Artifacts

/2 Reacties/in , , , /door


“A chair should be more than simply functional. It should be friendly, fun and colourful.”
– Pierre Paulin

Toen Anki bijna achteloos vroeg of ik het leuk zou vinden om samen met een kleine groep bloggers een samenwerking aan te gaan met Artifort, dacht ik bijna dat ze een grap maakte. Bíjna, want Anki maakt geen grappen over zulke dingen. Dus had ik afgelopen vrijdag samen met Anki en Casper, Suzanne, Theo-Bert en Desiree de eer om de showroom, fabriek en stoffeerderij van Artifort te bezoeken en om na afloop een Artifort meubel naar keuze te customizen.  


Neem een foto uit de jaren ’60 van een vrouw zittend in een Oyster van Artifort en je vraagt je af waarom iemand in hemelsnaam die moderne stoel in dat retro, woestbruine jaren ’60 interieur heeft gezet. (Hier een link naar de foto – even scrollen. Let ook op de zwanenbloempot links!) Zo tijdloos zijn de ontwerpen van Artifort. De ontwerpen van Kho Liang le of Pierre Paulin passen zich aan hun tijd aan als kameleons. Een stoel van Geoffrey Harcourt past perfect op een luchthaven uit de jaren ’70, maar ook in een jaren ’80 interieur of een modern interieur anno nu. Zó goed dat je bijna vergeet hoe geniaal dat is. Want bedenk eens hoe visionair je moet zijn om in 1958 een stoel te ontwerpen die volledig voorbij gaat aan alle heersende modenormen. Die in 2017 nog steeds modern oogt. Dat is een staaltje buiten de box denken waar ik mijn pet diep voor afneem.


Vanaf de oprichting in 1890 tot 1958 maakte Artifort echter gewone klassieke, houten meubels. De ommezwaai van klassiek naar modern verliep dus niet direct vlekkeloos. In korte tijd raakte het merk een trouwe klassieke klantenkring kwijt en moest het op zoek naar een nieuwe doelgroep. De strakke ontwerpen spraken echter een belangrijke (en ook niet onbelangrijk: grote) nieuwe afnemer aan: de projectmarkt. In 1967 ontving Artifort één van zijn eerste mega orders van Schiphol. De luchthaven nam 4.000 zitelementen voor zijn wachtruimte af. De trendsettende styling en unieke vormgeving van ontwerper Kho Liang le zorgden er verder voor dat Artifort voorgoed op de kaart werd gezet als toonaangevend en tijdloos merk.


En er is meer. Artifort heeft niet, zoals veel anderen, zijn productieproces naar het oosten verplaatst, maar produceert zijn meubels in zijn fabriek in Schijndel en stoffeerderij in Lanaken. Lanaken, vlak onder Maastricht gelegen, ligt in een gebied in België waar het stoffeerders ambacht al decennialang uitgeoefend wordt. Recent ging bijvoorbeeld een meesterstoffeerder met pensioen die 50 jaar lang de Ribbon van Pierre Paulin stoffeerde. Per stoel kostte hem dat 4 uur. (Wat ik nog een record vind, trouwens.) Het is geweldig om te zien dat een merk zo strikt vasthoudt aan waarden als vakmanschap, comfort en signatuur en daar tot op de dag van vandaag succesvol mee is. In een tijd waarin alles alleen nog maar lijkt te draaien om consumeren, waarin winkels als Action hoogtij vieren, vind ik dit ontzettend verfrissend. Een Artifort meubel koop je niet om hem na 10 jaar af te danken. Het ontwerp en de kwaliteit hebben – en dat kan ik zeggen want Artifort bestaat inmiddels 125 jaar – letterlijk eeuwigheidswaarde.


Zoals ik aan het begin van dit artikel al schreef, gaan wij voor een jaar een samenwerking met Artifort aan. We kregen daarbij het geweldige aanbod een Artifort meubel naar keuze te mogen customizen. De deelnemende bloggers mogen echter ook iets weggeven, dus hou dit blog in de gaten voor meer nieuws!

Last Friday I visited the Artifort factory and upholstery in Schijndel (NL) and Lanaken (B) together with Anki en Casper, Suzanne, Theo-Bert and Desiree. Artifort stands for art and comfort and I am very proud to announce that I and my lovely blog collegues will be collaborating with this cool Dutch brand for the coming year. Stay tuned!


Bewaren

Stay tuned for more happy days!

/0 Reacties/in , , /door


Zoals ik al op vtwonen.nl schreef was ik niet op zoek om iets te vinden in de kringloop (hoe vaag dat ook mag klinken), maar vooral om inspiratie op te doen.

Prompt vond ik er de tekening linksboven. Om een paar dagen erna, tijdens een dagje uit met vrienden, de fantastische kas rechts (en onder) te vinden. En om afgelopen vrijdag mijn allereerste column in het &Katern van het AD tegen te komen. (Dit laatste suggereert dat ik er niets vanaf wist, wat natuurlijk grote onzin is…ik heb de nachten tot 17 februari amper geslapen.) Als je me met kerst 2016 had verteld dat ik in februari 2017 en column zou schrijven voor de krant, had ik je vierkant uitgelachen.

Wat maar weer bevestigt dat je nooit weet wat het heelal voor je in petto heeft.

Ik tel mijn zegeningen.

Thrifted a gorgeous painting and the (pretty spectacular) vintage greenhouse and my first column for a Dutch newspaper was published last Friday. Happy days!


 

Die kun je maar beter te vriend houden

/5 Reacties/in , , /door


Ik lijk aan de lopende band nijlpaarden tegen het lijf te lopen. Niet dat ik dit verhaal schrijf vanuit mijn buitenhuis op de Afrikaans savannen, maar gewoon vanachter mijn computer op de kamer op deze foto’s.

Ik moet je eerlijk bekennen dat ik best verrast was te horen dat nijlpaarden extreem gevaarlijke dieren zijn (denk deze zin ajb met de stem van Freek Vonk in LuckyTV in je hoofd). Ze schijnen in Afrika zelfs het hoogste aantal close encounters met dodelijke afloop voor hun rekening te nemen. Dat is misschien een treurig record, maar laten we wel wezen: je rekent als dier wel super effectief af met een misplaatst knuffeldierenimago. Nijlpaarden schijnen trouwens ook heel hard te kunnen rennen. Nog zo’n detail dat ik – veilig achter mijn computer – zowel komisch als zorgwekkend vind. Hoe dan ook, ik ben blij dat er geen nijlpaarden in onze sloten, grachten en vijvers wonen. (Of dat er één gebruik maakt van mijn toilet. Want nijlpaarden draaien heel hard met hun staartje door hun poep om hun territorium af te bakenen. Sorry voor dit grafische detail. Zat je net te eten?)


De nijlpaarden waar ik een zijweg geleden over repte, zijn nijlpaarden van de kringloop. En zoveel zijn het er nu ook weer niet, het gaat om twee hele nijlpaarden. Overdrijven is ook een vak hoor.

Het ene nijlpaard vond ik in Zweden, afgelopen zomer. De andere lag behoorlijk verdekt opgesteld (zelfs glazen nijlpaarden zijn niet te vertrouwen) tussen de kitscherige, afgedankte kandelaars en vaasjes. Ik vond tijdens datzelfde bezoek meteen een mooie onderschotel die dienst kan doen als poel. Kan hij lekker in liggen. Want ja, je begrijpt natuurlijk wel dat ik ook mijn glazen nijlpaarden voor alle zekerheid maar liever te vriend hou.

Thrifted yet another glass hippo after I found this one in Sweden.

Ver voor de lente komt, dan zijn er al tulpen uit Amsterdam

/0 Reacties/in , , /door


Tulpen zijn een beetje de pepernoten onder de bloemen geworden. Ze lijken steeds vroeger bij de bloemist verkrijgbaar te zijn. Maar werden er niet pas tulpen uit Amsterdam verstuurd als de lente kwam? Tulpen in januari schept precedenten. Liggen er tulpen? Dan wil ik ook lente. Alhoewel…het was best angstaanjagend warm vorige week. En dat is dan toch ook weer niet oké.


Tulpen zijn misschien niet zo spannend, misschien zelfs een beetje cliché, maar ze zijn zo Hollands dat ik altijd een zwakke plek voor ze zal hebben. Tulpen zijn altijd goed. Ze zijn een beetje zoals een koekje bij de koffie. Geen chique gebakje, maar gewoon een doodgewoon koekje. Maar toch maken ze een kop koffie lekkerder. Of ben ik de enige die dit soort vergelijkingen maakt? (Laat maar, ik weet het antwoord al.) En wat ik ook zo leuk vind: ze gaan zo mooi hangen als ze niet met hun voeten in het water staan. Als ze dan een beetje beginnen te verwelken, hun knoppen een beetje glazig worden…dan zijn ze op hun mooist. In een simpele vaas lijkt een stilleven met hangende tulpen zo uit een schilderij van een oude Hollandse meester weggelopen te zijn.


In het verlengde daarvan besloot ik oude tijden weer te laten herleven. Niet alleen die van de oude meesters, maar ook de tijden waarin ik samen met Anne deze fantastische, pikzwarte sets fotografeerde. Ik hou stiekem enorm van het fotograferen van donkere sets. Voorwerpen gaan zo prachtig glanzen tegen al dat zwart en zo ook deze tulpen. Diep in mij schuilt er toch een soort Morticia Addams. Alhoewel tulpen dan weer veel te frivool voor haar zouden zijn. Laat staan de belofte van een prachtige, zonovergoten lentedag.


Ik maakte deze blogpost in samenwerking met Mooiwatbloemendoen.nl.

Although tulips are already available at every florist in the Netherlands, Spring still seems further away than ever. Okay, it was disturbingly warm last week but let’s be honest, that kind of warmth in February doesn’t feel right either, does it? I photographed these tulips for the Dutch flower council and chose to style them in a dark setting for a change. A bit for old times sake, for one year ago I shot this Addams Family set together with Anne which I really loved to do. 

Kalm aan en rap een beetje

/2 Reacties/in , , /door


Twee jaar geleden (manmanman, waar blijft die tijd) volgde ik een workshop weven bij Nom. Na veel vragen van lezers over de weeftechniek, maakte ik er zelfs een aantal instructiefilmpjes over. Om het daarna zo beu te zijn dat ik de hele rotzooi onderin een kast smeet en er twee jaar niet naar omkeek.

Die filmpjes kwamen weer van pas toen ik het weven weer op wilde pakken. Zo snel als mijn dochter namelijk nieuwe vaardigheden leert, zo snel zakken nieuw geleerde vaardigheden weg als je boven de 30 bent. En dan blijkt zo’n compleet verwaarloosd YouTube kanaal toch nog ergens goed voor te zijn. (Niet dat ik ook maar een seconde de ambitie heb gehad om fulltime vlogger te worden, dat laat ik aan de generaties na mij over. Ik weet hoe bejaard dit klinkt, maar het houdt de zaken lekker overzichtelijk. Bloggen kan je in je pyjama, voor een vlog moet je je jezelf toch íets van een kapsel aanmeten en – erger nog – jezelf aankleden. Dus voor iedereen die dacht dat bloggers altijd in een keurig opgeruimd huis wonen met hun gezicht strak in de lak: guess again. Wij zetten álles in scene. Als je een blogger tegenkomt die het tegendeel beweert, dan liegt ie. Neem dat maar van mij aan.)


Weven is een geweldige handvaardigheid want je kan het zo moeilijk maken of makkelijk houden als je zelf wil. Ik hou zaken graag gemakkelijk, ik wil alleen maar een beetje ontspannen en rommelen met bolletjes wol (alleen het bij elkaar zoeken van de kleuren is eigenlijk al leuk, een beetje zoals voorpret ook bijna leuker is dan het moment zelf) en daarna iets in elkaar zetten waar ik direct tevreden mee ben. (Ik stond helaas vooraan bij het uitdelen van het ongeduld én het perfectionisme…dat had ik beter niet kunnen doen.) Ik ga dit weefwerkje met pompoms combineren, een idee dat ik zag bij WednesdayWeaving en allerlei andere fantastische wevers wiens werk je niet te vaak moet bestuderen omdat je er dan acuut weer mee wil stoppen.


Pompoms maak je natuurlijk niet meer met een kartonnetje, maar met een pompommaker. Een apparaatje dat zo slim is uitgevonden dat ik ieder basisschoolkind dat nog met kartonnetjes moet klooien adviseer direct in staking te gaan tot er pompommakers worden aangeschaft. Degene die die dingen heeft uitgevonden stond vast achter mij in de rijen van ongeduld en perfectionisme. Maar besloot van zijn of haar vloek een zegen te maken.

Zover ben ik nog niet, vandaar dat weven. Het is de perfecte manier om eens even een beetje rustig te worden. En wel rap een beetje.

In desperate need of some relaxation, I picked up weaving again after a two year break. My own super neglected YouTube channel with homemade weaving instruction videos came in pretty handy again, since everything I learned about weaving was entirely erased from my memory (short-term memory loss is one of the many perks of having been pregnant once. The only thing I will never forget is our child, which is quite a relief!). I love weaving. It’s a low-profile craft (once you know what you’re doing ;)) and without too much effort, the result is pretty satisfying. And on top of things: it’s meditating. That’s something I can really use these days!