DIY – rommelige regenboog

DIY regenboog - Oh Marie!
Oké, beetje gekke titel, dat. Maar eerlijk is eerlijk, deze regenboog ís een beetje rommelig. Maar dat maakt hem nu juist zo leuk. En gemakkelijk om te maken, dat is ook wat waard. Want het luiheidsgehalte qua zelfmakers is nog altijd even hoog, hier op het Oh Marie! hoofdkwartier. (En voor wie daar hele romantische ideeën bij heeft….laten we het erop houden dat mijn werkplek meestal niet erg hoofdkwartierig is. Eerder chaotisch. De oorlog ga je er in ieder geval niet mee winnen.)

DIY regenboog - Oh Marie!
Maar terug naar deze regenboog en hoe hem te maken. Je hebt de volgende zaken nodig.

Benodigdheden:
Een ronde houten schijf (€ 2,50 via Dille&Kamille. Het bonnetje rept slechts van ‘hout’, dus ik heb geen idee wat de oorspronkelijke toepassing van deze schijf is. O wacht, volgens de website is het een snijplankje. Wat de bliep moet je met zo’n klein snijplankje? Marketing, mensen. Wat een duivelse uitvinding is dat toch. Je leven is niet compleet zonder een snijplankje van 15 centimeter doorsnee. Jeweettoch.)
Restjes verf (4 kleuren)
Platte kwast (8 mm breed)
(Eventueel een houten blokje om achter de regenboog te lijmen, zodat hij stabieler blijft staan.)

DIY regenboog - Oh Marie!

Werkbeschrijving:
Zaag het snijplankje doormidden. Schuur de zaagsnede glad.
Ontvet de halve cirkel voor je gaat verven.
Probeer in één vloeiende lijn de strepen van de regenboog te maken. Doe genoeg verf op je kwast zodat het begin van de streep helemaal vloeiend is, maar dat hij mooi ‘droog’ eindigt, zoals op het voorbeeld. Eventueel trek je de lijn voorzichtig over als je net niet genoeg verf op je kwast hebt zitten. Je kan het eventueel oefenen op een stukje karton. Maar, het is een rommelige regenboog, het gaat er juist om dat het niet perfect wordt!
Hou een paar millimeter afstand tussen de strepen.

Zie, zo’n mini-snijplank is absoluut een verrijking van je leven. Je kan er je eigen regenboog mee maken, ik wed dat de marketingafdeling van Dille&Kamille daar nog niet eens rekening mee had gehouden!

Bewaren

All The Luck In The World

1
Het hebben van een stenen winkel, anders dan een tijdelijke pop-up variant, lijkt zijn aantrekkingskracht een beetje verloren te hebben. Want tenzij je Zalando heet (je bedrijf natuurlijk..alhoewel het wachten is tot de eerste baby geboren wordt die Zalando genoemd gaat worden), Amazon of Bol en miljoenen aan investeringsgeld tot je beschikking hebt, lijkt ondernemen als kleine winkelier bijna een operation certain failure te zijn. Bijna, want het kan ook anders, gelukkig.

13All the luck in the world - Oh Marie!
Er zijn namelijk ook winkeliers die zich staande houden tussen al het megaconcerngeweld. All The Luck In The World, het concept van Jane Schouten, is inmiddels in samenwerking met haar dochter Nina uitgegroeid tot drie succesvolle stenen winkels in Utrecht en Amsterdam. Nina, 25 lentes jong, heeft een droom die ze najaagt en dat doet ze, met een team van jonge mensen, met groot succes. Jane verzorgt op haar beurt de styling van de winkels. Haar herkenbare stijl, een zacht kleurenpalet en een onovertroffen mix van vintage meubels en accessoires uit verschillende decennia met kleine labels, én Nina’s ondernemerschap zorgen voor een winkelconcept dat je nergens anders ziet.

All The Luck In The World is een plek waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Ik wil niet blasé klinken (maar goed, dat doe ik nu wel), maar dat gebeurt niet zo vaak meer sinds ik blogger ben. Het kán dus wel, die succesvolle winkelformule, als je maar van het gebaande pad afwijkt. *) En een droom hebt die je met hart en ziel na wil jagen.

101576
All The Luck In The World, kortweg ATLITW, heeft dus drie vestigingen, waarvan die aan de Linnaeusstraat 20 in Amsterdam-Oost de grootste is. Voorin de winkel bevindt zich een café (mét goede koffie!), in de rest van het pand ben je zoet met het bewonderen van de door Nina ontworpen sieraden, kleine cadeautjes en (vintage) spullen voor je interieur, van woon- tot kinderkamer. Boven de winkel bevindt zich het zenuwcentrum van de concept-store, waar gebrainstormd wordt over verpakkingen, planningen, nieuwe producten en plannen.

2 en 3All the luck in the world - Oh Marie!4 en 5
Als vintage liefhebber ben ik al jaren fan van Jane’s stijl. Ze heeft het combineren van op het eerste gezicht ‘moeilijke’ items tot een kunst verheven en is ontzettend stijlvast. (Wie dit blog al een tijdje leest, weet hoeveel bewondering ik heb voor stijlvaste mensen). Wie had gedacht dat rotan zo goed werkt in combinatie met glimmende bijzettafeltjes en barokke, goudkleurige accessoires? Of dat een salontafel met een blad van natuursteen prima past bij een jaren ’50 kast en het dan ook nog eens een zachte uitstraling kan hebben? Ik kan nog wel even doorgaan, maar mijn punt is: Jane kan dat. Sterker nog, je wil die hele salontafel zó op je rug mee de deur uitslepen, gewoon omdat het er zo goed uitziet bij elkaar.

Wil je naast All The Luck In The World meer mooie locaties in Amsterdam-Oost bezoeken? Ik vond deze Amsterdam-Oost guide voor je. Dikke tip: in parkeergarage Oostpoort geldt tot het eind van dit jaar een parkeerkorting van 50%. Vraag ernaar in de winkel!

89
*) …de beste stuurlui staan in dit geval natuurlijk wel aan wal. ;-)

Wat niemand weet…

Wat niemand weet - Oh Marie!
Al tijden lees ik Jet voor uit dit boekje. ‘Wat niemand weet’ is het kinderboekenweekgeschenk uit 2007 en niet minder dan een parel van een magisch verhaaltje. 

In ‘Wat niemand weet’ wordt een bijbels verhaal (de ark van Noach) moeiteloos verweven met een legende: die van de eenhoorn. Als je dat kan, ben je in mijn ogen al best geniaal. Als je zo’n verhaal dan ook nog eens binnen 32 pagina’s een super goede plot kan geven, dan ben je wat mij betreft zelf ook een legende. Het verhaaltje is dan ook geschreven door fantasy legende Tonke Dragt en, ook niet onbelangrijk voor en kinderboek, prachtig geïllustreerd door Annemarie van Haeringen (in wiens illustraties precies de juiste balans zit tussen ernstig en vrolijk).

Wat niemand weet - Oh Marie!
Ik waarschuw maar alvast, er komt nu een spoileralert.

In ‘Wat niemand weet’ stuurt Noach zijn zoons erop uit om van alle dieren ter wereld een tweetal naar zijn ark te brengen. Alleen de vogels en de vissen hoeven niet mee. De eenhoorns, die zich in eerste instantie onvindbaar maken, geven Noach uiteindelijk te kennen dat zij zich ‘niet laten opsluiten in het mensengewrocht’ dat de ark volgens hen is (ik citeer dit uit mijn hoofd, ik las het boekje inmiddels al een keer of 100). Noach, onder de indruk van het nobele dier dat de eenhoorn is, verzoekt ze dan met de ark mee te zwemmen zodra het land ondergelopen is door de zondvloed, wat de eenhoorns ook doen.

Als al het land, de bomen en bergen onder water staan, blijkt er één zwakke schakel in dit scenario te zitten: vogels landen massaal op de ark omdat ze nergens anders meer kunnen landen. Als de ark vol zit, zien ze de hoorns van de zwemmende eenhoorns uit het water steken en landen daarop. ‘Met elkaar een flink gewicht.’ De eenhoorns zinken uiteindelijk onder het gewicht van de vogels.

Ik vond dit – heel voorbarig – wel een heel cru eind van een kinderverhaaltje. (Ik kijk denk ik teveel Game of Thrones, waarin aan de lopende band sympathieke hoofdpersonen rücksichtslos over de kling worden gejaagd.)

Maar dit is geen hak- en breekserie zoals GOT. Dit is een kinderboek. De eenhoorns verdrinken niet, ze veranderen. In narwhals, die arctische tandwalvis waar Anne al over schreef. Hoe geniaal. Mijn vertrouwen in fantasyschrijvers is door Tonke Dragt meteen hersteld.

En nu ik het toch over plotwendingen heb: wat (bijna) niemand weet, is dat dit boekje meestal wel bij de (grotere) kringlopen te vinden is, vaak voor maar een cent of 10. Heb je niks met kringlopen, zoek dan eens op bol.com, Marktplaats of op boekwinkeltjes.nl. Die laatste is mijn favoriete zoekadres voor de meest (soms zeer onterecht!) obscure boeken. Veel (voor)leesplezier!

Stijlbreuk en een theetuin

14
Je kan werkelijk álles onder dit thema scharen. En ook al is deze blogpost qua beeld een totale stijlbreuk met ons moodboard, regels zijn er om gebroken te worden. Ook je eigen regels. Of misschien júist wel je eigen regels. Een blog is immers toch een soort vrijplaats, alhoewel het soms weleens meer voelt als een keurslijf. Wat allemaal helemaal losstaat van het onderwerp of thema, maar wat wel iets is wat me bezighoudt de laatste dagen. Word vervolgd, maar eerst terug naar het moraal van dit verhaal: een bezoek aan Theetuin Eemnes.

105 en 69
De insteek van dit artikel had een veel bloemiger/dromeriger insteek moeten hebben, we troffen echter een theetuin aan waar veel groeide…maar geen bloemen. Wat vast iets met het koude voorjaar te maken heeft. En waar het trouwens ook nog niet zulk prachtig weer was als vandaag, dus dat dromerige konden we ook wel vergeten.

203 en 47
Om de stijlbreuklijn van de dag door te trekken vergat ik mijn telelens in te pakken en kwam ik er bij aankomst achter dat er niet alleen een ooievaar zijn intrek bij de theetuin had genomen, maar dat ze ook nog kuikens had. Als een verre ooievaarsvormige stip leek ze boven iedere foto die ik maakte uit te torenen, als subtiele herinnering aan mijn eigen stomme vergeetachtigheid. Toch gaaf dat een ooievaar je zo subtiel op de feiten drukken kan. Die lens vergeet ik niet meer. Voorlopig.

1 en 21119
Allemaal champagne problems natuurlijk. De combinatie mooie-plek-waar-dieren-rondscharrelen in combinatie met fotografie maakt mij zó gelukkig dat die feiten er uiteindelijk allemaal helemaal niet toe deden.

171312
Het ontbreken van bloemen maakt Theetuin Eemnes er namelijk niet minder leuk of mooi om. Je kan er bijvoorbeeld trouwen (dat hebben wij er niet gedaan, trouwens), kinderen kunnen er geweldig spelen (noemde ik de overdekte mega-zandbak al? Ooo, Jet zou er helemaal loss gaan!), er is een uitgebreide lunch- en gebaktaart en de koffie is lekker. Niet dat je tijd hebt om uitgebreid te gaan zitten fijnproeven, want de beschutte terrassen worden bevolkt door nieuwsgierige roodborstjes, eksters en kipjes die vurig hopen dat je met een ongecontroleerde beweging je Red Velvettaart van je bordje slaat en zij zich op moeten offeren om de ravage op te ruimen pikken.

158
Als je toch in de theetuin én een liefhebber van oude meuk bent, rij dan na afloop ook even langs De Evenaar Nostalgie, alleen al voor de ervaring. De Evenaar is een groothandel in landlevensfeer, maar laat je niet verleiden door de naam. Het terrein staat helemaal nokkienokkie met oude meuk, van zonnewijzers tot 50 jaar oude wespenvangers, tot grote glazen flessen, spuitflessen, marmeren eieren, oude broodplanken….noem het maar. Op zich niet per definitie helemaal mijn sfeer (al kocht ik er een strik van beton..ja, zulke dingen vind je daar), om er rond te lopen is al fantastisch. En ik loop nu eenmaal heel graag rond tussen oude meuk, wat voor meuk boeit me niet eens zo. (Vind je het leuk om mee te kijken als ik dat doe, dan kan je me tegenwoordig ook op Snapchat volgen. Je vindt me via ohmariemag.)

1816

Analoog Frankrijk, gemaakt met het lelijke hondje onder de camera’s

Analoog - Oh Marie!
Mijn vakantie in Frankrijk blijkt een bron van inspiratie. Ik vond er niet alleen een sprookjestheepot, maar ik schoot er ook bijna twee rolletjes vol met mijn analoge Minolta Dynax 500si Super, de camera die ik tegen wil en dank heb omhelst als mijn nieuwe analoge reisgenoot.

De oude Canon Tlb van mijn vader bleek te onbetrouwbaar geworden (en mijn frustratietolerantie te laag) om er nog analoog mee te fotograferen en, nou ja…hoe ik met dit kunststof jaren ’90 geval ben geëindigd moet je hier allemaal maar even lezen. Mijn Minolta is een beetje zoals een lelijk hondje: hij ziet er niet uit, maar toch ga je uiteindelijk veel van hem houden.

Analoog - Oh Marie!
Maar, Frankrijk dus. Het was er prachtig weer en dat is op zich geweldig voor analoge foto’s, maar ook weer niet. Foto’s worden bij fel, hoog zonlicht snel te vlak naar mijn smaak en eigenlijk had ik meer aan de randen van de dag willen fotograferen, als het licht zacht is en de schaduwen minder contrastrijk. Maar ja, de randen van de dag worden in Frankrijk meestal gebruikt voor het eten van amandelcroissants of kaas en wijn, dus dat goede voornemen schoot er bij de eerste dag al in.

Analoog - Oh Marie!
Midden op de dag fotograferen bij mooi weer heeft namelijk een nadeel. De ramen op de bovenste foto lagen bijvoorbeeld in de schaduw en je ziet hoe mooi verstrooit het licht op die foto is. Mooier dan bijvoorbeeld op de foto hier direct boven, of die van de kat onder de auto (wat luguberder klinkt dan het is – scroll met een gerust hart door), iets verderop. Hoewel ik analoog contrast prachtig vind, kan overdaad ook schaden. De hooglichten (uitgebeten, teruggekaatst zonlicht dat veelal op glanzende voorwerpen zichtbaar is) in genoemde foto’s zijn veel te fel, waardoor er veel details verloren gaan.

Analoog - Oh Marie!
Ik weet wel dat dat hele niet-te-controleren-aspect nu juist de charme is van analoge fotografie. Maar zoals ik in mijn digitale fotografie ook altijd een soort van ontwikkeling wil doormaken, wil ik dat in analoge fotografie ook. Maar nu ik een heel nieuw toestel gebruik, merk ik dat ik echt weer aan zijn werking en beperkingen wennen moet. Maar goed, misschien ben ik wel gewoon een kniesoor, nu. En zó erg kan het ook niet zijn, want dan had ik deze post niet gemaakt.

Nou dan. Wat zeur je dan! Zucht. Vrouwen.

Analoog - Oh Marie!
Frankrijk is namelijk wel een ontzettend dankbaar fotografie-object. Een beetje verlaten, een beetje versleten en met een heleboel plekken waar de tijd stil is blijven staan. Voor de Fransen zelf is die leegloop van het platteland niet bijzonder leuk natuurlijk, maar voor het maken van analoge foto’s is het fantastisch.

Analoog - Oh Marie!Analoog - Oh Marie!
Mijn Minolta en ik gaan gewoon weer dapper met elkaar door. Ik bedoel, in Turner en Hooch is het uiteindelijk ook goed gekomen tussen de hoofdrolspeler en die onmogelijke, lelijke hond, dus ik heb goede hoop dat het ook tussen ons vanaf nu weer bergopwaarts gaat. (Als Minolta nog met me verder wil trouwens, nadat hij nu al tig keer voor lelijke hond is uitgemaakt…)

Analoog - Oh Marie!Analoog - Oh Marie!
Meer analoge foto’s zien? Ik zette mijn favorieten op een rijtje:
Het allereerst rolletje dat ik met de Canon maakte
Amerika vastgelegd met mijn Holga
Zomerfoto’s van Denemarken en Zweden
Spookpretpark
Een beetje pathetisch
Winterblues – analoog Kopenhagen