Zie die maan…

De maan is een fijn foto-object. Hij herinnert me eraan hoe bijzonder het eigenlijk is dat we hier met z’n allen op aarde leven. Want hoe bijzonder is het, dat we vanuit onze zolderramen naar een ander hemellichaam kunnen kijken? Dat samen met ons in een melkwegstelsel deel uitmaakt van een grote zwarte duisternis, waar wetenschappers op aarde nog maar een fractie van ontcijferd hebben? Nou ja, zulke gedachten gaan vaak door mijn hoofd als ik de maan zie.

Een fijn fotografeer object dus, die maan. Nu is dat ook niet zo moeilijk, want het is voor ons stervelingen, niet in het bezit zijnd van een telescoop in de achtertuin (of een sterrenkijker op een berg in Nevada zonder lichtvervuiling) het enige hemellichaam dat we fatsoenlijk fotograferen kunnen.

Als ik tijdens het fotograferen die maan door die bomen zie schijnen, krijg ik wel gegarandeerd Dat Ene liedje in mijn hoofd. Sorry als jij dat nu ook hebt, trouwens.

Wat ik altijd gratis bij dat liedje krijg is de vraag “wie zijn die makkers en wat is wild geraas?!”.

“Bakkers staakt uw wildgebraad” had ik een nog logischer tekst gevonden in een liedje waar alleen maar vaagheden in staan. Vaagheden waar de taalkundigen op onze aarde ook geen duiding aan kunnen geven, trouwens. Of zouden ze het expres vaag gehouden hebben, zodat kinderen er de meest fantastische variaties op kunnen verzinnen? Ik ben nu al benieuwd naar de versie die Jet er ongetwijfeld van maken gaat.

Hoe dan ook, zo gaat dat rond in mijn hoofd, als ik naar de maan kijk. Goede reden om soms een tijdje weg te blijven bij het zolderraam. Voor ik het weet zit ik weer een week met dat *piep*liedje in mijn hoofd.