Give away – win een van de vijf luchtbedden uit de Grote Oh Marie! luchtbeddentest!

/27 Reacties/in , /door

Give-away luchtbedden - Oh Marie!
Na onze grote (en grandioze) luchtbeddentest van twee weken geleden waren alle in de test gebruikte luchtbedden natuurlijk binnen een paar dagen ijskoud uitverkocht. Fabrikanten verleidden hun klanten de luchtbedden te kopen door onze testresultaten breed uit te meten in hun reclamefolders: “volgens Oh Marie! testpanel hot like Dragostea Din Tei!” of “zachter dan de bodem van een tompouce!”. Zoveel eer zou ons bijna naar het hoofd stijgen, net zoals de warmte die ons land momenteel zo heerlijk in zijn greep houdt.

Voor hen die achter het net gevist hebben en alsnog heel graag in het bezit zouden willen komen van een opblaasbare pegasus, tompouce, krokodil, golfmatras of (het huzarenstuk!) drijfmatras met maar liefst 18 bekerhouders en kijkraam, gloort er hoop aan de horizon. Vandaag verloten wij namelijk alle vijf de luchtbedden uit onze test onder onze lezers.

Wat je ervoor moet doen? Niet zoveel. Zo hoef je bijvoorbeeld niet bij de komende volle maan een rituele dans uit te voeren en daarbij vijf ossentanden, drie zwanenveren en een wc-borstel te offeren aan de god der Oebidoebies. Je hoeft slechts een reactie onder dit bericht achter te laten met daarin je naam en het luchtbed van jouw keuze. Als je kwijt wil waarom dat specifieke luchtbed je voorkeur heeft, dan vinden we dat trouwens ook leuk om te horen!

Je kan reageren tot en met 18 augustus aanstaande (volgende week dinsdag). We maken 19 augustus de winnaars bekend!

Zomerherinnering van The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

/5 Reacties/in , , /door

Zomerherinnering - Mireille en Arno van Elst - Oh Marie!
Mireille en Arno zijn niet alleen geliefden, maar vormen ook samen The Holy Kauw Company. Ver vóór ze heerlijke (en prachtige) foodconcepten bedachten, brachten ze hun jaren ’80 zomers los van elkaar door op Spaans grondgebied. Mireille maakte de disco’s op Ibiza onveilig en Arno de Middellandse Zee. Dit laatste moet trouwens erg letterlijk genomen worden, zoals je in deze nieuwe editie van de zomerherinneringenreeks lezen kan.

Spaanse Pablo’s en een harpoenincident
Tekst en foto’s – Mireille van Elst

Ah, de zoete zomerherinneringen van de jaren ’80. Onze heerlijke zomervakanties waren in de jaren ’80 minstens 6 weken lang en het enige wat we deden was onbekommerd plezier maken. Het is lang geleden en we moesten diep graven maar uiteindelijk kwam de ene na de andere herinnering bovendrijven.

Omdat we in leeftijd een paar jaar schelen hebben we de tachtiger jaren beide in een totaal andere dimensie beleefd. Terwijl Arno nog verwoed aan zijn kubus zat te draaien en op zijn verjaardag olijk de klas rondging met de welbekende jaren ’80 uitdeel-egel, luisterde ik aan één stuk door zwijmelend naar de zelf opgenomen Prince cassettebandjes op mijn Sony walkman en werd ik voor het eerst dronken van de gifgroene en chemische Pisang Ambon met jus.

Arno bracht zijn vakanties door in het vakantiehuis van zijn ouders in het Spaanse El Campello en ik ging met mijn ouders mee op familiebezoek op Ibiza.

De zomers in het toen nog niet met jetset toeristen overspoelde Ibiza waren fantastisch. We aten met grote families heerlijke paella aan lange tafels, zwommen ’s nachts in zee met de vriendjes van mijn neefje en nichtje en ik ging samen met mijn zusje naar de plaatselijke disco om ons te vergapen aan de knappe Spaanse Pablo’s.

Mijn oom had op Ibiza een restaurant aan een mooi strand waar mijn vader ’s avonds af en toe de beschonken restaurantgasten naar huis taxiede. Mijn vader werd met zijn donkere haar en dito jaren ’80 snor altijd aangezien voor Spanjaard. Zo ook door de Nederlandse gasten die hij op een avond naar huis bracht. Ze bespraken onbeschaamd en openlijk de sappige details van hun seksleven daar op de achterbank van de auto in de veronderstelling dat de Spaanse chauffeur geen flauw idee had waar ze het over hadden. De arme mensen vielen nog net niet flauw toen mijn vader ze bij het afscheid, in hun bloedeigen taal, vriendelijk bedankte en nog een fijne avond wenste.

Arno ging in diezelfde zomer een paar honderd kilometer verderop snorkelen in zee met een vriendje en had stiekem de harpoen van zijn vader mee gesmokkeld. Zijn vriendje wilde het levensgevaarlijke ding ook wel eens proberen. Arno waarschuwde hem nog dat hij heel voorzichtig moest zijn. Het vriendje had zijn waarschuwing waarschijnlijk verkeerd begrepen want hij kwam een halve minuut later boven water met de harpoen dwars door zijn vinger geschoten. Het arme jong zat 10 minuten later in zijn zwembroekje met zijn flippers nog aan en de duikbril nog op zijn hoofd bij de dokter met door zijn wijsvinger een enorme pijl van de harpoen. De gereedschapskist van de dokter moest er aan te pas komen om het ongemak te verwijderen. Een hilarisch tafereel aldus Arno.

Zo zijn wij ieder geheel op eigen wijze, zorgeloos en met veel plezier de jaren ’80 zomers doorgekomen. Allebei met een schat aan nostalgische herinneringen die door het schrijven van deze blogpost weer even allemaal voorbij kwamen.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit

Een erg lekker recept met veredeld vogelzaad

/3 Reacties/in , , /door

Quinoa fruitsalade - Oh Marie!
Ik vind quinoa een beetje een moeilijk product. Alleen de naam al. Kie-nóa noemde ik het. Blijkt het kì-noa te zijn. Jemig. Kaas kan je maar op één manier uitspreken. Of brood. Maar ja, die zijn de duivel. Want daar zitten gluten in. Of melk.

Ik schrijf dit niet omdat ik tegen heilige huisjes wil trappen. Of om tegendraads te zijn (alhoewel ik wel graag van het gebaande pad afwijk). Maar ik vind dat voedsel tegenwoordig zo moeilijk wordt gemaakt. Hou me ten goede, ik vind dat we ons heel erg bewust moeten zijn van het effect dat ons voedsel op het milieu heeft. Maar om nou ineens veredeld vogelzaad te eten (wat veel van die superfoods in feite zijn) om me gezond te voelen? Neh. Dat hoeft voor mij niet zo. Maar hé, allemaal maar een mening hè. Als iemand blij wordt van het eten ervan: blije mensen maken endorfines aan. En blije mensen dragen bij aan de wereldvrede. Dus vooral lekker blijven doen waar je je goed bij voelt natuurlijk.

Daarbij: ik lunchte pas bij vrienden en at daar de meest fantastische quinoa fruit salade. Mijn tafelgenoten zagen mij op een stadium zelfs smachtend naar de bijna lege schaal kijken en gunden mij ook de restjes nog. Zo lekker was het.

Zo zie je maar, ook de grootste scepticus is met een natte vinger te lijmen.

Je bent nu vast wel benieuwd naar het recept? Komt ie.

Ingrediënten voor de quinoa fruit salade met honing-limoen dressing
(Het spreekt voor zich dat je zoveel of weinig kan maken als je wil – pas daar wel de hoeveelheid fruit en vooral ook dressing op aan!)

Gekookte quinoa (volg voor bereiding de aanwijzingen op de verpakking)
Blauwe bessen
Aardbeien (in blokjes gesneden)
Mandarijnen (in partjes)
Mango (in blokjes gesneden)
Blaadjes munt in stukjes gesneden
Olijfolie
Limoen
Honing

Schep de gekookte quinoa, het fruit en de munt door elkaar. Maak in een aparte schaal de dressing van olijfolie, limoen en honing. Mix door de salade. Bewaar een paar hele blaadjes munt om het gerecht te garneren.

Gemakkelijk, snel en gezond. Precies zoals ik mijn voedsel graag heb. Je kan er eventueel ook nog dit water met een tropisch smaakje bij serveren. Nog zo’n gezond recept. Ik zou er bijna trek in een friet kapsalon van krijgen…

Prints en sieraden met een fijne vleug jaren ’80

/3 Reacties/in , , /door

Emma Odenkirchen - Oh Marie!

De jaren ’80 brachten niet alleen maar zaken voort waarvan je nu alleen na waterboarding toegeeft dat je het mooi vindt. Huilen om je verloren liefde is alleen maar compleet op de tonen van ‘How am I supposed to live without you‘ van Michael Bolton. De prachtige patronen met grafische- en organische vormen in pastel- en neonkleuren komen uit de jaren ’80. De Memphis Group komt uit de jaren ’80. En, Emma Odenkirchen komt ook uit de jaren ’80!

Laatstgenoemde is de ontwerpster van de geweldige sieraden en prints die je op deze foto’s ziet. We vroegen haar of het toeval of opzet is dat haar sieraden in Club Tropicana gedragen hadden kunnen worden. En nog wat andere zaken, natuurlijk.

Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Hoi! Wie ben je en wat maak je precies?
Ik ben Emma Odenkirchen van Studioemmaodenkirchen! Ik ontwerp speelse, grafische, handmade kettingen en kleurrijke prints. Naast de dingen die ik ontwerp voor Studioemmaodenkirchen, ontwerp ik ook prints en sieraden in opdracht. Ik werk vanuit mijn atelier aan huis in Zwolle.

Je werk heeft dat fijne jaren ’80 sfeertje. Verbeelden wij dat ons, of heb je iets met dat decennium?
Ik ben in ’88 geboren, dus ja! Wat ik maak is echter niet echt als retro bedoeld. Ik ben juist altijd op zoek naar nieuwe vormen, kleuren, composities en combinaties. Het klopt wel dat mijn kleur en vormgebruik, de patronen en prints die ik maak wel ietwat jaren ’80 aan kunnen doen. Die vergelijking vind ik helemaal niet erg. Vormgeving uit de jaren ’80 is prachtig: kleurrijk en grafisch.
Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Waardoor word je geïnspireerd en hoe vertaal je die in de abstracties van jouw werk?
Het liefst genereer ik mijn eigen inspiratiebeelden in mijn schetsboek en door te experimenten. Maar ook: kleurcombinaties die ik tegenkom, screenshots van bijvoorbeeld een mooie film, foto’s die ik maak, stedentripjes (love Berlin!), lijnen en vormen die ik tegenkom op de gekste plekken, vintage DIY boeken, kringloopvondsten. Ik ga ook graag naar fourniturenzaken of ouderwetse ijzerhandels: allemaal kleine vormpjes, dingetjes, touwtjes, knoopjes, stukjes, schroefjes, klipjes…!

Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Je schetsboeken en prints zien er heel erg freestyle (of los) uit. Wij weten uit ervaring dat niets wat makkelijk is makkelijk lijkt. Ontstaan je ontwerpen heel bewust en gaat er veel voorbereiding aan vooraf of ontstaan ze juist heel intuïtief?
Ik heb in de loop der jaren afgeleerd om te veel te verwachten en te veel van te voren te bedenken of te plannen. That spoils all the fun! Ik werk erg intuïtief. Ik heb een soort archief aangelegd met allerlei papierknipsels, materiaalexperimenten, zeefdrukken en handgemaakte  grafische patronen en prints. Ik gebruik de vormen en kleuren uit mijn schetsboeken en het materiaal uit mijn archief om mee te ontwerpen. Van tevoren bedenk ik vaak wel wat ik ga maken: een kaart of een print bijvoorbeeld. Ik probeer niet te veel na te denken over hoe het er uit moet komen te zien.

Het maken van de daadwerkelijke print is vooral veel inscannen, werken in illustrator (digital playtime), eindeloos kleurnuances proberen, schuiven met vormen, knippen, plakken. Totdat het ‘klopt’! (Weer een gevoelskwestie dus ;))
Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Wat is jouw favoriete item in je atelier?
Mijn guilty pleasure glitterhoekje! Een lichtelijk hysterische hoek boven mijn bureau met als topstuk de papier-maché toekan die ik kreeg van een lief vriendinnetje. Daar word ik gewoon heel erg vrolijk van.

Emma Odenkirchen - Oh Marie!

Wat is je favoriete zomerherinnering?
Dat is de Summer of love, want in juni 2008 ontmoette ik mijn huidige vriendje! We zijn de hele zomer samen geweest in Groningen, waar we allebei woonden destijds. Zwemmen bij de Hoornse plas, picknicken in het Noorderplantsoen, festivalletjes bezoeken, uitslapen in mijn éénpersoonsbedje in mijn mega kleine studentenkamer, terrasjes doen, luieren in de zon. In die zomer besloot ik trouwens ook te stoppen met mijn studie psychologie en het over een andere boeg te gooien: de kunstacademie. Good stuff!

Trainingspak of klittebandschoenen?
Klittenbandschoenen! Maar dan wel witte met lampjes!

Emma Odenkirchen - Oh Marie!Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Emma ontwierp speciaal voor De Groene Meisjes vier prachtige wallpapers voor je desktop. Hieronder zie je er één van. Je kan ze alle vier downloaden op Emma’s website. En bezoek natuurlijk haar webshop of bekijk hier haar Instagramaccount.

Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Interview en tekst: Marlous Snijder
Foto’s: Emma Odenkirchen

Zomerherinnering van Jasper Smit

/2 Reacties/in , , /door

Zomerherinnering - Jasper Smit - Oh Marie!
Als je op de vraag of iemand een zomerherinnering wil schrijven als antwoord krijgt: “Mijn anekdote gaat waarschijnlijk over die keer dat ik 10 was en bijna een paraglider heb vermoord in Oostenrijk!”, dan weet je dat er iets episch zit aan te komen. (Let vooral ook op het uitroepteken aan het einde van die zin. Die doet het ‘m wat ons betreft.)

Wij leerden Jasper kennen tijdens de shoot ‘Mannen en hun favoriete trui‘ voor ons winterissue in 2013 en wisten direct dat er een schat aan pracht-anekdotes in zijn bovenkamer opgeslagen moest liggen. (Lees hier maar eens het verhaal achter zijn favoriete trui.) Jasper deelt zijn meest epische zomerherinnering met de pakkende titel:

Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider!
– Tekst en foto Jasper Smit

In een medium-fotogeniek dal in Oostenrijk was bedroevend weinig te doen in 1988. Mijn grote zus en ik steggelden over wie er beter was: Gloria Estefan of Madonna (Gloria Estefan natuurlijk!) en zaten elkaar een beetje te slaan op het balkon. Mijn moeder vond het tijd voor een uitstapje.

De kabelbaan deed er lang over (‘ik hou op als jij ophoudt!’) en bovenop de berg had je uitzicht over het hele dal. Inderdaad: medium-fotogeniek. Mij was een ijsje beloofd maar er waren alleen waterijsjes en die tellen niet.

Op een heel klein, heel steil grasveldje waren paragliders. Gaaf! Telkens kroop een stoere man-in-tuigje naar de rand van de afgrond en ging op zijn rug liggen. Achter hem werd zijn parachute met grote zorg uitgespreid. Een leidinggevende snor blies op een fluitje, de paraglider gaf een flinke ruk aan de lijnen, de parachute kwam van de grond, hij nam nog een paar zweefstappen en zweefde dan sierlijk het dal in.

Je kon zó zien dat vooral het zorgvuldig uitspreiden van de parachute belangrijk was. Dus daar waren ze steeds heel lang mee bezig.
En ik was tien.
Beetje saai.
Ik schopte tegen een steentje.
Het steentje rolde tegen een groter steentje…
Het grotere steentje rolde tegen een kleine kei…
De kleine kei rolde tegen een grotere kei…
En die grotere kei rolde kalmpjes op een secuur uitgespreide parachute.

De leidinggevende snor blies op zijn fluitje, de paraglider gaf een professionele ruk aan de lijnen, de parachute sleepte een stukje scheef over het gras. De stoere man probeerde een zweefstap, de parachute maakte het geluid van een beginnend zeilbootje dat overstag gaat, en met een korte kreet verdween de paraglider over de rand van de afgrond.

“Zullen we even een foto maken?”, vroeg mijn moeder. “Als je zo peinzend voor je uit kijkt, ben je precies je vader!” Klik.

M’n zus giechelde “Kijk, die man is over de rand geflikkerd, nu ligt hij in die dode struik!” Mijn moeder had altijd een plantenboekje bij zich: “Dat heet een duindoorn. De dode takken hebben gemene stekels.”

De leidinggevende snor keek onderzoekend onze kant op. Ik vond het tijd om terug naar het dal te gaan, en ik hoefde zelfs geen roomijsje die ze toch bleken te hebben.

Uit de kamer van m’n zus stal ik weer eens haar Madonna-bandje (ik had alleen dat stomme bandje van Gloria Estefan) en stopte het in m’n verjaardagswalkman. Ik kan nu nog steeds niet normaal luisteren naar La Isla Bonita.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)