Lobi da basi

Je moet een hart van steen hebben, als je niet hoefde te huilen om het liedje van Ali B. afgelopen vrijdag.

Ik vind Ali B. een sympathieke gast, maar op zich heb ik niks met zijn muziek. En hij trapte in zijn liedje alle open-ouderschapsdeuren in die er in te trappen zijn, maar dat maakt niks uit. Het raakte me recht in mijn hart.

Mijn hart is namelijk al een tijd niet meer van steen. Maar van chocolade. Of iets anders dat heel gemakkelijk smelt.

De reden daarvan ziet u op deze foto’s.

Tegenwoordig kunnen we samen op de fiets. Fietsen we door het bos en langs de weilanden. Zonder doel, gewoon een rondje. Bij ieder weitje met dieren maakt ze het geluid van een Nazgûl (die uit Lord of the Rings, ja). Echt, zo klinkt het. Dat heeft haar al de bijnaam baby-Nazgûl opgeleverd. Ze vindt dieren zo prachtig. Het zijn voor haar allemaal levende knuffels, net als Molly.

Op de fiets zingt ze. Daaidaaidaai. En als je in een vrij lege, stille winkel loopt, roept ze soms ineens heel hard “HUUUUU”. Alsof ze denkt: “Deze winkel kan wel een goeie portie huuuu gebruiken.” Dat vind ik ongelofelijk grappig. Ik ga die geluidjes missen, als ze gaat praten.

Ze wordt al bijna 1. Wat ik bijna niet kan geloven. Het leven is een feestje, met haar erbij. Wij hangen geen slingers op, wij hebben Jetje al. Lobi da basi. Liefde is de baas.