Interstellar
Interstellar maakte net zoveel indruk op mij als The Matrix destijds. Op het eerste gezicht lijkt Interstellar een doorsnee Star Trek-achtige film te zijn, maar dat is het niet. De film gaat over liefde, over de aarde die zich tegen de mensheid keert (en geef haar eens ongelijk), over de veerkracht van de mens en over hoop. Grote thema’s inderdaad, maar niet op een manier gebracht die klef wordt. Of ongeloofwaardig. Het zet daarbij ons hele idee van tijd en ruimte in een ander perspectief. Precies wat The Matrix in de jaren ’90 ook deed. Een onderwerp dat ik zowel boeiend als bijna niet te bevatten vind. En waar ik daarom graag over nadenk.
Interstellar is het soort film dat je een tijd bij je draagt, dus.
Matthew McConaughey, die eerder vooral in films leek te spelen omdat hij dan zijn gespierde lichaam weer eens kon showen (en hallo, als ik man was en zo gespierd, deed ik dat misschien ook wel zoveel en zo graag op tv), is inmiddels mijn favoriete acteur geworden. In mijn ogen ben je een held als je geloofwaardig de overstap kan maken van gladde jongensrol naar karakterrol. Ik vond hem al geweldig in True Detective en Dallas Buyers Club en Interstellar komt daar nu bij in dat rijtje. Heel gaaf.
Helaas kan ik geen dimensies toevoegen aan deze foto’s, alleen deze prachtige Interstellar quote. Liefde is in feite onze vierde dimensie. Voor de rest moet je echt de film gaan kijken!
