Zomerherinnering van Anna Denise Floor

Zomerherinnering Anna Denise Floor - Oh Marie!
We herinneren ons het hilarische verhaal van een iemand die een hele avond lang een vakantiefotopresentatie van twee hondenliefhebbers moest bijwonen. De liefdevolle baasjes toonde die avond foto’s van hun vakantie Frankrijk. Of eigenlijk, van hun hond in Frankrijk. Hond onder een boom, naast een tafel, op een stoel, in een oud straatje, in zee, op het strand, op schoot, weer op een stoel en ga zo maar even een lange avond door. Dit is natuurlijk een wel heel extreem geval van een verplichte vakantiefoto-kijk situatie. Ons punt is: het tonen van vakantiefoto’s is een hele effectieve manier om je vriendengroep in rap tempo uit te dunnen. Vakantieverhalen zijn eigenlijk alleen maar leuk als ze gruwelijk zijn. Daarom deelt Anna Denise vandaag haar (zomer)herinneringen aan haar Zwitserse, bitchy oma. Die niet van slapjanussen, knoeierts, rot-routes of boomstammen door haar ramen houdt…

Een gruwelijk vakantieverhaal over een bitchy oma
Tekst en foto’s – Anna Denise Floor

Er is bijna niets saaiers, vind ik persoonlijk, dan het aanhoren van andermans vakantieverhalen. Ik vind mezelf horen praten over mijn vakantie al dodelijk vervelend. Het weer was lekker, het eten geweldig, de cultuur onovertroffen en och, het is echt zo fijn om eens helemaal lekker off the grid te zijn, weet je? Erger is het nog als de vakantiefoto’s uit de kast komen. Gelukkig krijg je tegenwoordig al gauw een iPhone in je handen gedrukt zodat je op eigen tempo kunt scrollen, maar ik ril bij de herinnering aan de urenlange slideshows die mijn opa speciaal voor ons had klaargezet op DVD.

Vakantieverhalen hoor ik dus meestal beleefd (je wilt toch nog een beetje sociaal gevonden worden) maar in stilte gepijnigd aan – met uitzondering van de verhalen in de categorie ‘gruwelijke’. Ik begrijp dat ik mijn geloofwaardigheid als geïnteresseerd medemens hiermee voorgoed verknal, maar een door een orkaan opgezogen tent of een rondreis door India met je voormalige BFF die niet meer tegen je praat is gewoon een beter verhaal. Ooit zal de verteller hier zelf ook om kunnen lachen, maar voordat het zover is doe ik het graag voor ze.

Mijn eigen gruwelijke vakantieverhalen gaan regelmatig over mijn bitchy oma, soms links en rechts wat aangedikt, maar grotendeels op waarheid berust. Mijn oma is een boel dingen. Oud (92), intelligent (tikt zo’n vier boeken per week af), sterk (woonde tot eerder dit jaar nog alleen op een berg in Zwitserland), zelfverzekerd (bestelde na 40 jaar op die berg haar brood nog steeds in het Nederlands) en geobsedeerd met tennis (Federer). Aardig, echter, is mijn oma niet.

Mijn oma houdt zich in.
Ze zal je nieuwe vriend/man een hand geven en vervolgens op de ‘vieze’ stoel zetten – “want ik weet nog niet of je een knoeiert bent of niet, maar de meeste mannen zijn knoeierts”.
Ze zal je vragen of je “nog van plan was je haar te knippen dit jaar” (antwoord ‘nee’).
Ze zal je vragen of je “altijd je grapefruit in je yoghurtbakje eet” en enkel haar wenkbrauwen ophalen.
Dat is dag 1 en dag 2.

Dag 3. Dit is de dag waarop je, als volwassen kleindochter, een lange wandeltocht slash meerdaagse excursie inplant.
Als elfjarige is dat een ander verhaal.
Moeder is naar de bakker gevlucht terwijl vader en oma ruzie maken over de beste wandelroute naar een dorpje verderop. Oma is al in geen tien jaar buiten het dorp geweest, maar is er vrij zeker van dat de route die mijn vader voorstelt “een rot-route” is.

Samen met mijn twee jongere broertjes ben ik aan het voetballen. Of nou ja, mijn broertjes zijn aan het voetballen en ik ben dennenappels naar hun hoofd aan het gooien. Voetballen voor gevorderden, level 3. Dit is tot op zekere hoogte allemaal prima (voor mij dan), tot mijn oudste jongste broertje besluit dat voetballen leuker is met stukken hout. Langs het huis ligt namelijk genoeg hout opgestapeld om een hipsterhuis van rustiek meubilair mee in te richten. Dat hoort bij een chalet. Er horen wel meer dingen bij mijn oma, maar een stuk hout door de ruiten voetballen valt daar niet onder.

Ik herinner me vooral nog hoe heerlijk veel herrie het maakte toen het stuk hout door de ruit vloog en de onmiddellijke realisatie op het gezicht van mijn broertje dat dit wellicht niet zo’n goede zaak was voor hem. Hij was de populariteitsrace bij mijn oma sowieso al niet aan het winnen, geheel buiten zijn toedoen om overigens. Ondanks het feit dat mijn broertjes liever, stiller, aardiger en socialer waren (en zijn) dan ik, houdt mijn oma gewoon niet van jongetjes. Alle mannen en jongens zijn knoeierts en slapjanussen. Behalve mijn opa, maar die is al veertig jaar dood. En nu heeft mijn broertje het raam doodgemaakt en daarmee zijn kans op een extra vijf franc aan het eind van de vakantie.

Eenmaal de trap af gelokt door het kabaal en het gejank van mijn broertje, blijken oma en vader echter nog niet het ‘rotplannen en je bent zelf eigenwijs’ station gepasseerd te zijn. Moeiteloos maken ze een pitstop bij het raam en al snel gaat de discussie niet meer over of mijn broertje wél of niet dom bezig was (wel, maar hij is acht), maar over wie de verzekeringsclaim mag indienen. Mijn oma heeft immers ‘de beste verzekering, nog afgesloten door je vader’ en mijn vader heeft ‘daar zijn twijfels bij en bovendien een prima aansprakelijkheidsverzekering’.

Mijn broertjes en ik besluiten in een opblaasbadje te gaan zitten om de situatie bij proxy wat af te koelen. Het helpt niet veel, maar ik krijg ergens halverwege de vakantie stilletjes de vijf franc van mijn broertje in mijn handen gedrukt. ‘Dan had hij maar geen boom door het raam moeten gooien’. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik het geld op zijn minst met de arme jongen gedeeld heb, maar ik geloof dat ik er kauwgom van gekocht heb. Wellicht lijkt ik meer op mijn oma dan ik zou willen toegeven. Daarnaast, kauwgom is duur in Zwitserland.

Zomerherinnering Anna Denise Floor - Oh Marie!
Zomerherinnering Anna Denise Floor - Oh Marie!
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company

Deze jaren ’80 items ga je zeker herkennen!

Velen van ons, en zo ook yours truly, waren in de jaren ’80 nog veel te jong om al in Club Tropicana te slierten. Laat staat om met Hoog Haar aan het zwembad te liggen. Girls just wanna have fun hield voor ons in dat we op vrijdagavond in onze pyjamaatjes met een schaaltje chips voor de buis naar Zeg ‘ns Aaa of Waku Waku keken. (Oo wat wilde ik graag een Waku Waku aap bezitten. Jij ook?)

Wij brachten onze jeugd buiten door op de Pogobal (die rubberen bal met die rand eromheen alsof je op Saturnus stond te springen – dat ding met gekneusde enkel garantie), het aankleden van My Little Pony, het ombouwen van Transformers van auto naar robot..en weer terug en, omdat het nog het pre-internet tijdperk was, met het kijken naar plaatjes van Disneyfilms door onze Viewmasters.

Ach, wat was het leven nog overzichtelijk en het speelgoed Spartaans. Je moest je action figures immers nog zelf verplaatsen. Bij gebrek aan wifi. Of batterijen.

Speciaal voor ons Club Tropicana thema en omdat schrijver dezes het fantastisch vindt om deze wandeling over Herinneringstraat te lopen, legden we een aantal typische jaren ’80 items onder de loep. Zonder wetenschappelijke onderbouwing, met wellicht hier en daar een snuf herinnering die stiekem zijn oorsprong in de jaren ’90 vindt. Maar hallo, bij de overgang van 1989 naar 1990 stopten kappers ook niet acuut met het touperen van pony’s of het scheren van blockheads, of wel dan?

Jas II verkl
Pastel colourblocking
Pastel en neon, die trend die anno 2015 ook alweer op z’n retour is, vindt zijn oorsprong in de jaren ’80. Ik herinner me twee klasgenootjes die hetzelfde zwart-met-neonkleurige kledingsetje hadden: een zwart shirt met zo’n typisch nietszeggend geborduurd strijklabel erop (weet je nog? Die strijkplaatjes die je moeder/vader op je trui over een gaatje heen kon naaien? Die dingen die het moesten doen lijken dat je een designtrui aan had?) en een rok met een petticoat van neonroze of -groen. Ik zag neongroen van jaloezie van die pakjes. Maar goed, ik had mijn trainingspak. Was ik supertrots op. Zeker als ik er mijn Diadora’s onder aan had.

Maar, waar had ik het over? O ja: pastel colourblocking. De kleuren waren zacht of neon en colourblocking was net zo hot als de blockhead. De snit van de kleding was daarbij per definitie wijd. Of eigenlijk meer.. rond. Waardoor je er ook per definitie uitzag als een Michelinpopje of de Stay Puffed Marshmellow Man uit Ghostbusters. Die trouwens ook uit de jaren ’80 stamt. Zo is de cirkel weer rond. Net zoals de kleding. Nu hou ik echt op.

Wat me wel bij de volgende opmerkelijke jaren ’80 stijl brengt: woeste vegen. Of, om in jaren ’80 termen te blijven: ‘flitsende felle kleuren’. Kom je in een kringloop een dekbed tegen waarop een marmermotief wordt gecombineerd met woeste vegen of heftige strepen? Dan ben je waarschijnlijk in de jaren ’80 stijlkamer verzeild geraakt. De jaren ’80 waren stijltechnisch grenzeloos en zo ook de patronen. Als kussenhoesje kan dat nog aardig zijn, maar op de gordijnen van je slaapkamer wordt dat een heel ander verhaal. Dat ze in de jaren ’80 niet constant hoofdpijn hadden in bed, mag een wonder heten. Dat er überhaupt nog kinderen zijn geboren in de jaren ’80 dus ook!

Jaren '80 items - Oh Marie!
My Little Pony
Welk kind wil nu geen verzorgpony voor z’n verjaardag? Dat moet de fabrikant van My Little Pony, Hasbro, begin jaren ’80 gedacht hebben. Voor ieder kind dat met alleen de Penny lezen niet tevreden was, bedacht Hasbro de ultieme verzorgpony: eentje die je kon aankleden, in kleuren die paste bij je kinderkamertje, die kwam zonder dierenartskosten en waar je met gemak een hele kudde van kon bezitten. Om nog maar te zwijgen van de hoeveelheid pachtgeld en hooi die deze paardjes je bespaarde! Gouden zet, Hasbro!

My Little Pony kwam ook – zoals al het speelgoed – met een hele trits accessoires. Had je ouders die hun respect wilde afkopen (of heel rijk waren of heel vrijgevig of altijd weg waren en jouw eenzaamheid wilde vullen met een kudde plastic paarden), dan kreeg je My Little Pony met alle daarbij behorende toeters en bellen. Mijn ouders vonden dat allemaal maar onzin (in ruil daarvoor kreeg ik een fijne jeugd zonder trauma’s), dus woonde mijn My Little Pony in een oude schoenendoos. Waar ik overigens, na wat morren, ook heel erg tevreden mee was. *Tekent deze pedagogische les op voor opvoeding eigen dochter*.

Jaren '80 items - Oh Marie!
Dummies
“Zachte fruitige vriendjes in een dubbel doosje. Snoepjes om te kauwen, daar kan je het mee doen. Het doosje kan breken met een krak!”

Nee, deze tekst komt niet uit de Paastoespraak van de Paus (‘Bedankt voor die bloeoeoeoemen’), dit zijn zinnen uit de reclame voor Dummies, die mini-snoepjes die zo lekker tussen je tanden bleven plakken.

Blijkbaar was er niemand in de jaren ’80 die dacht: “Hmm, curieuze jingle.” Maar toch. Zelfs Edwin Rutten (Ome Willem!), die de reclame inrapte (jawel!) kon uiteindelijk niet voorkomen dat de Dummies in de jaren ’90 uit het snoepschap verdwenen.

Ik bewaar zoete (sorry voor de woordgrap) herinneringen aan de Dummies. De romantiek van het ineens leegkieperen van het doosje in je mond en de enorme plakkerige bal met dummies die dan tussen je kiezen bleef plakken is ongeëvenaard. Hetzelfde effect kreeg je door drie Lange Jannen in je giechel te proppen, maar ook die hebben het veld moeten ruimen. Of het toegenomen aantal kinderen met ADHD nu de reden was van het verdwijnen van dit epische snoep of omdat er iets te vaak vullingen meekwamen bij het verwijderen van plakkende massa’s uit monden..we zullen het nooit weten.

Tijdens een rondgang op het internet ontdekte ik dat Dummies aan een revival zijn begonnen. Die vriendelijke blije ronde vriendjes die op de verpakking stonden, zijn echter vervangen door een soort manisch kijkende fruitfiguren (die blijkbaar teveel Dummies en Lange Jannen tegelijk hebben gegeten) die ik eerder afschrikwekkend dan een unique selling point vind. Slechte marketing hoor. Ik zou de fabrikant willen adviseren om eens koffie te gaan drinken op de marketingafdeling van Hasbro. Verder zal ik de verleiding van het maken van een bruggetje tussen ‘dummy’ en ‘marketing’ hier proberen te weerstaan.

Jaren '80 items - Oh Marie!
Mon ChiChi
Niet echt heel knuffelbaar, die aapjes met hardplastic snoetje, handjes en voetjes. En waarom bleef dat duimpje nooit in dat mondje zitten, ook al waren beide lichaamsonderdelen zó ontworpen dat dat wel de bedoeling was?

Toch was Mon ChiChi, of Kiki zoals ik hem noemde, mijn grote jeugdvriend. Ik herinner me dat een jonger familielid voor haar eerste verjaardag de grootste Mon ChiChi kreeg die ik ooit gezien heb (de eindbaas der Mon ChiChi’s, zogezegd) en dat ik -wederom- groen van jaloezie zag toen hij uitgepakt werd. Niet dat ik dat aan mijn eigen Kiki liet merken natuurlijk, want dat had hem veel verdriet gedaan. Kiki bood een groot luisterend plastic oor voor kinderverdrietjes en zorgde ervoor dat je, waar je ook was, sliep als een roos. Alle Kiki’s uit de jaren ’80 leidden aan zogeheten neus-corrosie: het verdwijnen van de verflaag op de neus. Dit lichamelijk letsel werd ruim gecompenseerd met een heleboel peuter-, kleuter, (en vooruit) achtste-groeper liefde. Tijdens brugklaskamp nam ik Kiki niet meer mee, wat me hoongelach van leeftijdgenootjes bespaarde, maar me wel een week slecht slapen en heimwee opleverde. Ik weet achteraf nog steeds niet wat erger was.

Jaren '80 items - Oh Marie!
Pin y Pon
Mijn liefde voor het bouwen van tafereeltjes zat er al vroeg in. Of Pin en Pon daar de aanleiding van zijn geweest of het gereedschap was waarmee deze liefde voorgoed werd verzegeld is niet meer te herleiden, feit is dat Pin en Pon mijn allerliefste lievelingsspeelgoed was toen ik klein was. Het speelgoed lijkt wat obscuur te zijn, want vaak als ik over mijn geliefde Pin en Pon begon, werd ik onbegrepen aangekeken. Ziedaar, toch nog een jeugdtrauma. Deze alinea is dus voor kenners of voor degene die na het lezen ervan zo enthousiast is geworden dat hij alsnog de krochten van het internet zal afgaan om een vintage Pin en Pon tafereel in zijn bezit te krijgen.

Wat je dan deed met Pin en Pon? Tafereeltjes bouwen met pastelkleurige ieniemienie spulletjes. Er werd nog net geen microscoop bij geleverd en tijdens het bouwen werd je geduld genadeloos op de proef gesteld. De Pin en Pon poppetjes hadden kapseltjes die je kon verwisselen. Dat kon trouwens alleen met de meisjeskapseltjes, want aan emancipatie deed men nog niet zo hardcore in de jaren ’80 en jongetjes komen uit de stomfabriek en die mogen geen ander kapsel. Of zoiets.

Als het tafereel helemaal afgebouwd was en alle mini-accessoires en poppetjes op hun plek stonden kon je – theoretisch gezien – natuurlijk ook met Pin en Pon spelen. Maar dat was voor mij de lol niet. Als alles eenmaal stond, dan flikkerde ik de hele santenkraam weer zó in z’n schoenendoos (de schoenendozenindustrie draaide overuren in mijn tijd). Ja kom nou. Na uren priegelen stond eindelijk alles op z’n plek. Dat ging ik dan toch zeker niet weer overhoop halen?!

Jaren '80 items - Oh Marie!
Abstracte mensfiguren
Ik heb lang na moeten denken over de beschrijving van dit jaren ’80 item. We hebben dan misschien wel iets te danken aan de jaren ’80 op patroongebied, van één ding hoop ik dat het nooit meer het daglicht van de revival gaat zien en dat zijn die typische jaren ’80 man- en vrouwfiguren die je op kaftpapier, schriften, reclame-uitingen en ander drukwerk tegenkwam. De figuren zijn een optelsom van jaren ’80 lelijkheid. Bij het zien van dit papier in de kringloop moest ik de neiging onderdrukken om het alleen maar te kopen om het thuis in de haard op te stoken, zo lelijk vind ik het. Trouwens, misschien dat ik dat alsnog wel ga doen. Ik ga er niet meer woorden aan vuil maken. Excuses voor het abrupte einde van deze blogpost, maar ik kan de neiging om een fik te stoken niet langer onderdrukken.

(…)

*Denk hier een vredig kijkende emoticon want zó erg is het nu ook weer niet*

Give away – win een van de vijf luchtbedden uit de Grote Oh Marie! luchtbeddentest!

Give-away luchtbedden - Oh Marie!
Na onze grote (en grandioze) luchtbeddentest van twee weken geleden waren alle in de test gebruikte luchtbedden natuurlijk binnen een paar dagen ijskoud uitverkocht. Fabrikanten verleidden hun klanten de luchtbedden te kopen door onze testresultaten breed uit te meten in hun reclamefolders: “volgens Oh Marie! testpanel hot like Dragostea Din Tei!” of “zachter dan de bodem van een tompouce!”. Zoveel eer zou ons bijna naar het hoofd stijgen, net zoals de warmte die ons land momenteel zo heerlijk in zijn greep houdt.

Voor hen die achter het net gevist hebben en alsnog heel graag in het bezit zouden willen komen van een opblaasbare pegasus, tompouce, krokodil, golfmatras of (het huzarenstuk!) drijfmatras met maar liefst 18 bekerhouders en kijkraam, gloort er hoop aan de horizon. Vandaag verloten wij namelijk alle vijf de luchtbedden uit onze test onder onze lezers.

Wat je ervoor moet doen? Niet zoveel. Zo hoef je bijvoorbeeld niet bij de komende volle maan een rituele dans uit te voeren en daarbij vijf ossentanden, drie zwanenveren en een wc-borstel te offeren aan de god der Oebidoebies. Je hoeft slechts een reactie onder dit bericht achter te laten met daarin je naam en het luchtbed van jouw keuze. Als je kwijt wil waarom dat specifieke luchtbed je voorkeur heeft, dan vinden we dat trouwens ook leuk om te horen!

Je kan reageren tot en met 18 augustus aanstaande (volgende week dinsdag). We maken 19 augustus de winnaars bekend!

Zomerherinnering van The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Zomerherinnering - Mireille en Arno van Elst - Oh Marie!
Mireille en Arno zijn niet alleen geliefden, maar vormen ook samen The Holy Kauw Company. Ver vóór ze heerlijke (en prachtige) foodconcepten bedachten, brachten ze hun jaren ’80 zomers los van elkaar door op Spaans grondgebied. Mireille maakte de disco’s op Ibiza onveilig en Arno de Middellandse Zee. Dit laatste moet trouwens erg letterlijk genomen worden, zoals je in deze nieuwe editie van de zomerherinneringenreeks lezen kan.

Spaanse Pablo’s en een harpoenincident
Tekst en foto’s – Mireille van Elst

Ah, de zoete zomerherinneringen van de jaren ’80. Onze heerlijke zomervakanties waren in de jaren ’80 minstens 6 weken lang en het enige wat we deden was onbekommerd plezier maken. Het is lang geleden en we moesten diep graven maar uiteindelijk kwam de ene na de andere herinnering bovendrijven.

Omdat we in leeftijd een paar jaar schelen hebben we de tachtiger jaren beide in een totaal andere dimensie beleefd. Terwijl Arno nog verwoed aan zijn kubus zat te draaien en op zijn verjaardag olijk de klas rondging met de welbekende jaren ’80 uitdeel-egel, luisterde ik aan één stuk door zwijmelend naar de zelf opgenomen Prince cassettebandjes op mijn Sony walkman en werd ik voor het eerst dronken van de gifgroene en chemische Pisang Ambon met jus.

Arno bracht zijn vakanties door in het vakantiehuis van zijn ouders in het Spaanse El Campello en ik ging met mijn ouders mee op familiebezoek op Ibiza.

De zomers in het toen nog niet met jetset toeristen overspoelde Ibiza waren fantastisch. We aten met grote families heerlijke paella aan lange tafels, zwommen ’s nachts in zee met de vriendjes van mijn neefje en nichtje en ik ging samen met mijn zusje naar de plaatselijke disco om ons te vergapen aan de knappe Spaanse Pablo’s.

Mijn oom had op Ibiza een restaurant aan een mooi strand waar mijn vader ’s avonds af en toe de beschonken restaurantgasten naar huis taxiede. Mijn vader werd met zijn donkere haar en dito jaren ’80 snor altijd aangezien voor Spanjaard. Zo ook door de Nederlandse gasten die hij op een avond naar huis bracht. Ze bespraken onbeschaamd en openlijk de sappige details van hun seksleven daar op de achterbank van de auto in de veronderstelling dat de Spaanse chauffeur geen flauw idee had waar ze het over hadden. De arme mensen vielen nog net niet flauw toen mijn vader ze bij het afscheid, in hun bloedeigen taal, vriendelijk bedankte en nog een fijne avond wenste.

Arno ging in diezelfde zomer een paar honderd kilometer verderop snorkelen in zee met een vriendje en had stiekem de harpoen van zijn vader mee gesmokkeld. Zijn vriendje wilde het levensgevaarlijke ding ook wel eens proberen. Arno waarschuwde hem nog dat hij heel voorzichtig moest zijn. Het vriendje had zijn waarschuwing waarschijnlijk verkeerd begrepen want hij kwam een halve minuut later boven water met de harpoen dwars door zijn vinger geschoten. Het arme jong zat 10 minuten later in zijn zwembroekje met zijn flippers nog aan en de duikbril nog op zijn hoofd bij de dokter met door zijn wijsvinger een enorme pijl van de harpoen. De gereedschapskist van de dokter moest er aan te pas komen om het ongemak te verwijderen. Een hilarisch tafereel aldus Arno.

Zo zijn wij ieder geheel op eigen wijze, zorgeloos en met veel plezier de jaren ’80 zomers doorgekomen. Allebei met een schat aan nostalgische herinneringen die door het schrijven van deze blogpost weer even allemaal voorbij kwamen.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit

Een erg lekker recept met veredeld vogelzaad

Quinoa fruitsalade - Oh Marie!
Ik vind quinoa een beetje een moeilijk product. Alleen de naam al. Kie-nóa noemde ik het. Blijkt het kì-noa te zijn. Jemig. Kaas kan je maar op één manier uitspreken. Of brood. Maar ja, die zijn de duivel. Want daar zitten gluten in. Of melk.

Ik schrijf dit niet omdat ik tegen heilige huisjes wil trappen. Of om tegendraads te zijn (alhoewel ik wel graag van het gebaande pad afwijk). Maar ik vind dat voedsel tegenwoordig zo moeilijk wordt gemaakt. Hou me ten goede, ik vind dat we ons heel erg bewust moeten zijn van het effect dat ons voedsel op het milieu heeft. Maar om nou ineens veredeld vogelzaad te eten (wat veel van die superfoods in feite zijn) om me gezond te voelen? Neh. Dat hoeft voor mij niet zo. Maar hé, allemaal maar een mening hè. Als iemand blij wordt van het eten ervan: blije mensen maken endorfines aan. En blije mensen dragen bij aan de wereldvrede. Dus vooral lekker blijven doen waar je je goed bij voelt natuurlijk.

Daarbij: ik lunchte pas bij vrienden en at daar de meest fantastische quinoa fruit salade. Mijn tafelgenoten zagen mij op een stadium zelfs smachtend naar de bijna lege schaal kijken en gunden mij ook de restjes nog. Zo lekker was het.

Zo zie je maar, ook de grootste scepticus is met een natte vinger te lijmen.

Je bent nu vast wel benieuwd naar het recept? Komt ie.

Ingrediënten voor de quinoa fruit salade met honing-limoen dressing
(Het spreekt voor zich dat je zoveel of weinig kan maken als je wil – pas daar wel de hoeveelheid fruit en vooral ook dressing op aan!)

Gekookte quinoa (volg voor bereiding de aanwijzingen op de verpakking)
Blauwe bessen
Aardbeien (in blokjes gesneden)
Mandarijnen (in partjes)
Mango (in blokjes gesneden)
Blaadjes munt in stukjes gesneden
Olijfolie
Limoen
Honing

Schep de gekookte quinoa, het fruit en de munt door elkaar. Maak in een aparte schaal de dressing van olijfolie, limoen en honing. Mix door de salade. Bewaar een paar hele blaadjes munt om het gerecht te garneren.

Gemakkelijk, snel en gezond. Precies zoals ik mijn voedsel graag heb. Je kan er eventueel ook nog dit water met een tropisch smaakje bij serveren. Nog zo’n gezond recept. Ik zou er bijna trek in een friet kapsalon van krijgen…