Glimmende olifanten zijn zó 2016

Ik heb een sneuerikken magneet. Dat is niet nieuw hoor, ik heb altijd van dingen gehouden die een beetje scheef zijn. “En bedankt” zegt mijn Lief dan altijd. Ja hallo, wie de schoen past trekke hem aan hoor. Jonguh!

Maar goed. Sneuerikken dus. Zo kwam er recent nóg een sneue olifant op mijn pad. Ik vond hem in zo’n winkel waar mensen een schap kunnen huren om daarin hun waar te verkopen. Tussen al die schappen gevuld met gehaakte pantoffeltjes, zelfgenaaide kinderkleding, houten zonnebrillen, vruchteloze pogingen tot het namaken van Dutch Design en Disney merchandise, was ook een schap waarin een hele stoet met sneue diertjes stond. Met liefde geboetseerd, met raku techniek afgewerkt…maar stuk voor stuk kandidaten voor de galerij der zielenpieten.

Mijn hart smolt.

Achter zoveel kneuterige huisvlijt zit óf een marketingmastermind, of iemand die al zijn moed bij elkaar raapte en besloot om zijn creaties nu dan eindelijk aan de wereld te tonen.

Naast de olifant was er ook een pinguïn die ik heel graag wilde adopteren, maar mán..dan moest ik ze eigenlijk allemaal kopen. En laten we wel wezen, in het asiel kan je ook niet ál die arme stakkers mee naar huis nemen. Je wil het wel, maar praktisch is het niet. Logisch ook niet, trouwens.

Deze tevreden vriend, met zijn zo positief opgeheven slurf, staat nu dapper glimmend tussen mijn verzameling al dan niet sneue types. Trouwens, scheef is het nieuwe recht. Imperfect het nieuwe zwart. En glimmende olifanten worden heel erg 2016. Ik voel het.