Lifestyle Archieven - Pagina 12 van 12

Binnenkijken in een plantenasiel

13 mei 2015/5 Reacties/in De Kleine Prins, Lifestyle, Oh Marie!, Styling, Vintage /door Marlous

Als je Rachelle perse zou willen vangen in twee karakters, dan zouden wij zeggen: De Kleine Prins meets Amélie. Op haar website verzamelt ze oude foto’s van curieuze onderwerpen, mooie vreemde filmpjes, opmerkelijke berichten uit de krant en nog meer prachtige rariteitenkabinetjes.

Rachelle houdt ons als mensheid daarmee een spiegel voor. Want wat door mensenhanden is aangeraakt is, als je er van een afstandje naar kijkt, soms toch een beetje gek. Van alle diersoorten op aarde is de mens uiteindelijk de meest vreemde vogel.

We mochten binnenkijken bij Rachelle, in haar zonnige huis in Amsterdam. Waar ze nieuwe beelden schept, droomt, kansarme planten redt van een wisse dood en vervreemdende stillevens componeert. Want “het vervreemdende opent nieuwe deurtjes in mijn hoofd”, aldus Rachelle.

Wat is je achtergrond?

Ik heb aan de Design Academy in Eindhoven gestudeerd, op de afdeling Man and Well being. De meest filosofische, gevoelige en dromerige studierichting van de opleiding. Waar we geen opdrachten kregen maar thema’s en waar je bijna alles mocht maken wat je wilde.

Ik heb voor mijn opleiding een halfjaar stage gelopen bij Studio Edelkoort in Parijs. Dat was een droomstage. Ik mocht de hele dag beelden zoeken op internet, in boeken of tijdschriften en daarmee beeldverhalen vertellen als sfeerstartpunt voor bijvoorbeeld parfums of kledinglijnen.

Het lijkt alsof de frase “Je blijft voor altijd verantwoordelijk voor wat je hebt getemd’ uit De Kleine Prins de basis is voor het door jou opgerichte Plantenasiel. Immers, de mens haalde ooit planten zijn huis in. Wat fascineert jou zo aan de wijze waarop de mens alles probeert te domesticeren? En laten planten zich eigenlijk wel domesticeren?

Mijn hersenen spinnen de hele dag door over eigenlijk alles wat mijn blikveld kruist. Hoe de wereld in elkaar zit houdt mij altijd ontzettend bezig. Bijna dwangmatig. Alsof ik, als ik het antwoord vind op het ontstaan van alles, pas echt kan gaan leven. Een heel duidelijk antwoord op deze vraag heb ik jammer genoeg nog niet.

Volgens mij willen heel veel mensen dat een plant een object is, iets wat altijd vanzelf mooi en hetzelfde blijft, iets waar ze niks voor hoeven te doen. Maar wat ik juist leuk vind aan planten is dat ze veranderen, groeien, soms halfdood gaan, een levend wezen zijn. Ze laten zich wel domesticeren in het opzicht dat ze in een huis in een pot willen leven, maar dan moet je nog wel voor ze zorgen, anders gaan ze dood.

Hoe gaat het Plantenasiel in zijn werk en hoe is het idee ervoor ontstaan?

Het Plantenasiel werkt zo: als je niet meer voor een plant kunt of wilt zorgen, dan stuur je mij een e-mail met daarin een foto van de plant en in welke woonplaats hij staat. Dan plaats ik hem op dinsdag (‘plant adopteer dag’) op Facebook, waar iedereen die de plant wil hebben 24 uur lang kan reageren. Op woensdagochtend 10 uur verloot ik de plant onder al die mensen.

Bijna 3,5 jaar geleden was ik net afgestudeerd en verhuisde ik naar Amsterdam, met een explosief gevoel van vrijheid (omdat ik nu eindelijk kon doen wat ik wilde, zonder dat ik beoordeeld werd). Ik had ontzettend veel zin om te scheppen. Ik schilderde, tekende, maakte foto’s, typte verhaaltjes. Op een dag zag ik een plant tussen het vuilnis staan. Ik begreep niet waarom iemand een gezonde plant zou weggooien en nam hem in mijn fietsmandje mee naar huis. Ik dacht: “Als al die mensen die hun plant weg willen gaan gooien mij kunnen contacten, dan ga ik die planten wel ophalen. Ik vind zo’n verkronkeld, half dood uniek exemplaar juist wel leuk.” Dus ik ontwierp een paar postertjes en maakte een Facebook pagina, nooit een seconde denkend aan de échte wereld. Het hele idee leefde vooral in mijn eigen droomhoofd. Ik was dan ook compleet verbaasd toen een meisje mij na een week mailde of ik alle cactussen uit haar oma’s erfenis wilde hebben.

Het Plantenasiel is een groot succes. Ik ben echter op een punt gekomen dat mijn eigen idealisme me een beetje begint op te breken. Ik ben nu aan het nadenken hoe en of ik dit initiatief ga voortzetten.

Welk verhaal van plant en zijn baas is je altijd bijgebleven?

Ik heb ontzettend veel mooie avonturen beleefd en vooral de allereerste cactus erfenis zal me altijd bijblijven. Ik was net een week met het Plantenasiel begonnen en was heel erg verbaasd dat er iemand écht reageerde op mijn poster! Haar oma was overleden en had een groepje cactussen achtergelaten. Een heel bijzondere verzameling van half dode/half levende cactussen in allerlei kronkelige vormen. Ik weet nog dat ik dacht: “Wauw, deze planten kun je alleen maar van iemand krijgen, je kunt ze nergens zo kopen!”

Lijken planten op hun baasjes?

Nee, ik geloof het niet.

Zijn er planten die het leven opgeven als ze worden opgegeven door hun eigenaar?

Soms krijg ik planten aangeboden die echt op de rand van de dood balanceren en heel soms gebeurt het dat ik ze niet meer kan redden…maar dat hoort ook bij het leven!

Waar komt je fascinatie voor het vervreemdende vandaan? Vindt hij ergens zijn oorsprong, of was hij er altijd al?

Ik ben altijd een dromer geweest en daarom kan ik – denk ik – in mijn hoofd nogal ver doorfantaseren. Dat was al zo toen ik klein was. Door vervreemdende dingen te zien gaan er in mijn hoofd nieuwe deurtjes open waardoor ik weer nieuwe inspiratie krijg.

De spullen in jouw stillevens lijken op zichzelf niks met elkaar gemeen te hebben, tot je ze samensmelt tot een stilleven. Selecteer jij ze daarop, of ontstaan ze gewoon?

Ze ontstaan heel intuïtief, maar het hangt allemaal heel precies samen. Het geheel moet precies kloppen anders stoor ik me er vreselijk aan en blijf ik componeren totdat het klopt…heel neurotisch eigenlijk.

Wat is het mooiste boek dat je ooit las?

Nooit meer slapen van Willem Frederik Hermans.

Wat is het verhaal achter de vis in de badkamer? Hij lijkt wel echt!

Er was een paar jaar geleden een Nederlandse serie op de televisie, Barslet heette die. Daarin was een scene met een vissenregen te zien. Nadat de film opgenomen was, plaatsten de filmmakers een prijsvraag op Facebook waarbij je één van die vissen kon winnen. Ik vind kikker- of vissenregens ontzettend fascinerende mythes, dus deed ik mee. Uiteindelijk kreeg ik er een in een krant gewikkeld thuisgestuurd. Omdat vissen moeten zwemmen, mag hij in de badkamer wonen.

Waar kunnen we meer over je werk lezen en/of zien?

Ik heb het afgelopen halfjaar heel hard gewerkt aan het ‘Handboek voor wildplukkertjes’, waar ik de vormgeving en de illustraties voor heb gemaakt. Het boek komt eind mei uit en zal o.a. te koop zijn bij Bijenkorf.

Ik zet sinds kort al mijn foto’s, tekeningen en projecten op Facebook.
Onder mijn alter ego Wendy Sure verzamel ik plaatjes op Pinterest.
En op mijn website en Tumblr staat ook nog een heleboel om naar te kijken: www.rachelleklaassen.com en beeldmakerrachelle.tumblr.com.

Fotografie en tekst: Marlous Snijder, Oh Marie! en Rachelle Klaassen
Met dank aan Rachelle Klaassen

Bezoek aan Hear Hear – over keramiek en plantjes

6 mei 2015/3 Reacties/in De Kleine Prins, Lifestyle, Oh Marie! /door Marlous

Rena Noordermeer is eigenaar van Hear Hear, één van de leukste winkeltjes in Amsterdam, gevuld met plantjes, potjes, boeken, mooie kaarten en heel veel ander moois. Waaronder haar eigen creaties van keramiek, die zij verkoopt onder de naam Hear Hear ceramics.

Haar dromerige mobiles waren aanleiding om haar te vragen voor ons kleine prins thema. Het bleek een match made in heaven! Ik bezocht Rena in Amsterdam en nam een camera mee om haar eigen keramieklijn vast te leggen.

Vertel eens wat over jezelf, je hebt een winkel in Amsterdam?

Ik ben Rena, ben 30 jaar en woon samen met mijn vriend, onze cavia’s en mini jungle in Amsterdam Noord. Ik ben eigenaar van Hear Hear, een kleine winkel in hartje Amsterdam waar mijn interesse in bijzondere producten en mijn hebberigheid samenkomen. Hoewel ik vroeger altijd dacht een stadsmens te zijn heb ik ondertussen wel in de gaten dat ik meer een buitenmens ben. Amsterdam is een prachtige inspirerende stad maar stiekem droom ik van een boerderijtje in de buurt met een paar kippetjes en een hond. Tot die tijd is het de kunst om mijn dromen te combineren met mijn woon- en werkomgeving. Hear Hear is een verlenging van mezelf en staat vol planten, plantenpotjes, boekjes van bijzonder papier, kaarten met groene illustraties en andere bijzondere producten met een natuurlijke, eenvoudige uitstraling.

En je maakt keramiek! Zomaar een hobby of hadden alle plantjes een mooi nieuw jasje nodig?

Een beetje van beide. Ik wilde graag weer eens echt iets met mijn eigen handen maken, een ambacht leren. De kunst van het pottenbakken is al eeuwen oud, dat vind ik prachtig. Werken met keramiek is heel puur, je begint met een bonk klei en kunt er alle kanten mee op.
Onder de naam Studio Hear Hear maak ik vooral kleine interieur items zoals plantenpotjes, bordjes, kommetjes en wand mobiles. Een deel van de collectie verkoop ik in de winkel en dat gaat zo goed dat ik het bijna niet bij kan houden!

Maak je deze prachtstukken allemaal in dat kleine winkeltje?

Mijn keramiek maak ik bij Keramiek Centrum Amsterdam, daar heb ik zelf de apparatuur niet voor. Thuis maak ik kralen van polymeerklei en daar maak ik vervolgens in de winkel kettingen en mobiles van. Ook de meeste weefwerkjes weef ik in de winkel. Het is leuk om aan klanten te kunnen laten zien hoe iets (af)gemaakt wordt.

Je maakt al keramiek potjes, sieraden en mobiles.. zijn er nog meer dingen die je graag in een ‘Hear Hear’ sausje zou willen gooien?

Op het moment zou ik vooral graag meer tijd en ruimte hebben om me te focussen op de producten die ik al maak. Ik wil wat efficiënter willen werken en minder afhankelijk zijn van anderen. Als mijn keramiek docente op vakantie gaat ligt mijn productie ook meteen stil en dat is jammer. Ik ben altijd op zoek naar mooie nieuwe materialen en heb nog een hoop ruimte voor verbetering en vernieuwing. Ik zou het wel leuk vinden om dit jaar weer met iemand een samenwerking aan te gaan. Een bestaand product in een Hear Hear editie uitbrengen bijvoorbeeld.

Jouw keramiek zou niet misstaan in een gemiddelde ‘concept store’, zou je de verkoop willen uitbreiden naar andere winkels?

Dank je wel, dat vind ik een mooi compliment! Ik zou vereerd zijn om mijn werk in andere winkels te zien. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat dit binnenkort gaat gebeuren..!

Een winkel met mooie producten, een eigen keramieklijn, wat zijn andere dingen die we nog van jou kunnen verwachten?

Hm lastig! Zelfstandig ondernemen is pittig en de dingen die ik doe zijn een soort never ending story. Er zijn dagen dat ik maar een beetje voor me uit zit te staren en even geen inspiratie of energie heb. Dat probeer ik op te lossen met het zoeken naar leuke samenwerkingen. Via de winkel heb ik ontzettend leuke, lieve, creatieve en inspirerende mensen leren kennen. Ik denk dat daar nog mooie dingen uit kunnen komen! Kleine evenementen, nieuwe producten en wie weet wat nog meer.

Ik zie een mobiel met sterren en planeten, doet me denken aan ons huidige thema! Heb jij zelf iets speciaals met le Petit Prince?
Le Petit Prince is (samen met the Never Ending Story) mijn lievelingsboek! Het boek is zoveel meer dan alleen de prachtige illustraties. Het is een ontroerend verhaal over vriendschap, liefde, eenzaamheid en verlies. Anders dan veel mensen denken is het boek niet geschreven voor kinderen maar voor de kinderen die we als volwassenen nog steeds zijn. Le Petit Prince werd voor het eerst uitgegeven in 1943 maar staat vol tijdloze, treffende wijsheden zoals mijn favoriete quote.

“Voici mon secret. Il est très simple: on ne voit bien qu’avec le cœur. L’essentiel est invisible pour les yeux.”
– Antoine de Saint Exupéry –

Rena’s winkel: Hear Hear Amsterdam
Als eerste nieuwe producten zien? Rena deelt work in progress foto’s op haar Instagram account.

Foto’s: Anne van Midden
Portretfoto: Sandy van Helden

Geisha

2 april 2015/0 Reacties/in Lifestyle, Persoonlijk /door Marlous

Ik schreef eerder al over het traditionele Seigaiha ocean wave patroon, de Japanse weefkunst en natuurlijk over mijn kokeshi. Ik hou van Japan en vooral van de hoge esthetische standaard die men in Japan hanteert.

Je met een jantje-van-leiden van je werk afmaken komt niet voor in het boek van de Japanse ambachtsman. Japans handwerk lijkt bedrieglijk eenvoudig, maar zit ondertussen steengoed in elkaar. Zo las ik ergens dat ambachtslieden in het oude Japan liever geen spijkers gebruikten voor het in elkaar zetten van houten constructies, maar net zo lang zochten naar houtverbindingen die even sterk waren én mooier oogden. Ik hou van zulke details. Ze maken het leven niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk mooier.

Blij was ik dan ook toen er in Nederland zowaar een tentoonstelling werd georganiseerd over nog een Japans fenomeen dat mij erg boeit: geisha’s. Deze geisha tentoonstelling is tot en met 25 mei 2015 te zien in het Museum van Volkenkunde in Leiden.

Wat de geisha tentoonstelling bijzonder maakt, is dat ze tot stand kwam in samenwerking met een geishahuis in Kyoto. Zo zijn er achter-de-schermen filmpjes te zien waar je kan zien hoe de ‘maiko’ (geisha’s in opleiding) en ‘geiko’ (geisha’s die hun opleiding hebben afgerond) zich opmaken of in hun kimono geholpen worden. Inderdaad ‘geholpen worden’, want daar komt een sterke man aan te pas (en een heleboel tijd). Het managen van een theehuis (en aanverwante geisha zaken) is verder een vrouwenzaak. Mannen zijn er slechts voor het zware fysieke- en kapperswerk (jawel). Alhoewel, het dragen van een complete kimono met 3 kilo wegende obi (de gordel die om de kimono gaat) is ook best een fysieke uitdaging. Hallo.

Alle figuren op de stoffen en accessoires (konijnen (zoals op de kimono hieronder), hamers, kruidnagels, overlappende cirkels, pijnbomen, etc.) hebben een symbolische betekenis. Een patroon van waaiers die op een rivier drijven bijvoorbeeld, is een teken dat de hete zomer voorbij is. Het spreekt allemaal ontzettend tot de verbeelding. En het is ook zo poëtisch.

Vroeger hadden geisha’s extreem lang haar, om zodoende dat bizar gevormde kapsel te kunnen creëren. Tegenwoordig wordt er veelal gebruik gemaakt van pruiken. Ook de haardecoraties (rechts en bovenaan op de foto) hebben allemaal hun eigen symboliek.

Maar, voordat ik doordraaf en je de hele voorstelling ga voorlezen (wat best verleidelijk is, zoals je merkt), zou ik zeggen: als jij ook een klap van de Japanmolen hebt gehad, ga dan zeker deze tentoonstelling bezoeken. Nog beter: maak er een daggie van (zoals mijn oma zou zeggen). Rembrandt is in Leiden geboren…en ze hebben er vast leuke (eet)cafés. Dat heb ik zelf allemaal niet ontdekt trouwens, ik had geen toeristische highlights meer nodig had na mijn bezoek!

“Ik droom ervan ons huis te veranderen in een bewoonbare jungle”

1 april 2015/1 Reactie/in Lifestyle, Oh Marie!, Tribe /door Marlous

We mochten binnenkijken bij Nikki, onze droomnomade uit onze recente stylingshoot. We spraken haar over haar bohemian interieur, over op de grond slapen, haar kringloopschatten en probeerden en passant haar lieve knuffel Yoko te aaien..wat om de drommel nog niet meeviel.

Samen met man Pablo en poes Yoko woont Nikki in het hartje van Utrecht, in een knus appartement onder de Dom. De ontwerpster en haar man woonden eerst in een donkere werfkelder en zijn nu meer dan blij met de ruimte en het licht van dit appartement. Nikki: “De werfkelder was donker en alle muren waren rond. Nu heeft ons huis grote ramen, maar belangrijker nog, alle muren zijn recht! Ik kan eindelijk ons huis inrichten zoals ik het wil.”

Seventies vibe
Het originele interieur bestaat uit vintage en tweedehands meubels, aangevuld met eigentijdse accessoires. “We laten ons vaak inspireren door de jaren ’60 en ’70. Qua muziek, kledingstijl en mindset.” Niet zo gek dus, dat het huis ook een seventies vibe met zich meebrengt. “Ik houd heel erg van houten vintage meubilair. Dat wissel ik wel af met moderne spulletjes, anders doet het al snel oubollig aan. Ik vind het vooral leuk om te fantaseren waar onze meubels eerder hebben gestaan. Wat hebben ze al meegemaakt? Omdat ze vroeger zijn gemaakt, zijn het nu unieke meubels. Maar ik heb ook het idee dat er toen met veel meer zorg en oog voor detail werd gewerkt. Hierdoor hebben we echt originele items, die je niet snel bij iemand anders in de kamer ziet staan.”

Slapen op de grond
Nikki speurt regelmatig tweedehandszaken af naar unieke items. Zo had ze al een tijdje een rotan stoel op haar lijstje staan. “Mijn pinterestbord stond er vol mee, maar vaak waren ze veel te duur. Uiteindelijk vond ik hem na lang zoeken bij een kringloopwinkel, voor maar €7! Maar soms beslis ik juist iets veel te snel. Zo heb ik ruim een half jaar geleden ons bed verkocht, omdat ik ‘m niet meer leuk vond. Maar ik wist helemaal nog niet waarmee ik het bed wilde vervangen. Nu slapen we al die tijd al op onze matrassen op de grond. Oeps!” Het interieur wordt eigen door de unieke vondsten, maar ook door items die hun persoonlijkheid uitstralen of herinneringen met zich meedragen. “Pablo werkt als muzikant. Het huis is dus gevuld met platen en allerlei muziekinstrumenten. Daarnaast heb ik ook twee rekjes van mijn opa, die hij zelf heeft gemaakt. Nu dient eentje als schoenenrek en de ander staat in de keuken met het koffiezetapparaat er op. Het is een mooie herinnering aan mijn opa.”

Planten sparen
Het eerste huis was zo donker dat geen plant in leven bleef. Gelukkig is dit appartement veel lichter, zodat Nikki eindelijk haar huis kan vullen met groen. “Sinds we hier wonen, heb ik denk ik elke week wel een plantje gekocht, omdat ze hier wel blijven leven. Ik droom ervan om ons huis langzamerhand te veranderen in een bewoonbare jungle. Ik blijf dus planten sparen! Daarnaast hebben we een heerlijk dakterras, waarvoor ik allerlei plannen heb. Ik wil bijvoorbeeld graag een moestuin aanleggen. Groente en fruit uit eigen tuin, hoe leuk is dat?”

Een museum in huis
Voor haar werk ontwerpt Nikki regelmatig kleding voor muzikanten en stylet ze fotoshoots. “Om bij te komen van mijn drukke leven, ben ik begonnen met weven. Op die manier kom ik weer helemaal tot rust. Daarnaast houden we erg van reizen. Voor 2016 staan de Verenigde Staten op de planning. Het lijkt me heerlijk om van alle reizen leuke spullen en souvenirs mee te nemen. Zo wordt ons huis een klein museum van ons leven. Ja, wij zitten hier echt helemaal op onze plek!”