Let’s go outside or let goooo, let goooo

Mijn moeder zegt altijd: het loslaten van je kind begint al bij het doorknippen van de navelstreng. En oi, is dat een waar woord. Na 1,5 week in een babycocon te hebben vertoefd, was alleen het idee van naar buiten gaan met onze baby een drempel waar ik amper nog overheen kon stappen. Je kind is zo klein en kwetsbaar en, stiekem, jijzelf ook nog best wel, eigenlijk (niet klein, maar wel kwetsbaar). Helaas kan je niet tot het einde der tijden op de Appie bezorgservice rekenen en is het –geheel terecht – verboden om je kind in huis op te sluiten tot zijn 16e.

Gelukkig is daar altijd mijn ‘better half’ voor het goede gewicht in de weegschaal. Hij zag die angstige konijnenblik in mijn ogen en stelde voor om de 1e wandeling met Jet op een avond te doen. Dan is het lekker rustig op straat. We konden meteen het aangename met het nuttige combineren want er lag nog een shitload aan oud glas om weg te brengen. Jet sliep uiteraard overal doorheen, zelfs door het kletterende geluid van brekend glas. Het Grote Loslaten van onze dochter begon dus met het wegbrengen van oud glas. Gelukkig duurt het nog even voor ze een brommer mag besturen…en heb ik nog even om een dikke lag eelt op mijn ziel kweken.

(Lees trouwens alles over lensflare -hoe je ‘bellen’ zoals deze in je foto’s krijgt- in deze post op Anki’s blog. Ook heel gaaf om te zien hoe iedere lens een andere sunflare geeft!)

About our first walk with Jet and how the whole idea of going outside with such a tiny, fragile baby scared the living daylights out of me. My better half eventually suggested to take an evening walk, when it’s quiet in the streets. And so we did. Let’s just say I’m glad our girl won’t be allowed to ride a scooter for the next 16 years!