Binnenkijken: gedeelde liefde op 80 vierkante meter

Manon Bijkerk (a.k.a. La Nonette) en Doeke van Nuil delen veel liefdes. Voor illustratie, voor vintage, dinosaurussen, Franse koekjes, Angus de kat en…elkaar.

Ze wonen en werken in een zeventiger jaren flat in Utrecht, wat een stuk saaier klinkt dat het in werkelijkheid is. In de jaren ’70 hield men er namelijk verrassend hedendaagse ideeën over huisvesting op na. Waar hipsters tegenwoordig muren en deuren uit hun huis slopen, werden die in de jaren ’70 simpelweg niet geplaatst of vervangen door schuifdeuren. Het resultaat is een licht, ruim en loft-achtig appartement.

We vroegen Manon en Doeke hoe het is om zoveel liefdes onder één dak met elkaar te delen en of ze het weleens vreselijk oneens zijn met elkaar. Op werk- of interieurvlak. Het resulteerde in een opvallend liefdevol gesprek.

Wij waarschuwen dus alvast: als je erg bent gehecht aan je maandagmorgenhumeur, moet je nú stoppen met lezen. Die vervliegt namelijk gegarandeerd bij het verhaal van dit onweerstaanbare koppel!

Tekst en foto’s – Marlous Snijder

Ha Manon en Doeke! Wie, wat, waar, waarom, wanneer…kortom: vertel eens over jullie? (Doeke was helaas afwezig tijdens de fotoshoot – red.)
Ik ben Manon, ik ben 26 en werk onder de naam La Nonette als illustrator in Utrecht. Ik heb op het ArtEZ gestudeerd in Zwolle en aan het Escola Massana in Barcelona een Erasmus gedaan. Door mijn studie in Barcelona heb ik een diepe liefde voor patronen, zachte kleuren en de zon. Tekenen doe ik al zo lang ik me kan herinneren en ik heb op jonge leeftijd al een heel eigen stijl ontwikkeld. Ik werk bij voorkeur handmatig met een eigen verftechniek die uit het aanbrengen van veel dunne lagen bestaat.

Ik hou niet van zwartwitdenken maar juist van het grijsgebied ertussen. Grijs betekent balans! Ik hou van thee maar ook van koffie, ik eet graag gezond maar ontzeg mezelf geen koekjes en chocolade, ik zit graag met de kat op schoot op zaterdagavond een spelletje te spelen, maar rol net zo makkelijk na een nacht dansen om 7 uur ’s ochtends mijn nest in. Ik ben verlegen en sociaal tegelijkertijd zeg maar. Zie, allemaal grijs!

La Nonette is ook echt mijn werkpersoonlijkheid. Dat voelt soms weleens een beetje gespleten omdat ik in het echt soms anders ben dan mensen verwachten en tegelijkertijd precies mijn werk ben. Nonette is heel erg mijn nostalgische en magische kant, alhoewel ik de laatste tijd ook probeer om ook mijn lompe en meer rebelse kant naar voren te laten komen.

Hallo! Ik ben Doeke, 28 jaar en werkzaam als illustrator onder de naam Studio Doeke. Net als Manon heb ik op Artez Zwolle gestudeerd (daar hebben we elkaar ook leren kennen) en heb ik ook in Barcelona een Erasmus gedaan.

Ik ben erg van de momenten, teken graag een beeld waar ik een gevoel aan koppel. In mijn werk staan menselijke karakters vaak centraal: ik hou ervan een verhaal te creëren. Voor mijn vrije werk illustreer ik graag spreuken zoals ‘Plants are friends’.

Afgelopen jaar ben ik begonnen met een master aan de Design Academy Eindhoven en daar ben ik aan het experimenteren om mijn ideeën en manier van werken ook op andere manieren toe te passen.

Vanwaar die liefde voor Franse koekjes?
Manon: Mijn ouders gingen altijd op vakantie naar Frankrijk en houden zo van het land dat ze er inmiddels de helft van het jaar verblijven. Mijn vader is opgegroeid in Brussel en is tweetalig.

Tijdens een vakantie in hun huisje in Frankrijk kocht mijn vader een keer koekjes (eigenlijk zijn het meer een soort cakejes) die Nonnettes heten. Die naam bleef meteen hangen omdat het een combinatie is van mijn twee voornamen: Manon en Nanette. Ik heb zelf eigenlijk nooit heel veel met de naam Manon gehad en besloot tijdens mijn afstuderen onder de naam Nonette te gaan werken. Af en toe word ik nu ook aangesproken met Nonette, wat ik eigenlijk wel leuk vindt. Er is trouwens ook een dorp dat Nonette heet, die bewoners daar zullen wel minder blij met me zijn.

Doeke: Ik heb liefde voor alle soorten koekjes ;-)

Jullie huis heeft een bijzondere indeling, om nog maar te zwijgen over die geweldige schuifdeuren! Vertel eens, lopen jullie graag rondjes? Of vindt Angus dat vooral leuk?
Manon: Ik loop vooral rondjes als ik iets kwijt ben en loop te zoeken. We hebben ook wel eens achter elkaar aan gerend, maar Doeke is altijd sneller, haha! De kat vindt het heerlijk, die wordt heel onrustig als een van de schuifdeuren helemaal dicht is, dus laten we ze altijd op een kier. En in de zomer gooien we alles helemaal lekker open.

Doeke: Het is een heel fijn huis! En inderdaad: die schuifdeuren zijn super handig: je kan je gemakkelijk even afsluiten of juist alles open gooien.

Zit er een speciale gedachte achter de indeling van dit pand?
Dit pand is er een van een aantal flats dat op deze manier is gebouwd in 1971. Samen met onze drie buren delen we een grote gezamenlijke hal waarvan het idee is dat we hem met zijn allen een functie geven. Bij ons is het helaas vooral een opslagruimte, maar wie weet verandert dat nog.

Bijzonder is ook dat de buren zelf de nieuwe bewoners kiezen. Wij zijn eerst als geïnteresseerden op gesprek gekomen en uiteindelijk is de keuze op ons gevallen.

Er is in deze flat meer sociale controle dan bij een standaard flat en de meeste bewoners kennen we in elk geval van gezicht. Er worden ook af en toe bijeenkomsten en borrels georganiseerd. Veel mensen wonen hier al sinds het begin en willen nooit meer weg.

Achter de indeling van het appartement zelf staat flexibiliteit centraal, de ruimte is zelf helemaal naar wens in te delen als één grote ruimte of juist als meerdere kamers.

In welke staat troffen jullie het huis aan toen jullie erin trokken?
Oh, het was niet om aan te zien. Het huis was doorleeft en doorrookt, overal zaten nicotinevlekken, rare stickers, gaatjes, spijkers…en er zat geen vloer in. Ook had de vorige bewoonster een voorkeur voor vieze bruine kleuren. We hebben een maand geschrobd, gesopt en geverfd om uiteindelijk de lange muur maar gewoon grijs te verven omdat de vlekken er doorheen bleven komen. De hele operatie was één groot plan B en we konden de Gamma niet meer zien op een gegeven moment.

Het is allemaal niet voor niks geweest: het huis is nu helemaal naar onze smaak ingericht. Het was echt een blank canvas. Terugkijkend heeft die klusmaand er ook voor gezorgd dat we ons hier direct heel erg thuis voelden.

Jullie zijn geliefden in hetzelfde creatieve vak. Hoe is het om dat gevoel te delen en werkt dat goed, of vliegen jullie elkaar creatief gezien weleens in de haren?
Manon: We zijn vanaf het begin (en dat is het eerste jaar van de kunstacademie) al samen, dus ging onze loopbaan meestal redelijk gelijk op. Na het afstuderen was het wel lastig om ineens echt concurrenten van elkaar te zijn: wanneer een van ons twee een opdracht kreeg die de ander ook heel graag had willen doen, bijvoorbeeld. Maar we gunnen het elkaar altijd, hoor.

Ook zijn we heel eerlijk naar elkaar en wordt er veel overlegd en gebrainstormd. Als ik iets niet zo mooi vind, dan zeg ik dat. Als Doeke echter achter zijn wijze van uitwerken blijft staan, kan ik daar vaak achteraf ook wel in komen. We vertrouwen erg op elkaars mening: ik stuur een opdracht meestal niet op voordat Doeke een go heeft gegeven. Andersom ook, trouwens.

We werken wel heel anders, haha! Doeke is goed met last minute deadlines en ik werk graag wat trager, neem graag de tijd. Ook heb ik altijd muziek opstaan als ik werk, anders raak ik afgeleid.

Momenteel lopen onze carrières voor het eerst in onze relatie uit elkaar, nu Doeke weer studeert en ik recent aan mijn baan als docent ben begonnen. Dat was vooral in het begin heel erg wennen, dat alleen zijn. Soms lopen we elkaar dagenlang mis.

Doeke: Na het afstuderen was het samen werken inderdaad weleens pittig, maar in de loop der jaren zijn we dit juist als voordeel gaan zien. We werken soms samen en daarbij zijn we elkaar echt weleens in de haren gevlogen! Een groot voordeel is dat we elkaar en elkaars werk zo goed kennen, dat we heel gericht feedback kunnen geven op elkaars werk. Het is ontzettend leuk als je elkaar dan toch nog kan verrassen met iets nieuws.

Wat hebben jullie met dinosaurussen?
Doeke: Die zijn allemaal van mij! Ik was vroeger (en nog steeds) gek op dinosaurussen en verzamelde er alles van. Ik wou heel lang paleontoloog worden maar ben toch een creatievere kant op gegaan. Grappig genoeg wou Manon vroeger ook paleontoloog worden!

Manon: Yep, dino’s zijn cool!

Wat is jullie meest persoonlijke werk en waarom?
Doeke: Lastig lastig, bijna al mijn persoonlijke werk heeft een autobiografisch karakter. Maar als ik dan toch echt moet kiezen, dan is de illustratie ‘Plants are friends’ mijn favoriet. Zoals je ziet staat het huis vol met planten, ik ben altijd aan het verzamelen en aan het stekken.

Manon: Al mijn eigen werk is heel persoonlijk maar als ik er een moet kiezen ga ik voor een strip die ik recent heb gemaakt over vrouwelijke seksualiteit. Het is een onderwerp waar ik al heel lang iets mee wou doen omdat gelijkheid tussen partners iets is wat vanzelfsprekend zou moeten zijn, maar wat het helaas nog niet altijd is. In de strip zijn mijn eigen ervaringen en die van een paar vriendinnen verwerkt. Het is een heel persoonlijke strip geworden en ik vond de publicatie ervan super spannend! De reacties waren gelukkig overwegend positief en lief.

Jullie huis is heel rustig ingericht. Fijn! Hoe bewaar je die rust? En heb je dat nodig om creatief te kunnen zijn, of is dat geen halszaak?
Doeke: We woonden hiervoor in een appartement dat de helft kleiner was en dat stond heel erg vol, haha. Toen we hier naartoe verhuisden hebben we een selectie van spullen gemaakt omdat we het allebei fijn vonden de muren iets meer te laten ‘ademen’, daardoor heeft alles nu veel ruimte.

Manon: Eh, zo veel mogelijk opbergen tussendoor, maar meestal is het iets rommeliger dan op de foto’s. Doeke laat overal stapeltjes achter met papiertjes, boekjes en pennen en ik ben bijvoorbeeld een ramp met opruimen tijdens het koken. We proberen de boel in elk geval niet te vol te bouwen en steunen op een rustig kleurpalet. De planten helpen ook, trouwens. Ik heb de leegte wel nodig om me te kunnen focussen, een vol bureau leidt af, al is dat helaas wel vaak de realiteit.

Wat is de allerbeste kringloopschat die jullie ooit vonden?
Manon: Voor mij is dat de secretaire. Doeke heeft hem gevonden in een Zwolse kringloop, toen we daar nog woonden. Ik wou al heel lang zo’n kast maar ze waren moeilijk te vinden en op Marktplaats erg duur. Hij werd toevallig net binnengebracht en Doeke is er naast gaan staan, heeft hem gereserveerd en heeft me daarna gelijk gebeld. Ik ben toen meteen gekomen, heb hem afgerekend en dezelfde dag stond hij nog bij ons in huis. Het groene gasfornuis is trouwens ook een favoriet!

Doeke: We waren op vakantie in Frankrijk en ergens in een kringloop kwam ik het houten bord met de print met bomen erop tegen. Eigenlijk was hij niet te koop maar mijn schoonmoeder heeft er met al haar charme voor gezorgd dat we hem mee mochten nemen voor 10 euro. De print doet mij denken aan de bossen rond Appelscha waar ik ben opgegroeid en voor Manon komt hij erg overheen met Frankrijk, waar ze vroeger veel zomers heeft doorgebracht.

Hoe zijn de taken interieurtechnisch verdeeld? Of zijn jullie daar heel democratisch in?
Doeke: Mijn moeder zei ooit dat ‘we maar gewoon alles kochten bij de kringloop’ en hoewel het daar wel een beetje op neerkomt, zit er wel een duidelijke lijn in dingen die we mooi vinden. We hebben veel hout, veel zachte kleuren en houden het huis verder bewust heel open en wit. Omdat we in ons werk helemaal losgaan met kleuren en patronen denk ik dat we ons huis onbewust een beetje sober houden. Mijn smaak verandert altijd, dus af en toe halen we iets weg of voegen we iets toe.

Manon: Als ik iets echt niet mooi vind haal ik het soms stiekem weg, haha! Maar meestal zitten we aardig op een lijn. Doeke houdt wat meer van ’troepjes’ (zoals de stenen overal), al zal hij wel zeggen van niet, haha. Het huis hoeft van mij ook niet een grote kringloop te worden, daarom hebben we sinds we hier wonen meer hedendaags design toegevoegd.

Wat kan jullie altijd opvrolijken?
Samen dansen door de woonkamer. En ijs. En taart. Eigenlijk al het eten in het algemeen.

En dan tot slot natuurlijk de vraag die al dit hele gesprek op onze lippen brandt: vertel eens iets over Angus? Wanneer is hij bij jullie komen wonen en wat is zijn meest grappige eigenschap?
Een vriendin vertelde dat vrienden van haar een nestje hadden. Omdat hij zwart was en een mannetje, was hij niet erg gewild maar daarom vonden wij hem alleen maar leuker.

We hebben hem als kitten opgehaald, heel passend op de 13e van de maand, op de wallen in Amsterdam. Zijn moeder was een ’tienermoeder’, eigenlijk nog te jong om al vruchtbaar te zijn.

Hij gedraagt zich als een hond: hij kwispelt nog net niet met zijn staart, maar hij luistert verrassend goed komt als je hem roept. Hij is heel lief en aanhankelijk maar totaal niet fotogeniek. Hij kijkt altijd chagrijnig!

Meer zien van het werk van Manon en Doeke?
La Nonette
Studio Doeke