Fun science

Voor wiskunde had ik op het voortgezet onderwijs een hele strenge leraar. Het was een klein mannetje, met cowboylaarzen en een bril die nu weer hip zou zijn (groot en rond). Op die laarzen stampte hij door de klas alsof hij aan het country dansen was. Ik kon hem niet uitstaan, met zijn laarzen en zijn attitude. Later bleek hij een hele toffe vent te zijn. Dat waren trouwens de leukste leraren: degenen die eerst heel streng waren. Naarmate het jaar vorderde, bleken dat de fijnste mensen te zijn. Uiteindelijk kon ik zelfs die cowboylaarzen waarderen. Dat jaar was het enige jaar dat ik er redelijk voor stond, wat wiskundecijfers betreft. Ik heb nu eenmaal een brein dat bij het woord bèta eerder aan een automerk denkt, dan aan exacte vakken.

Met mij en cijfers is het nooit helemaal goedgekomen. De geometrische vormen die we aan de exacte wetenschap te danken hebben, kan ik echter wel erg waarderen. Tot mijn verbazing waren bij Ikea in Amersfoort nog steeds de Scholten en Baijings posters uit de PS collectie van 2014 te koop. Eerder had ik spijt dat ik ze niet meenam, maar al die tijd hebben ze geduldig op mij liggen wachten. Lieve posters. Blijkt er in mijn alphabrein toch een wiskundemeisje verscholen te zitten.

I wasn’t good with figures when I was young and frankly, everything science-y is still not very compatible with my alpha brain. But now that the creative scene has embraced geometrics, even I came to love science eventually.  

Surprisingly, the Scholten and Baijings PS posters from the 2014 collection are still for sale at our local Ikea. When the collection was first presented, I didn’t buy them, because back then it seemed silly to buy everything from one collection (but hey, that collection was quite irresistible and I’m not made of steel!). I’m happy they waited for me to come around.

So. Me and science. All’s well that ends well.