Over een give-away en mijn langstlopende obsessie ooit: chinoiserie

/1 Reactie/in , , /door


Iemand zei een tijdje geleden tegen mij: je mag dan veel interieurobsessies hebben, het levert wel mooie verhalen en beelden op. Ik kan dat alleen maar beamen. Van die obsessies én van de verhalen. Ik denk zelfs dat het één niet zonder de ander kan bestaan. Eén van mijn préoccupaties, al jaren in meer of mindere mate actief, is die met chinoiserie. Chinoiserie is de Europese interpretatie van de oriëntaalse stijl. Een mooi voorbeeld van achttiende-eeuwse chinoiserie is Delfts blauw, waarbij Europese kunstenaars porselein beschilderden met oosterse motieven die ze baseerden op beelden en verhalen uit boeken die door wereldreizigers over Azië geschreven werden.

De Aziatische parafernalia die ik bij elkaar scharrel is zeker niet achttiende-eeuws, maar omdat ik toch de meuk die ik naar huis sleep wil categoriseren noem ik de spullen uit Azië mijn chinoiserie verzameling. Veel van de chinoiserie die ik in huis heb staan, vond ik in kringlopen in Antwerpen. De stad heeft een grote Aziatische gemeenschap, wat de hoeveelheid geweldige chinoiserie die bij de kringlopen aldaar ligt verklaart.


Oriëntaalse objecten hebben fantastische kleuren (zoals de Aziatische dames van porselein) en zijn vaak keiharde kitsch. En laat ik nu zonder verontschuldiging van kitsch houden. Ik kan alleen al een bloemlezing houden over de golfpatronen op oriëntaalse objecten (je ziet ze aan de voet van de beeldjes) of over de prachtige karakters waar objecten mee gesierd worden. Kortom, iedere keer weer val ik voor die exotische, felgekleurde voorwerpen uit dat onbekende oosten. Mijn verzameling is inmiddels zo gegroeid dat ik er een groter kastje voor bij de kringloop moest aanschaffen (wat als een straf klinkt, maar het geenszins was natuurlijk. Ik verfde hem trouwens in de kleur fuchsia van Histor.)


Maar door die recente groei van mijn verzameling (veroorzaakt door maar liefst twee Antwerpentrips), staat mijn radar weer meer dan ooit afgesteld op oriëntaalse objecten. En toen Posterlounge mij vroeg of ik me hen wilde samenwerken en ik op hun website een schat aan oosterse voorstellingen aantrof, kon ik geen nee zeggen. Daarop volgde de worsteling van het kiezen van een afbeelding. Misschien hou ik daarom zo van kringlopen, daar moet je simpelweg een keuze maken uit het aanbod van die dag. Een website nokvol reproducties van wereldberoemde schilderijen is echter een heel ander verhaal (ze hebben bijvoorbeeld ook die prachtige kunstwerken van Hilma af Klint in hun collectie). Ik koos uiteindelijk voor een afbeelding van Uemura Shoen op acryl in baklijst. De afbeelding is voor mijn doen behoorlijk ingetogen, maar ik kan me bijzonder goed vermaken met het bestuderen van de kleuren en de compositie van de afbeelding. Het is bijna verstild, een antigif tegen al het kleurige kitschgeweld. Zo hou ik de boel in balans…tot de volgende obsessie zich aandient.

Ik mag een cadeaubon van 50 euro bij Posterlounge weggeven! Je kan hier meedoen via de comments of op Instagram, onder mijn laatste foto. Op 23 september 2020 kies ik een winnaar. Sowieso krijg je tot en met 30 september 15% korting op je aankoop bij PosterLounge met de code OHMARIE15. (M.u.v. cadeaubonnen/combinatie met andere kortingsacties niet mogelijk.)

Verder met de tour: de slaapkamer

/2 Reacties/in , , , /door


Goed, waar was ik? Oh ja! Ik was met een tour langs de belangrijkste ruimtes van ons huis bezig. Weet je nog? De keuken heb ik gehad. Ennn de woonkamer geloof ik. Ik heb het over isolatie gehad en de kamer van Jet. Nou, dat schiet lekker op!


Onze slaapkamer is vandaag aan de beurt. Ik heb lang nagedacht over wat ik erover zou kunnen vertellen. Ik kan natuurlijk iets zeggen dat de magic er happens, zoals men dat in Mtv Cribs placht te doen (bestaat dat programma nog? Mijn geheugen lijkt wel gewist door die lockdown), maar voor er ook maar enige magie gemaakt kon worden in die kamer (hè bah is dit nu nodig?!) moest er wel het een en ander *kuch* aan gebeuren. Zoals ik al een keer of 35 heb genoemd was het huis in 56-jaar oude staat en viel er ook in de slaapkamer genoeg te doen voordat we er ’s ochtends vanuit ons bed zouden kunnen genieten van het uitzicht op het bos. (Gesteld dat er zoiets als “genieten van een uitzicht” bestaat als je twee kleine kinderen hebt, muwahahaha ILLUSIE.)


De grote inbouwkast in de slaapkamer was geïsoleerd met platen piepschuim om de rap wegvloeiende warmte uit het huis…iets minder rap te laten wegvloeien. Dit werkte maar matig. Verder zat er een soort sisal behang op de muur achter het bed dat wel aan een opfrisbeurt toe was (ergo: dat moest eraf), lag er stokoude vloerbedekking en moest de kamer vooral – net als de rest van het huis – geïsoleerd worden met meer dan een paar platen piepschuim. Als ik de foto’s van de hete teringbende die het huis tijdens de verbouwing was nu bekijk ga ik bijkans hyperventileren van de staat van Alles. Maar goed, het is altijd lekker om dat achteraf te kunnen zeggen. En liefde maakt natuurlijk stekeblind. Gelukkig.


De inbouwkast die ik de bijnaam Optimus Prime gaf werd geschuurd door mijn fantastische vader en heb ik zelf geverfd in de spannende kleur wit. (Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat die kast alleen maar zichtbaar is op de achtergrond en weerkaatst in een oranje spiegel, maar goed.) Ook op de slaapkamer werd het oude glas vervangen door triple glas en werden alle buitenmuren geïsoleerd. Net als in de rest van het huis ligt op de slaapkamer het lila marmoleum waar ik nog steeds intens gelukkig van word (geluk is een lila vloer, jaja). Voor diegene die overweegt om een marmoleum vloer aan te schaffen heb ik een gratis tip: marmoleum is geweldig, het is duurzaam, een milieuvriendelijk product zelfs, maar laat het leggen door een goede, erkende stoffeerder. Die van ons was ook erkend. Maar ik erken dat hij toch niet zo erkend was als hij beweerde te zijn. Dus:


Bel desnoods met Forbo zelf om het doopzeel van de door jouw beoogde stoffeerder te lichten. Ga met je stoffeerder uit eten, maak kennis met zijn man/vrouw/hond of nog beter: kat en onthoud: een marmoleumvloer leggen is vakwerk. Als je veel vierkante meters marmoleum laat leggen en de ondervloer moet nog voorbehandeld worden met egaline, dan kan dit niet – zoals onze stoffeerder beweerde – allemaal in drie dagen gedaan worden. Zeker niet bij een hoge luchtvochtigheid. Het laten leggen van het marmoleum in ons huis was uiteindelijk de grootste bottleneck van het hele project en dat zegt wel wat, gezien de schaal van de verbouwing. Ik zal er niet te lang op ingaan (wat ik wel doe – living on the edge hier) maar hier hedde ‘t: marmoleum = yay, mits steengoede stoffeerder. Dikke tip. Opschrijven.

De inrichting van de slaapkamer verliep verder op mijn onovertroffen chaotische wijze. Ik maakte er een heleboel plannen voor, ik wist wat ik er aan de muur wilde hangen, welke lampen er moesten komen…welk kleurenpalet er zo ongeveer moest komen maar toen het bosbehang eenmaal op de muur zat (het uitgangspunt van de inrichting van de kamer), heb ik het hele plan weer omgegooid, vond ik een lamp bij de kringloop die ik er wel bij vond passen en werd het geheel totaal anders dan ik had beoogd. Het goede nieuws is, is dat ik er niet minder tevreden over ben. Dat dan weer wel.


Het prachtige, super gedetailleerde behang is van Ferm Living, gesponsord door MisterDesign met wie ik iedere keer weer heel fijn samenwerk. MisterDesign heeft een nieuwe website genaamd Colored Walls in het leven geroepen waar ze een geweldige collectie designbehang aanbieden. Het is ontworpen door Katie Scott. Ik koos voor de kleur mahogany – een soort kameleonkleur die geweldig met andere kleuren combineert, maar ook prima werkt met een monotoon palet. Door de matte afwerking en het motief heeft het behang een vintage uitstraling maar zonder dat het stoffig wordt. Al is maar één muur behangen, het geeft de kamer verrassend veel geborgenheid. Zoals bij een mooie hotelkamer, maar dan een waar ik wél lekker slaap. (En zelf de bedden moet verschonen. Dat dan weer wel.)

Voor degene die al rode vlekken in zijn nek krijgt bij het idee van behangen (want ja, ook ik heb nog nachtmerries van dat ellendige krantenpapierbehang van vroeger): dat is met vliesbehang echt heel gemakkelijk en fool proof. Je smeert behanglijm op de muur en plakt het behang er zó tegenaan. Ik heb een compleet nieuwe rol van dit behang over (mijn Lief is een soort MacGyver die een kasteel kan behangen met één A4’tje, een Prittstift, een tandenstoker en veel goede moed), dus die laatste rol geef ik weg op Instagram. Just saying.

De lamp is een keiharde kopie (althans, dat denk ik – anders: sorry onbekende ontwerper) van de Aim hanglamp van Flos. Ik kocht hem voor € 2,50 bij de kringloop. De sprei is van Van Dyck, de geslepen spiegel van Marktplaats, dekbed van Damai, kussens van HAY, Karwei en – die met de bloemen – zelfgemaakt met stof van de kringloop. Witte vaas van Lyngby, nachttafeltje van Normann Copenhagen.

De grote (of moet ik zeggen: lange) slapende eekhoorn is vorig jaar aan komen lopen en ik denk dat we hem maar houden want we zijn inmiddels behoorlijk aan hem gehecht. Het schaduwspel op de muur komt van het bos buiten. Zo kan ik toch nog, als de kindjes net op bed liggen en de avondzon door de bomen piept, van dat geweldige uitzicht genieten.

De onderkant zie je toch niet.

/4 Reacties/in , , /door


Ik herinner me die aflevering van Tussen Kunst en Kitsch nog goed. Ze had de stoel gevonden op de vrijmarkt in Utrecht en vroeg zich af of het een echte was. Het volledig zwart geverfde exemplaar van de wereldberoemde Rietveldstoel werd op een verhoging gezet en uitvoerig door de expert bekeken. Deze stoel wordt zo vaak door meubelmakers in opleiding en hobbyisten nagemaakt, dat de kans groot was dat het om een kopie ging. Niets was echter minder waar. De stoel bleek uit de meubelmakerij van de meester zelf te komen, maar was – helaas – wel zwart geverfd. Hij had een museale waarde, zeker als de zwarte verf verwijderd kon worden. De taxateur was lyrisch. Dit was met recht de allerbeste rommelmarktvondst ooit.


De roodblauwe stoel die ik vorig jaar april bij de kringloop vond was zeker niet echt. Hij was evenmin met respect behandeld, net zoals die Rietveldstoel uit Tussen Kunst en Kitsch. De leuningen zitten er niet haaks op, bijvoorbeeld. En daar maakte Rietveld zelf nogal een punt van, van haakse hoeken. Maar bovenal had de eigenaar de stoel – omdat hij niet in zijn auto paste – met grof geweld uit elkaar getrokken om hem naar de kringloop te kunnen afvoeren. Daar trof ik hem, in grove stukken, in een krat aan. Ik mocht hem meenemen voor € 12,50.


Al lang voordat ik deze stoel vond, voor we überhaupt ons Rietveldhuis kochten, pinde ik op Pinterest dit beeld van de iconische Rietveldstoel uitgevoerd in alle kleuren van de regenboog door Studio Lernert en Sander. Het idee om een ontwerp stammend uit 1918 (!) op zo’n relatief eenvoudige wijze zo hedendaags te maken, vond ik geniaal en sloeg ik ergens in het rommelhok achterin mijn hoofd op. Om misschien ooit eens uit te voeren.


Het plan voor dit project lag er dus al een tijdje. Daar kwamen het nieuwe huis en die kringloopvondst bij en toen ineens een van hogerhand opgelegd huisarrest waardoor ik een project om handen nodig had. En zo begon ik, eerder dan verwacht (ik dacht dat ik dit pas ging oppakken als de kinderen het huis uit waren of in ieder geval iets in die richting), aan het renoveren van mijn eigen Rietveldstoel.


Het was in wezen een gelukje dat de stoel grotendeels uit elkaar lag, omdat ik al zijn 17 (!) onderdelen een andere kleur wilde geven. Ik haalde de delen die nog vastzaten los om vervolgens de deuvels (de houten verbindingen tussen alle stokken) uit te boren voor zover die niet al afgebroken waren. Dit is een lastig karweitje waarbij je de deuvels met een steeds dikker boortje uitboort tot alle resten van de deuvels versplinterd zijn. Op deze manier kon ik nieuwe deuvels gebruiken om de stoel weer in elkaar te kunnen zetten. Op Instagram maakte ik een highlight van alle filmpjes die ik maakte tijdens het proces, zodat je kunt zien wat ik hier precies mee bedoel.

Hierna schuurde ik alle onderdelen en bepaalde ik welk onderdeel welke kleur moest krijgen. Ik heb alle onderdelen gegrond en gelakt, wat vanzelfsprekend sneller is opgeschreven dan uitgevoerd. ;-D Mijn Lief zette de stoel in elkaar om de simpele reden dat hij engelengeduld heeft en dit soort werkjes met beleid en doortastender aanpakt dan ik. Voor het in elkaar zetten gebruikten we het naslagwerk “Rietveld meubels om zelf te maken” met werktekeningen die we kochten op Marktplaats van een meubelmaker die het boek van zijn vriendin cadeau kreeg. “Maar,” zo zei hij bij de transactie, “ik heb helemaal niks met die meubels.” (Ik kan een boek vullen met epische Marktplaatsverhalen, misschien dat dat er ook nog eens van komt.)


Ik gebruikte alleen restjes verf voor dit project. Ik heb hem vanzelfsprekend “schraal gelakt” – aldus het boek – “omdat enkele dunne, dekkende lagen fraaier zijn dan één vette laag.” Wat het palet betreft liet ik de klassieke Rietveldkleuren terugkomen in de stoel: wit, zwart, lichtgrijs, ultramarijnblauw (dezelfde kleur als onze keuken), cadmiumgeel-citroen en vermiljoenrood. Verder gebruikte ik oker, donker- en lichtroze, grasgroen, de kleuren cornflower field en koraalroze van Flexa, lila (lavendel van Histor), grijsblauw en – voor de zitting – donkerpaars. Een leuk detail is dat Rietveld zelf de zitting van de stoel ongelakt liet. Want dat zag je toch niet.

Groeten uit lockdown

/1 Reactie/in , , , , /door


Omdat ‘corona’ en ‘kansen’ zo lekker met elkaar beginrijmen, zie ik ze regelmatig gecombineerd voorbij komen op sociale media. Aangezien taal echt mijn ding is, snap ik dat het verleidelijk is om een woord als ‘coronakansen’ in het leven te roepen – het bekt immers lekker – maar toch vind ik het gek om het over kansen te hebben waar we in een wereld terecht zijn gekomen waar die kansen vooral betekenen dat je (ernstig) ziek wordt, in de financiële problemen komt omdat je bedrijf op zijn gat ligt, je ineens hele dagen alleen thuis zit, of dat alles tegelijk.

Ik zou hier dus niet willen spreken van kansen, maar dat deze door de intelligente lockdown opgelegde stillegging van het leven ineens gelegenheid bood om projecten op te pakken die ik al tijden op de plank had liggen. Dat klinkt eerbiediger voor diegenen die een geliefde verloren of die op een andere manier getroffen worden door deze shitstorm.

In quarantaine zijn in wat mijn hobby en werk is (ons huis) voelt niet als een grote aanpassing. 24/7 voor twee kleine kinderen zorgen…wel. Dus om te voorkomen dat mijn moederdagcadeau de komende 25 jaar aan mijn neus voorbij zou gaan wegens Slecht Gedrag, realiseerde ik me dat dit Het Moment was om al die verf- en maakprojecten die ik vorig jaar vol goede moed meeverhuisde nu eindelijk eens op te pakken. Tijdens het uitvoeren zou ik dan tegelijk in de gaten kunnen houden of mijn kinderen niet per ongeluk ergens brand stichtten of zichzelf of elkaar verwondden en zou ik tevens mijn mentale gezondheid kunnen onderhouden. Dus zo werd ik, door de lockdown, zomaar ineens een knutselmoeder. Maar dan toch net even anders.

Ik verfde een spiegel die verdacht veel op een Bastognekoekje lijkt en een Griekse zuil die ik beiden vlak voor de lockdown bij de kringloop vond. (Merk je dat ik net doe alsof het doodnormaal is om een twee meter hoge Griekse zuil je huis in te slepen? Rietveld draait zich om in zijn graf, of zou hij ook dergelijke hysterische quilty pleasures hebben gehad?)

Tegen de tijd dat het Pasen werd, maakte ik een stel paaseieren van wolvilt op mijn nieuwe naaimachine. Het waren de eerste Paasdecoraties die ik maakte sinds ik een paashaas van een wc-rolletje knutselde op de basisschool. Na dit project was ik zo enthousiast over mijn naaimachine en over het feit dat ik geen van vingers had doorboord met een naaimachinenaald, dat ik besloot een kussensloop te maken van een kringloopshirt. Voor de achterkant gebruikte ik een stofje met patroon dat ik per ongeluk ondersteboven vastnaaide, wat niemand (mij incluis) opviel tot mijn oudste dochter erlangs liep en achteloos opmerkte dat de stof verkeerd om zat.


En ik maakte een knoopkussen. Dat was een iets minder geslaagd project. Sterker nog, het ding lijkt meer op een drol dan op een kussen. Maar omdat ‘drôle’ in het Frans ‘grappig’ betekent mag het kussen in naam van de woordgrap blijven.


Het állergrootste project waar ik de afgelopen weken tussen de bedrijven door aan werkte is het opknappen van een bij de kringloop gevonden Rietveldstoel. Hij is bíjna klaar, maar als je er al iets meer van wil zien dan kan dat via deze Instagram stories. Als hij klaar is, zal ik een aparte blogpost aan hem wijden.

Ik las eens ergens dat positief in het leven staan niets te maken heeft met altijd maar positief zijn, maar met het vertrouwen in je eigen vermogen om positief te reageren op levensveranderende gebeurtenissen. Nu ben ik getrouwd met een rasoptimist, dat hielp mij al jarenlang die kunst af te kijken. Daarnaast is iedereen om ons heen gezond. De kelder staat ondertussen nog net zo vol als altijd, maar er is niks in vlammen opgegaan en de kinderen hebben zich geweldig goed gehouden in wat voor hen ook een hele rare tijd is (dat zou je bijna vergeten). En maandag begint het leven weer, een heel klein beetje zoals het was. Blijf gezond, lieve allemaal.

Operatie Gegarandeerde Mislukking

/2 Reacties/in , /door


Door de financiële aderlating die we afgelopen jaar deden maar ook omdat ik heel erg graag dingen tweedehands koop (vanuit het oogpunt van duurzaamheid en omdat schatzoeken nu eenmaal een bepaalde spanning en sensatie aan consumeren geeft dat nieuw kopen niet geeft), kan ik inmiddels wel zeggen dat het meeste in ons huis tweedehands is. Mijn kleding, het huis zelf en de inrichting. Zelfs Gerrit Rietveld (de kat – voor wie dat gemist had, haha) is op een manier tweedehands: zijn zwervende moeder hoefde hem althans niet per se in haar leven te hebben, dus was hij al afgedankt voor hij een paar uur oud was. Mij iets nieuws zien kopen is, kortom, zo zeldzaam als het spotten van zeg, een kommerhommel. Of een gewone groene huisdraak.

Maar ik had dus al een tijdje een beetje een crush op de Tree Trunk vaas van HAY. De kleine variant kocht ik ooit voor een goede prijs op Marktplaats, maar hoe gunstig de kringloopsterren soms ook staan, het op de kop tikken van een grote Tree Trunk vaas via één van mijn obscure en minder obscure tweedehands kanalen ging een Operatie Gegarandeerde Mislukking worden. Na veel wikken en wegen kocht ik hem dus maar nieuw en wel in de eerste week van dit jaar. Een rib uit mijn lijf, maar man man, wat was ik er blij mee.


Was, inderdaad. Want in totaal heb ik twee weken pret gehad van die vaas. Door een ongeluk waar ik je de details van zal besparen, sneuvelde mijn splinternieuwe HAY vaas. Ik en mijn dochtertje hebben samen staan huilen toen dat gebeurde. Zij van de schrik (ze is immers twee) ik van ellende (omdat het immers mijn feestje is en ik jank als ik dat wil nondeju).

Goed, de vaas was dus kaput. Waarop ik, omdat ik zo fijn met ze samenwerk, MisterDesign heb gevraagd of ik via hen een nieuwe vaas gesponsord zou mogen krijgen. Dit in ruil voor een relaas over mijn talent om dingen te slopen voor ik er goed en wel van heb kunnen genieten (dit is tevens een metafoor voor de relaties die ik had toen ik 16 was, gelukkig was dat een fase). Ze stemden in en zo kon ik kort daarna een nieuw exemplaar aaien en – een prettige bijkomstigheid – vullen met bloemen.

De ontwerper van deze vaas is van origine houtbewerker en heeft de toepasselijke naam Richard Woods. (Deze man had door zijn achternaam twee opties voor het kiezen van een beroep: houtbewerker of boswachter. Ik zie hem al een beroepskeuzetest doen, die was snel klaar.) Ik heb eens een heel hypnotiserend filmpje zitten kijken van hoe de vazen beschilderd worden. Dat gebeurt met de hand, in aaneengesloten, vloeiende bewegingen. Wellicht dat daar de basis voor de aantrekkingskracht van die vazen voor mij is gelegd. Ze hebben iets liefs vind ik, door hun matte afwerking en de zachte vormen van de stam en uitstekende takken. Daarbij is deze vaas perfect voor een bloemschiknitwit zoals ik omdat hij hoog is en smal. Genoeg redenen dus om te huilen als zoiets fantastisch kapot valt. Al moet ik toegeven dat deze nieuwe vaas toch voor behoorlijk wat spanning en sensatie heeft gezorgd.