Willy Wortel en het scheve bakje

Jaren geleden stond ik op een craftfair waar ik mijn Etsy spullen verkocht. Vertrouwend op de zachtheid van onze winters, had ik een buitenkraam geboekt. Scheelde ook een stuk in prijs in vergelijking met de binnenkramen.

Die fair had de twijfelachtige eer om op de koudste dag van dat jaar te vallen. So much voor onze warme winters. We hadden voor de zekerheid wel een kacheltje meegenomen, waar een enorme bak warmte vanaf kwam. Alleen vervloog die warmte natuurlijk direct. Ik had het die dag vreselijk koud, op mijn linker onderbeen na. Die stond namelijk pal naast de kachel. Tegenover ons werden kastanjes gepoft, dus aan het einde van de dag voelde ik me zelf ook een beetje een gepofte kastanje. Alleen dan wel een hele koude.

Om op te warmen liepen mijn Lief en ik af en toe een rondje door het overdekte deel van de fair. Tussen al die kramen (die trouwens wél een stuk smaller waren – nog een reden waarom ik voor een buitenkraam had gekozen), stond een kunstenaar die doosjes maakte van klei. Hele schonkige, scheve bakjes. Ze zagen er bijna uit alsof een kind ze had gekleid. Bijna.

Terwijl ik dit typ, breek ik mijn hersens over de naam van de kunstenaar. Het was iets met ‘wortel’ (hij zag er niet uit als een kip, dus het was niet Willy). Hij wist me nog te vertellen dat Frans Uyterlinde ook iets bij hem gekocht had. (Dus Frans, als je dit leest. Verlos me uit mijn lijden.)

Ik was dus verliefd en kocht van mijn die dag verdiende geld (en dat was niet bijster veel) een bakje bij wortel…dinges.

Ik realiseerde me pas hoe schonkig mijn lieve bakje was toen ik het met een vriendin had over onze gedeelde liefde voor spullen met een imperfectie. Toen ik als voorbeeld mijn bakje liet zien, vertrok haar gezicht: “Nee, Marlous… Dat is gewoon lélijk hoor. Dat ziet er toch niet uit man!”

Zo zie je maar dat de definitie van imperfectie ook heel persoonlijk is.

Een tijdje geleden liep ik met Anne door de kringloop. (Wat trouwens – dat zal je misschien verbazen – bijster weinig voorkomt. Als we elkaar zien zijn we meestal aan het racen tegen de klok om al onze plannen te realiseren, voor de kringloop houden we nooit tijd over!) Anne zag het gekke theepotje het eerst en zei: “Aggossie.” En ik zei: “Ach. Dat is volgens mij echt huisvlijt.” En Anne zei: “Ach, en dat handvatje dat net niet helemaal goed zwart is geglazuurd.” En ik zei: “Wie drinkt er nu thee uit zo’n klein theepotje?” En Anne zei: “Dat is vast tijdens een of andere pottenbakcursus gemaakt.” We zetten hem weer terug. Om er steeds weer bij terug te keren.

En om hem natuurlijk uiteindelijk gewoon mee naar huis te nemen.

Ja, imperfectie is heel persoonlijk. Ik moet Anne hoognodig dat scheve bakje eens laten zien. Iets zegt me dat zij hem wel kan waarderen.

Iedere donderdag schrijf ik een gastblog op vtwonen.nl over vintage styling. Voor deze serie verzamelde ik in één middag een hele trits wit en een beetje vreemd keramiek. Het gekke theepotje (of is het een kannetje? Kan ook!) past er geweldig bij. Je kan al mijn blogposts over vintage styling op VT Wonen hier lezen.

(Ineens schiet het me te binnen! Het heette Wortel Productions. Klik maar eens hier, de BAHvogel is van mij!)