Moominland Midwinter

“The sky was almost black, but the snow shone a bright blue in the moonlight. The sea lay asleep under the ice, and deep down among the roots of the earth all small beasts were sleeping and dreaming of spring. But spring was quite a bit away because the year had only just got a little past New Year.”

Een week geleden (rondom het film-breekmoment) maakte ik (gelukkig!) ook foto’s met mijn digitale camera van het besneeuwde wonderland dat Nederland voor even was. Tijdens onze wandeling moest ik steeds denken aan het boekje ‘Moominland midwinter’ van Tove Jansson dat ik momenteel lees. Aan het einde van ieder paadje verwachtte ik de Moominvallei met het Moominhuis aan te treffen. (Dat dus echt bestaat, kijk maar eens hier! Zou de eigenaar het willen verkopen?) Ik realiseerde me ineens waarom ik zo graag boeken lees of films zie die over werelden gaan die niet bestaan. Ze voeren je niet alleen naar een plek waar alles Anders is, ze maken een wandeling door een gemiddeld bos op een bepaalde manier ook magisch. En dat vind ik, als volwassen mens, nog net zo leuk als toen ik 8 was.

A week ago I shot these photos of our temporary Dutch Winter Wonderland. The forest reminded me of the book Moominland midwinter (by Tove Jansson) that I’m currently reading. At each corner I secretly expected to walk into the Moomin Valley. It made me realise why I love stories about worlds that do not exist so much. The memory of those tales make a walk through an average forest magical. Whether I’m 8 or 80, I will always love that feeling.