O wat was dat een fijn weekend.
Ik werkte in de tuin. Kocht Pioenrozen. Blies bellen (of nou ja, dat was meer voor de foto en geen doorslaand succes…) Kroelde met Molly. En natuurlijk met Jet. Fietste een rondje. Las een boek. Zat in de zon.
En deed verder helemaal niks. Behalve een paar foto’s maken dan.
Wie dacht dat verstekelingen alleen maar voorkomen in Suske en Wiske avonturen of in de scheepvaart, die heeft het mis. Molly heeft het verstekeling-zijn tot een kunst verheven. Helaas (voor haar) wordt ze 9 van de 10 keer betrapt voor ze zich heeft geïnstalleerd in de katten-no-go area’s in ons huis, maar dat weerhoudt haar er niet van om het te blijven proberen.
Bij het wisselen van de seizoenen heeft ons harige Rupsje Nooitgenoeg nooit genoeg aan de hoeveelheid liefde die ze van ons krijgt en is het verstekelingengedrag het ergst. Molly is dan niet alleen ineens Heel Veel Wakker, ze volgt ons door het hele huis. Maar omdat bij het wisselen van die seizoenen ook het verhaar-seizoen begint, proberen we de kinderkamer haar- (en dus Molly) vrij te houden.
Dit lukt helaas maar matig. Want een kat die liefde wil, is behoorlijk vasthoudend in het opzoeken van clandestiene relax- en uitkijkplekken. Zeker als die plekken zich in de buurt van haar ‘objects of affection’ bevinden. Sowieso is een clandestiene slaapplek altijd nét wat aantrekkelijker dan, zeg…een reeds geclaimd kinderstoeltje.
Dus zodra ik maar even met Jet op haar kamer bezig ben, sneaked er in no-time een zwarte schaduw achter me de babykamer in. En ligt er ineens een vijfde knuffel in Jet’s poppenbedje te tukken.
Marlou weet waar de Kleine Prins woont. En wel hoog op een berg in Zuid-Korea.
– tekst en foto’s Marlou Saris
De gebouwen zijn hoog, de letters vreemd, de straten breed en de mensen bijna allemaal anders dan ik ze normaal om me heen zie. Er is overal neonreclame en één woord, 볼링, kan ik dankzij de glitterende kegel ernaast lezen. Begrijpen. Gokken. Voor het eerst in mijn leven ben ik (1.67 m) groot. Voor het eerst kan ik niet alle schattige kindersokken kopen. “Shoesize? (36) Solly, too big.”
– Ik ben in Busan, de tweede stad van Zuid-Korea, qua inwoneraantal nog altijd ruim vijf keer Amsterdam. Het is lente en ik neem de metro naar het strand waar zee, zand en wolkenkrabbers hand in hand gaan en een zes kilometer lange straat vol bloeiende kersenbloesembomen begint. Mijn jas is niet nodig, een panty wel. En een vest, want in de metro is het niet warm. De metro brengt me niet alleen naar de zee, maar ook naar tempels vol gekleurde lampionnen (alvast opgehangen voor Boeddha’s verjaardag), het bospad langs de kustlijn en naar het acht-na-laatste station op de lijn: Toseong. Hier zie ik helemaal geen blanke, blonde (daar val ik met mijn bruine haar ook onder) mensen meer, maar de mensen blijven glimlachen.
Gelukkig is er een (één!) kraampje met eten in de lange ondergrondse gang. Zacht bladerdeeg in de vorm van visjes, gevuld met iets wat lijkt op een mengsel van vanille en bruine bonenpuree wordt daarom mijn lunch. Eenmaal buiten zie ik niet veel meer dan een gigantisch steile heuvel en een busje waar misschien vijftien mensen inpassen. Bus 1-1, de bus die ik moet hebben. Ik stap in en nadat de motor een paar keer afslaat rijden we toch weg. Het voelt als een eeuwigheid, maar een kwartier hobbelen en één buurman op mijn schoot later zijn we er toch: Gamcheon Culture Village. Taegeukdo Village. Lego Village. Korea’s Santorini. (“Een mooie plek verdient veel namen,” vertelt het oudste Engelssprekende mannetje in de bus me.)
Gamcheon is nog altijd Busan, maar de hoge gebouwen en de zee zijn hier ver te zoeken. Gekleurde huizen, kleurrijke kunst en gigantisch steile hellingen domineren het straatbeeld, samen met een handjevol (Aziatische) toeristen met camera’s en plattegronden. Een kleine vijf jaar geleden was dit nog anders: deze wijk was de ‘dumpplek’ voor de armste inwoners van de stad – veelal vluchtelingen van de Koreaanse oorlog, die het moesten doen met oud, grijs en vervallen. Eind 2010 veranderde de gemeente het in de vrolijkste plek van Busan – of misschien zelfs heel Zuid-Korea – en als kers op het toetje vind je hier boven op de berg, als je maar ver genoeg doorwandelt en klimt, en nog meer trappen opgaat en klimt, de Kleine Prins en zijn trouwe vriend, uitkijkend over Gamcheon.
Marlou blogt over haar reizen en leven in Oslo en is ook te vinden op Instagram.
Je moet een hart van steen hebben, als je niet hoefde te huilen om het liedje van Ali B. afgelopen vrijdag.
Ik vind Ali B. een sympathieke gast, maar op zich heb ik niks met zijn muziek. En hij trapte in zijn liedje alle open-ouderschapsdeuren in die er in te trappen zijn, maar dat maakt niks uit. Het raakte me recht in mijn hart.
Mijn hart is namelijk al een tijd niet meer van steen. Maar van chocolade. Of iets anders dat heel gemakkelijk smelt.
De reden daarvan ziet u op deze foto’s.
Tegenwoordig kunnen we samen op de fiets. Fietsen we door het bos en langs de weilanden. Zonder doel, gewoon een rondje. Bij ieder weitje met dieren maakt ze het geluid van een Nazgûl (die uit Lord of the Rings, ja). Echt, zo klinkt het. Dat heeft haar al de bijnaam baby-Nazgûl opgeleverd. Ze vindt dieren zo prachtig. Het zijn voor haar allemaal levende knuffels, net als Molly.
Op de fiets zingt ze. Daaidaaidaai. En als je in een vrij lege, stille winkel loopt, roept ze soms ineens heel hard “HUUUUU”. Alsof ze denkt: “Deze winkel kan wel een goeie portie huuuu gebruiken.” Dat vind ik ongelofelijk grappig. Ik ga die geluidjes missen, als ze gaat praten.
Ze wordt al bijna 1. Wat ik bijna niet kan geloven. Het leven is een feestje, met haar erbij. Wij hangen geen slingers op, wij hebben Jetje al. Lobi da basi. Liefde is de baas.
Deze hommel, getekend door Dana van der Bijl, leidde ons op Instagram naar haar aaibare, dromerige werk. We interviewden Dana, schepper van zachtheid op papier, over de natuur, de lente en haar lievelingsillustratie uit De Kleine Prins.
Naam: Dana van der Bijl
Leeftijd: 36 jaar
Huidige missie: Met heel veel enthousiasme ben ik aan het werk om van illustreren en ‘surface pattern design’ mijn beroep te maken. Van huis uit ben ik product designer, waar je je vooral bezighoudt met het driedimensionale. Het tweedimensionale vlak bevalt mij echter zo goed dat ik me hierop wil richten. Ik wil zo lang en veel mogelijk met de hand werken. Dat past niet alleen het beste bij mij, in die werkwijze zit wat mij betreft het meeste karakter. Graag wil ik illustreren in opdracht en ontwerpen maken voor behang en textiel. Binnenkort zal ik ook afbeeldingen van mijn werk gaan verkopen.
Vanwaar jouw fascinatie voor de natuur?
Zowel het kleine als het grote in de natuur verwondert en fascineert mij. Bijvoorbeeld de schoonheid van een klein blaadje of de kwetsbaarheid van een vlinder, maar ook de wisseling van de seizoenen die grote veranderingen teweeg brengt in de natuur. Dat er tijdens de korte donkere dagen in de winter al hard gewerkt wordt aan de lente, vind ik een geruststellende gedachte. Alles komt, gaat en komt weer…
Je illustraties lijken wel aaibaar en transparant. Is dit een bewuste keuze, of ontstond dat gewoon?
Het ontstaat vanzelf omdat ik werk vanuit mijn verwondering en ik me probeer te verbinden met wat ik teken. Als ik bijvoorbeeld een hommel teken, dan wil ik haar zachtheid vangen op papier. Ik verwonder mij zeker niet alleen over typische schoonheid. Niet alles is ‘heel’, egaal en perfect. Als je goed kijkt zie je dat ook terug in mijn werk.
Welke regels hanteer je bij het illustreren? Moet een illustratie aan bepaalde randvoorwaarden voldoen?
Wat ik echt belangrijk vind, en ook mijn enige voorwaarde is, is dat het onderwerp me raakt. Als het onderwerp me niet zoveel doet, dan kan ik er ook niet veel van maken.
Wat is jouw favoriete onderdeel van het illustreren?
Tot een illustratie komen is telkens weer een heel proces dat steeds weer een beetje verschillend is. Het meest enthousiast word ik wanneer ik merk dat het tekenen de goede richting uitgaat. Dat ik datgene heb weer kunnen geven wat ik wil zeggen. Dat is zo motiverend!
Wat zijn jouw meest ideale werkomstandigheden? Je mag dromen!
Ik werk graag in stilte en heb veel tijd nodig om te mijmeren, te dromen en te denken. Het liefst zou ik werken in een sfeervol atelier aan huis, met een grote houten werktafel en oude etalage kasten vol met grote en kleine vondsten uit de natuur om me heen hebben. Planken vol boeken met inspirerende botanische tekeningen en boeken met afbeeldingen van vogels en insecten. Dit alles heb ik momenteel in het ‘klein’ en dat werkt ook prima.
Lievelingsbloem?
Hoewel er veel bloemen zijn die mijn lievelingsbloem zouden kunnen zijn, kies ik voor de klaproos. Deze wilde bloem is sterk, groeit zelfs op de meest onmogelijke plaatsen, maar is tegelijkertijd ook zo kwetsbaar. Je mag er naar kijken, maar niet plukken, want dan valt ze uit elkaar. Ik heb het afgeleerd om een klaproos mee te willen nemen want wat er meestal gebeurd is dat nog voor ik thuis ben, alleen nog de stengel over is.
Schaap, olifant, slang of vos. Welk dier uit De Kleine Prins zou jij kiezen en waarom?
De olifant, vanwege zijn kracht en wijsheid. In “De Kleine Prins” is mijn favoriete tekening ook die van de olifant in de boa constrictor. Om tot zo’n tekening te komen, kan het niet zijn dat je het kind in jezelf verloren hebt!
Wat doe je het liefst in de lente?
De lente is absoluut mijn lievelingsseizoen. Alles lijkt dan vrolijker en fijner. Dan ga ik graag naar buiten met mijn zoons om niks te ‘moeten’. Gewoon liggen in het gras en staren naar de voorbijtrekkende wolken.
Bekijk meer van Dana’s werk op haar website en haar Instagram account.
Foto’s: Dana van der Bijl
