The odd-bod bunch

Dingen die me blij maakte de afgelopen week (naast Jet natuurlijk, maar dat spreekt voor zich):

Een enorm pakket gevuld met prachtige spullen voor onze dochter. Ik (wij) werden er stil van – en dat gebeurt niet zo snel. (Het varkentje noemen we trouwens Oink.)

In huis scharrelen zoals ik zo graag deed, maar niet meer echt kon door mijn dikke buik. O, het plezier van schuiven met mooie spullen!

En dit grappige gesprek dat ik had met mijn moeder:
“Mam?”
“Ja?”
“Zou jij zo’n Donna Wilson knuffel voor ons willen breien?”
“Ja, natuurlijk. Als je de pagina’s markeert van de knuffels die je leuk vindt, dan kijk ik wat ik kan doen.”

Ik verwachtte er één, maar ze breide ze ze alle vier.

“Het is een familie hè?” zei ze. “Dus tja, toen moest ik ze allemaal maar maken.”
Ik: “Ze zien er meer uit als een bende struikrovers.”
Zij: “Het zit blijkbaar in de familie.”

:-D

What made me smile last week (besides Jet of course, but that goes without saying):

A huge pack of beautiful gifts for our daughter. It made me (well, us) blush. (We named the piglet Oink by the way.)

Pottering around the house, creating small corners with lovely items again (my big belly made that practically impossible in the end).

And this funny conversation I had with my mum:
“Mum?”
“Yes?”
“Would you like to knit one of these Donna Wilson toys for us?”
“Of course dear. If you mark the pages with the ones you like, I’ll see what I can do.”

I expected she’d knit one, but eventually she knitted all four of them.

Mum: “They are a family, did you know that?” she said. “So I kinda had to knit them all.”
Me: “They look more like a gang of robbers to me.”
Mum: “Well, apparantly, it’s runs in the family.”

:-D