fifi wierp, ook een Fifi vinden. En daarom kwam ze met stip op één op mijn kringloop bucketlist te staan. Waar ze na al die jaren nog steeds stond, want Fifi’s blijken nogal schaars te zijn, in de wereld in het algemeen.


Een tijdje geleden opende Martine sinds lange tijd weer haar Instagram verkoopaccount. Alwaar ze ook afscheid nam van Fifi. Kringloop bucketlist of niet, ik ga dan niet puristisch lopen zitten te staan te doen en vasthouden aan het voornemen om zelf een Fifi te vinden. Ik had namelijk toch allang ondervonden dat dat een kansloze missie was. Dus adopteerde ik Fifi. Martine blij dat Fifi in een (zeer) liefdevol huis terecht kwam en Molly blij dat zij niet meer de enige in huis is die de hele dag met haar tong uit haar mond rondloopt. Wat overigens geweldige beeldrijm oplevert:


Eind goed, al goed.

About our new pet Fifi, a ceramic dog I adopted from my friend Martine.

30 weken

/1 Reactie/in , /door


Een 30 weken-buik, een onwillige poes en dat allemaal op een onscherpe foto. Maar eigenlijk vind ik dit soort ongelukjes het allermooist.

De weken beginnen echt te tellen. Ik moet nog honderd deadlines halen voor ik met verlof *kuch* kan, waarna we zo halverwege december als twee kippen zonder kop de Grote Shuffle in huis kunnen aanpakken. Jet’s kamer wordt babykamer, mijn werkkamer wordt Jet’s kamer en er wordt as we speak een kamer in de tuin gebouwd waar ik straks kan werken. Dat laatste is echt fantastisch en het zal je dan ook niet verbazen dat mijn Lief lichtelijk jaloers is op wat Jet al ‘mamma’s speelhuisje’ noemt. (Haar speelhuisje heeft weliswaar geen isolatie noch is het voorzien van andere echte gemakken, maar “…hij is wél roze”, wat voor een driejarige gelijk staat aan het hoogst haalbare in speelhuisjesland. Een klassieke win-win situatie, mensen.)

Ik hoop binnenkort iets van mijn speelhuisje te kunnen laten zien. De inboedel ervoor (inclusief heftig hysterische Nel Veerkamp kroonluchter) is uiteraard allang geregeld en wacht met smart (oké, dat is waarschijnlijk projectie) om in het huisje te trekken. Ik deel af en toe filmpjes van de bouw op Instagram Stories, mocht je benieuwd zijn.

Voor Molly beginnen de weken, of eigenlijk jaren, ook te tellen. Ze is met haar 15 jaar (en na haar logeerpartijtje from hell) weer op gewicht en weer gezond, maar ze lijkt ineens wel heel erg oud geworden te zijn. Ze loopt erbij als een zwerver in een vervilte jas, heeft een beetje een dronkemansloopje en ze is stokdoof. Niet dat dit enig afbreuk doet aan haar opdringerigheid, noch aan haar vechtlust (geen buurtkat hoeft zich voor de ramen van ons huis te vertonen – al is ze wel een luie vechtersbaas, ze laat haar fitties graag aan huis komen) noch aan de wijze waarop ze op luide wijze kenbaar maakt dat ze Iets van je wil. En reken maar dat Molly eigenlijk constant Iets van je wil. Feitelijk delen we ons huishouden dus niet alleen met een kleuter in de peuterpuberteit, maar ook met een Zeer Obstinate Bejaarde.

En dan zwijg ik nog over de naam die we voor die baby moeten bedenken. Ik prijs me, kortom, gelukkig met al onze champagne problems en tel mijn zegeningen.

30 weeks and counting. I kinda love this little accident (not the pregnancy, the photo..haha) with Molly (who always wants to cuddle except when she has to). We have a huge interior shuffle planned in December, so stay tuned for a lot of new interior inspiration somewhere in the upcoming weeks! 

Kringwinkelschatten

/1 Reactie/in , , /door


Afgelopen weekend vierde ik mijn verjaardag in Antwerpen met mijn Lief. We deden niet veel bijzonders, alleen al door ’t Stad lopen vind ik heerlijk. Of, in mijn geval begint het steeds meer op waggelen te lijken, maar dat mag als je bijna 30 weken zwanger bent. (Niet dat het er daar eleganter van uit gaan zien, maar ik troost me met de gedachte dat een zwanger topmodel evengoed op een stadium zal gaan waggelen. So be it.) 

Antwerpen is nog altijd één van mijn lievelingssteden. Je rijdt er in afzienbare tijd naartoe en er is zoveel te zien en te bezoeken dat je er dagen door zou kunnen brengen. De stad is aan de ene kant prachtig en aan de andere kant lelijk, het stationsgebied is vermoedelijk voor de komende 50 jaar een bouwput (allemaal zoals het een wereldstad betaamt), je kan er heerlijk eten (een doodgewoon broodje gezond in een obscuur café is al een traktatie)…en er wonen Vlamingen. Ik vind Vlamingen een verademing met hun prachtige taal en hun vriendelijke, beleefde ingetogenheid. (Waar je je als Nederlander altijd een onwijs botte schreeuwer naast voelt…wat we waarschijnlijk ook zijn, hahaha). Ik doe de Vlamingen met een dergelijke korte karakterschets uiteraard ook direct te kort, maar ik wil maar zeggen: ik zie Antwerpen graag. Geen betere plek om op je verjaardag met je Lief doorheen te waggelen dus.


Voor we de stad bezochten, maakten we een korte stop in Merksem, waar ik De Kringwinkel bezocht. Merksem ligt ten noorden van Antwerpen en daarom op de route (ik ben zeker niet roomser dan de paus, maar met omrijden zou je het principe van recycling via de kringloop weer ruimschoots compenseren met de CO2 uitstoot van je auto – stof tot nadenken). Het is trouwens helemaal niet per se zo dat ik altijd epische spullen vind bij die kringloop, maar het is gewoon fantastisch om een kringloop over de grens te bezoeken. In buitenlandse kringlopen liggen immers weer totaal andere spullen dan in Nederland. Daarbij vonden de kringloopgoden het blijkbaar tijd voor een verjaardagscadeau, want dit bezoekje wierp op z’n zachtst gezegd zijn vruchten af.


Ik vond er de blauwe kan, prachtige vintage gekleurde kerstballen van glas, het glazen vierkante – tja, wat is het eigenlijk? – prismading (zie hierboven rechts) en nog meer, zelfs. Daarbij verspreidt De Kringwinkel in België het (gratis) Kringmagazine, een sympathiek magazine dat niet alleen gaat over de sociale functie die de kringwinkels in Vlaanderen vervullen, maar ook over het belang van hergebruik, de eerste belangrijke stap in een circulaire economie (een onderwerp waar ik al eens over schreef toen ik het voormalige Tropicana in Rotterdam bezocht). Het magazine benadert het onderwerp vanuit zo’n positieve invalshoek, dat je er gewoon vrolijk van wordt. Een dergelijke positieve benadering van een wereldomspannend probleem vind ik uitermate sympathiek en hoopgevend. En dat is toch wel wat we nodig hebben, niet? Positiviteit en een beetje hoop.

“Door mee te stappen in de opgejaagde idefix van kopen en produceren, vergeten we haast dat we maar één planeet hebben.” Zomaar een zin uit het Kringmagazine. Je zou er toch bijna voor omrijden.

Last weekend I visited Antwerp and my favourite thriftshop in Merksem with my Love. About the epic loot I scored and about how much I love Antwerp and the kind people of Flanders. 

Kauniste x Molly

/3 Reacties/in , /door


In maart van dit jaar was ik nota bene in Helsinki, waar ik me verheugde op een bezoek aan de winkel Kauniste in het Design District. Helaas, ze waren net die week de winkel aan het verbouwen. Ik kon niet eens smachtend naar binnen turen, zoals je weleens doet om jezelf nog meer te kwellen als je omgereden bent voor een bepaalde winkel die vervolgens dicht blijkt te zijn. Het pand was een bouwput en er was geen product uit de prachtige collectie te zien. Jammer dat het niet gelukt was, einde doei! zouden Kabouter Wesley en Kakhiel zeggen. 

Gelukkig mocht ik van het universum in de rewind, want recent benaderde Kauniste mij voor een samenwerking op dit blog. Je zou bijna gaan denken dat het voorbestemd was! Ik zei natuurlijk ‘ja’, stuurde een lijstje met mijn favoriete items uit hun webwinkel toe (dat was nogal een lang lijstje) om vervolgens bijna het complete lijstje opgestuurd te krijgen met zelfs nog excuses dat dat ene plaid uit de lijst niet meegezonden was omdat ze daar maar één sample van in huis hadden. Waarop ik me afvroeg hoe je ‘ik heb het schaamrood op mijn kaken staan’ vertaalt naar het Fins, want niet het plunderen van hun halve collectie of ordinaire hebberigheid, maar slechts een ongebreideld enthousiasme over hun merk lag ten grondslag aan dat lange lijstje. Zo zie je maar dat Babylonische spraakverwarringen ook gewoon via e-mail kunnen ontstaan, met alle (in dit geval prettige, verjaardagsgevoel oproepende) gevolgen van dien.

About this fabulous collaboration with one of my favourite Finnish brands Kauniste and a little about this photoshoot with my favourite furry model Molly (who of course didn’t want to model but just wanted to nap in her vintage doll carriage and be left alone.)


Hoe dan ook, ik en mijn favoriete, super eigengereide fotomodel togen aan het werk om al dat moois te fotograferen. Helaas wil Molly best op een lekker zacht dekentje poseren, maar niet als het op een wiebelig kussen ligt. Of als ze het niet zelf bedacht heeft. Of als dat plaid over een stoel met gaatjes gedrapeerd is, want dan moet ze steeds uitkijken dat haar (inmiddels weer) dikke prakpootjes niet door de gaatjes van de zitting zakken. Daarbij laat Molly momenteel een constant spoor, of beter gezegd een stofwolk, van kattenhaar achter op álles, dus het kwam er deze fotosessie op neer dat ik vooral bezig was om Molly te paaien om een dutje te doen op één van die prachtige Kauniste producten om daarna alles weer kattenhaarvrij te moeten maken, terwijl zij ondertussen alweer nuffig in haar poppenwagentje zat (gisterenavond vergiste ze zich en sprong ze in het poppenwagentje van Jet waarmee ze bijna een mini clash of the titans ontketende). Overigens is Molly, zoals jullie merken weer helemaal haar oude opdringerige eigenwijze zelf, na haar near death experience afgelopen zomer.


Kauniste betekent zoveel als ‘mooi maken’ in het Fins en oi, en óf hun producten je huis mooi maken. Het blauwe plaid met huisjes bijvoorbeeld, is ontworpen door één van mijn favoriete Finse ontwerpers Hanna Konola en net zo zacht, zo niet zachter dan Molly zelf. Voor de rest ben ik verliefd op het vogelkussen (vooral op die ene dikke vogel rechts die op zijn kop staat en zijn vleugels in de lucht steekt – humor!), had ik het kussen met strepen al tijden op mijn verlanglijstje staan (ook door Hanna Konola trouwens) en dan zwijg ik nog over het Mökkilä kussen (Mökkilä betekent ‘dorpje met huisjes’ – is dat een pleonasme?) dat me direct aan Scandinavië – mijn ultieme happy place – doet denken.


Kauniste lanceerde een splinternieuwe wintercollectie die je nu bewonderen – en beter nog – bestellen kan! Voor als je al dan niet op zoek bent naar zoiets zachts als Molly, maar dan zonder het gemiauw, geprak, eigenwijze gedrag of een dagelijks terugkerend rondje huis stofzuigen. Speaking of the devil: die ligt, as we speak, super fotogeniek en heel diep te slapen bovenop mijn nieuwe blauwe Kauniste plaid. Dat doet ze uiteraard wél als het haar eigen idee is.