Analoge zomerfoto’s van Zweden en Denemarken

Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!
We hadden eigenlijk een andere post op de planning staan vandaag, maar soms loopt een dag net even anders dan je in gedachten had. Geen Club Tropicana dus, alhoewel deze post wel gaat over de analoge foto’s die ik tijdens mijn recente zomervakantie maakte. Het leek me een verdedigbaar alternatief. *Denk knipoog hier*

Analoge fotografie is voor mij nog steeds een les in geduld. Ik betrapte mezelf tijdens mijn vakantie zelfs op de gedachte “dat ik nu eens even lekker mijn analoge foto’s ging bekijken”. Euh, hoe dan precies? In mijn over-enthousiasme heb ik al een keer of drie te vroeg bij het fotolab gestaan, om weer onverrichterzake terug naar huis te keren. “Mevrouw, uw foto’s zijn woensdag na twaalven gebracht, dan zijn ze pas vrijdagmiddag klaar, niet vrijdagochtend.” Ik heb bijna afgeleerd om na het maken van een foto een blik op de body van mijn analoge camera te werpen, wat logisch is bij een digitale camera en onnozel bij een analoge. Ik hoop altijd maar dat niemand dat ziet.

Je hebt verrassend veel aanspraak als je met een oude camera om je nek over straat loopt. Bij een kringloop wilde een medewerker mijn Canon een keer afrekenen (want dat ding is zo oud, die moest daar wel vandaag komen – vraag me overigens niet waarom ik met die camera in de kringloop liep!) en ontelbaar veel mannen in de leeftijd van mijn eigen vader spreken me aan over het toestel. Ze halen herinneringen op over hun eigen analoge camera’s of zijn bijzonder verbaasd over het feit dat iemand anno 2015 weer analoog fotografeert. (“En waar laat je dat dan ontwikkelen tegenwoordig?”) Het levert leuke gesprekken en af en toe hilarische ontmoetingen met Vreemde Vogels op. (Zoals die keer dat een heel vreemd mannetje mij en Martine aansprak in – ook weer – een kringloop. Maar dat is een verhaal apart).

Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!
Ik schoot in Denemarken en Zweden drie fotorolletjes vol. Eén daarvan is nét niet helemaal vol, ik kan er nog vier foto’s op maken. Ik wil zo’n rolletje niet zomaar volschieten met onzinnige foto’s (wat een gekke uitspraak is, want al mijn analoge foto’s gaan over hele dagelijkse dingen), dus ik heb nog een soort toetje liggen dat ik binnenkort alsnog kan laten ontwikkelen. Laat het nu het geval zijn dat ik gek ben op toetjes.

Ik ben iedere keer weer verrast door de onwaarschijnlijk mooie foto’s die uit dit 40-jarige toestel van mijn vader komen. Ik hoef er niks aan te doen, ze komen zo uit het ontwikkelproces rollen. Om eerlijk te zijn kan ik soms niet geloven dat ik de foto’s zelf maakte. En ja, ik weet hoe pathetisch dat op z’n beurt weer klinkt. Ik laat mijn foto’s trouwens ontwikkelen en scannen bij Color Utrecht. Ik fotografeer op rolletjes van Agfa met een ISO van 400.

Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!
Analoge fotografie -  Oh Marie!
Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!
Alle foto’s terugzien die ik met mijn Canon Tlb maakte? Ik zette ze voor je op een rijtje:
Post 1 (experimenten met analoge binnenfotografie)
Post 2 (met een vierdubbele exposure)
Post 3 (foto’s die ik in Amerika met mijn Holga maakte)
Post 4 (hoe geweldig een ‘slippende film’ uit kan pakken)
Post 5 (een mistig toverbos dat me bijna ontglipte door een gebroken film)

Zomerherinnering van Iris Vank

Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
De meesterinvlechters van Curaçao wisten wel raad met Iris’ blonde bakra haren. Het resultaat zie je op deze grappige en aandoenlijke foto’s van mini-Vankje op Curaçao waar het gezin Vank eens in de zoveel jaar de Nederlandse winters ontvluchtte om op vriendenbezoek te gaan. Deze zomerherinnering speelt zich dan ook niet af tijdens een Nederlandse zomer. Maar dat zij Iris, gezien deze geweldige anekdote en dito foto’s, direct vergeven natuurlijk.

Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen
– Tekst en foto’s Iris Vank

Als ik even in mijn geheugen graaf, heb ik behoorlijk wat mooie zomerherinneringen. Vanaf mijn vijfde trad ik bijvoorbeeld elke zomer op in het jeugdcircus in ons dorp (net als Anki van Zilverblauw trouwens, zij was (onder andere) befaamd spreekstalmeester en kondigde mij aan voordat ik in de trapeze hing of over het koord liep) en daar zijn heel wat compromitterende foto’s van te vinden. In die circustent was het warm (hoe hoger hoe heter he? Arme ik in die nok) maar om nou te zeggen dat het in het Oh Marie-thema Club Tropicana past? Mwoah.

Mijn portie Club Tropicana viel niet eens in de zomer, het was technisch gezien hartje winter, maar dit vergeven jullie me vast na het zien van de foto’s. Mijn ouders spaarden namelijk heel erg hard om af en toe op bezoek te gaan bij vrienden op Curaçao. ’s Zomers bleven we thuis, maar eens in de pak ’m beet vier jaar namen ze ons mee naar een tropisch paradijs aan de andere kant van de wereld. Wat een feest, met zoveel leuke en lieve mensen. Het voelde als een warm bad, bij die grote Antilliaanse familie met feestjes, etentjes, Papiaments overal om je heen (‘dushiiiii!’) en picknicks op het strand.

Denk kokosnoten, diepblauwe zee, opblaasboten, Ben-Bits met een beetje zand, zwemkleding in alle (neon)kleuren van de regenboog en een mini-Vank op haar hurken in de branding op zoek naar de mooiste schelpjes en stukjes koraal. Ik was vroeger al een verzamelaar en kon uren met gebogen rug mooie dingen zoeken, totdat ik bijna niet meer rechtop kon staan. Dan dook ik even met duikbril en al het water in, om al snel weer gehurkt een stukje verderop verder te gaan met zoeken. Mijn haren werden blonder en mijn schoudertjes roder. Op Curaçao heb je natuurlijk meesterinvlechters bij de vleet, die graag eens zo’n blond kopje onder handen namen. Want als je kunst kan maken van kroeshaar, lukt het zeker met dat slappe zachte haar van mij. En het was ook nog eens carnaval, net nadat mijn haren ingevlochten waren. Ik kon er dus aan de zijlijn van de meest fantastische optochten (glitter! Veren! Zongebruinde lijven in ieniemini-bikini’s! Meer glitter!) al dansend en draaiend de blits mee maken. Om het zo lang mogelijk mooi te houden, sliep ik wekenlang met mijn hoofd gewikkeld in bandana’s. Tevergeefs natuurlijk, want op een gegeven moment was het echt geen porum meer, overdag. Ik heb ze wel nog steeds ergens, die kraaltjes. Voor mij waren dat ingevlochten haar en die rammelkralen Club Tropicana in volle glorie.

En die foto van mij terwijl ik aan die gieter aan het likken ben, is heel niet genomen op Curaçao, maar in voormalig Joegoslavië. Ik vind hem alleen te leuk om niet te laten zien. En wat een stoot was mijn moeder hè, dertig jaar geleden?

Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Iedere dag een flamingo

A flamingo a day - Oh Marie!
Dietske plaatst iedere dag een foto van een flamingo op Instagram. Waarom? Waarom niet! is haar eenvoudige antwoord. Want was het gezegde niet ‘a flamingo a day keeps the doctor away’? Niet? Nou, wat ons betreft werkt dagelijks een flamingo net zo goed als het iedere dag eten van een appel. We ondervroegen Dietske over haar a flamingo a day initiatief en vroegen haar en passant ook naar haar beste Instagramtips en -trucs!

– Tekst en foto’s A Flamingo a Day. (Je vindt Dietske via aflamingoaday op Instagram)

A flamingo a day - Oh Marie!
Je plaatst iedere dag een foto van een flamingo in een bepaalde setting op Instagram. Was je toe aan iets opgewekts?
Ik werk in de juridische branche en ben daar toch voornamelijk met het hoofd bezig. Ik heb altijd veel gefotografeerd maar kwam daar door de drukte van mijn dagelijks leven niet meer aan toe. Ik miste de creativiteit en zocht iets waarmee ik dagelijks toch even mijn creativiteit kon laten borrelen. Ik ben na gaan denken over een projectje en toen is a flamingo a day geboren.

Zit er een bepaalde gedachte achter de setjes? En wat inspireert je tot de mini-voorstellingen?
Er zit geen specifieke gedachte achter behalve dat ik zelf plezier wil beleven aan het maken van de foto en dat hij een vrolijke uitstraling heeft. De inspiratie voor mijn fotootjes komt vanzelf. Soms bedenk ik een tafereeltje en zoek ik er spulletjes bij, vaak gebeurt het omgekeerde. Zie ik iets leuks en bedenk ik er een foto bij. Ik hou van kringloopwinkels en ben helemaal los gegaan op de vrijmarkt in Amsterdam op Koningsdag. Ik kocht alleen mini-spulletjes, want de flamingo die ik gebruik is maar 6 cm groot. En het mag niet te veel kosten van mezelf, anders zou het te gemakkelijk zijn.

A flamingo a day - Oh Marie!
Waarom flamingo’s?
Ik kwam het Playmobil flamingootje bij toeval tegen in een winkel. Ik hou van roze en van vogels. De flamingo staat in mijn beleving voor zon, zee en vakantie. Het is gewoon een blij makende vogel. De kleur en die lange dunne poten…zo grappig. Dit flamingootje is wendbaar in het midden dus ik kan hem oogcontact laten met maken met andere figuurtjes en naar dingen laten kijken. Dat werkt heel goed in de foto’s die ik maak.

A flamingo a day - Oh Marie!
Wat is jouw eigen favoriete flamingo a day foto?
De leukste foto’s zijn degene die ik samen met mijn dochter maak. We zoeken dan samen van alles bij elkaar voor een specifiek tafereeltje. Mijn favoriet is een picknick die we hebben gemaakt in Artis. Lagen we samen in het grasveldje naast de stenen dinosaurus Fristi in poppenhuisbekertjes te gieten om het zo echt mogelijk te laten lijken. Mensen dachten echt dat we gek waren geloof ik, maar wij hadden reuze veel lol!

Hoe maak je je foto’s precies?
Ik ben vorige zomer met dit projectje begonnen en heb er nog steeds veel lol in. Ik maak mijn foto’s met mijn telefoon, een Samsung Galaxy S5. Ik werk altijd buiten en alleen met natuurlijk daglicht. Soms op locatie maar meestal op mijn balkonnetje. Ik bewerk mijn foto’s soms met behulp van Instagram om de kleur wat op te peppen. Ik probeer elke dag te fotograferen maar werk soms ook een paar dagen vooruit als ik weet dat het somber weer wordt, slecht licht dus, of als de dagen te kort zijn en het al donker is als ik uit mijn werk kom.

A flamingo a day - Oh Marie!
Heb je nog leuke Instagram tips of trucs?
Voor Instagram is het leuk een thema te kiezen, of een specifieke stijl. Ik merk dat ik dat zelf de leukste accounts vind om te volgen. Ik was een jaar geleden helemaal niet bezig met het idee zo veel mogelijk volgers te krijgen maar heb er inmiddels bijna 10.000 en dat is toch wel heel grappig. Ik krijg elke dag leuke reacties vanuit de hele wereld. Daar word je gewoon blij van!

A flamingo a day - Oh Marie!

Zomerherinnering van Wendel Visser

Zomerherinnering - Wendel Visser - Oh Marie!
Wendel is een cultuurfreak met een liefde voor vintage uit de jaren ’50. Als ze niet ergens een kringloop aan het afschuimen is op zoek naar gouden vondsten, dan is de kans groot dat je haar in een museum tegen het lijf loopt. Als er íemand enthousiast kan vertellen over cultuur, dan is het Wendel wel. Zulke mensen hebben we hard nodig in tijden waarin er zoveel bezuinigd wordt op dit dossier. En nu stap ik weer van mijn zeepkist af.

Wendel kennende en wetende dat ze een kind van de jaren ’80 is, vroegen we haar haar beste zomerherinnering met ons te delen. Het is een echte pageturner geworden (voor zover er pages te turnen zijn op een website), met een waar – tot op de dag van vandaag onopgelost – mysterie in het slot aan toe.

Het mysterie van de verdwenen kwallen
– Tekst en foto’s Wendel Visser

Vergeet de Summer of Love of die van ’69. The sixties zijn zóóó 1950. Club Tropicana en the Summer of ‘89 daarentegen zijn het summum van cool. Wie heeft er nou niet een zwak voor reflecterende zonnebrillen en kan niet Holiday van Madonna meezingen?
Mijn persoonlijke Club Tropicana was elke zomer te vinden in de metropool Katwijk aan Zee, waar mijn opa en oma een tenthuisje op Camping Zuid hadden.
En met huisje bedoel ik niet zo’n stomme stacaravan of een caravan met voortent, maar een oldskool houten huisje met een zeilen dak dat elk seizoen opnieuw opgezet moest worden. Recht op het duinzand zodat je o-ver-al zand vond.

In plaats van één anekdote heb ik er dan ook op z’n minst 539. In mijn hoofd zijn al die Katwijkse zomers één grote brei geworden.
Ik herinner me het geluid van het klapperende zeil als de wind eronder sloeg. Mijn jaarlijkse zoektocht naar dat ene roze schelpje.
De zomer dat mijn 3-jarige zusje mijn oma letterlijk stalkte tot in de wc en de rest van de tijd ‘Huuuuujjjj Poppie Poffie’ zong (dat jaar was ‘een kopje koffie’ van VOF de Kunst namelijk een hit).
Het clubhuis waar we Floris in zwart-wit keken en de keer dat ik een drol middenin het houten douchehokje vond.
De duinwandeling waarbij mijn zusje zo dwars was dat mijn opa haar over het hek tilde en teruggaf aan mijn oma (we kwamen langs het huisje) met de woorden: “Je mag d’r houden!”.
Maar wat ik me vooral herinner is de ongelofelijke lol die we hadden en de grapjes die we uithaalden. Zoals ik hier met mijn opa die über-stoïcijns gewoon zijn kopje koffie drinkt tijdens mijn gekbekkerij.

Eén ding van die zomers achtervolgt me nu nog: Het Mysterie van de Verdwenen Kwallen.
Typisch voor het Nederlandse strand is de oostenwind die kwallen met zich meebrengt. Voor velen een domper op een mooie stranddag, maar ik vond het redelijk geweldig. Helemaal omdat het in Katwijk voornamelijk babykwallen betrof. Jeweetwel, het niveau mini-kwalletje uit Finding Nemo dat Dori liefkozend ‘Squishy’ noemt.
Elke zomer ving ik een paar van die super schattige kwalletjes in een emmertje zeewater. Vastbesloten om een paar kwallen als huisdier te nemen, sjouwde ik dat emmertje het duin over mee naar het huisje.
Maar als ik de volgende ochtend mijn huisdieren ging inspecteren, waren ze steevast verdwenen…
De emmer zat nog steeds vol zeewater, maar de kwallen waren spoorloos.
Tot de dag van vandaag begrijp ik niet wat er met mijn kwallen gebeurde.
Hadden ze een soort teletransportertechniek die ze terug naar de Noordzee beamde? Waren ze uit de emmer gesprongen? Of zijn ze simpelweg opgelost? Ik ben er nooit achter gekomen.
Als jij het wel weet, meld het dan in de comments hieronder, zodat ik dit Mysterie eindelijk kan oplossen…

Zomerherinnering - Wendel Visser - Oh Marie!
Zomerherinnering - Wendel Visser - Oh Marie!
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Een duik in azuurblauw zwembadwater

pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie3
Voordat George Michael zelf uit de kast kwam, trok hij zijn witte Speedo daar vandaan om te shinen in de videoclip van Club Tropicana. Cocktails drinken op een luchtbed, zijn sixpack showen onder de douche.. de clip is net zo fout als zijn zwembroek strak zat. Dat de beelden zonder gene in herhaling zijn gezet vergeten we voor de gezelligheid even. Want hoe fout al deze hysterie ook is, wij kregen bakken inspiratie van de tropische Wham! video.

Het good old zwembad lijkt sinds Wham’s Club Tropicana in de vergetelheid te zijn geraakt. Tenzij je een schoolgaand kind of fanatieke baantjestrekker bent. Een nogal specifieke groep, waar veel mensen buiten vallen. En dus staan we met zijn allen in de file naar het strand. Maar laten we eerlijk zijn, de Noordzee heeft niet de meest zomerse kleur en de Caribische zee is toch wat ver voor een dagje.

Voor het zomerse gevoel zochten we, samen met model Yara en fotograaf Suhely, daarom het plaatselijke bosbad op om daar een zeldzaam tropische dag door te brengen. Bij ons geen witte zwembroekjes, maar wel een heerlijke duik in een azuurblauw zwembad. En een paar ananassen, om het af te maken. Dive in!

pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie17
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie5
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie8
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie23apool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie22pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie15pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie27pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie12pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie9pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie18
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Mariepool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie6
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie10
pool party - photo by Suhely Leonora - styling by Anne van Midden - Oh Marie13
Fotografie: Suhely Leonora
Model: Yara Hendriks
Locatie: Bosbad Amersfoort
Styling: Anne van Midden/Oh Marie