Don’t be like the rest of them, darling

Borduurwerken bij de kringloop, ik vind het altijd een beetje sneu. Zeker als ze met één draad geborduurd zijn op kaaslinnen, zoals deze bijvoorbeeld. Dat je met zoveel geduld en tijd zoiets maakt, vind ik heel knap (en dat komt dan misschien weer omdat ikzelf nooit de rust in mijn lijf heb om zo lang aan één project te werken). Dat zoiets dan eindigt bij de kringloop, is een beetje treurig. Maar goed, als je er een stuk of 80 van een oudtante erft, kan ik me ook voorstellen dat je je huis er niet mee gaat volhangen. Zelf ben ik van de tactiek ‘grote stappen snel thuis’, dus borduurde ik uit de losse pols deze banner van wolvilt met (dikke) zijdegaren (maar je kan ook gewoon ongesplitst borduurzijde gebruiken, net hoe fijn of grof je het patroon hebben wil). Ik zoomde de bovenkant om op de naaimachine. Stokje erdoor en je bent al klaar. Bijkomend voordeel: minder schokkend als het ooit eens bij de kringloop belandt. Ha!

Cross-stitched or embroidered (I’m still not entirely sure what’s the difference in English) wallhangings, I always find it a bit sad when I see them in a thriftshop. I have an enormous amount of respect for the time, patience and love that’s most likely put into the making of them (which must have something to do with the fact that I won’t ever find the piece to work on one project for so long), so it’s sad when all that had work ends up in a second hand store. On the other hand: if you inherit 80 embroideries from some great-great-aunt I can of course imagine you’re not going to mount ‘em all. I myself am a lazy crafter and an even lazier embroiderer. So I made this super-easy free-embroidered banner with a patch of woolfelt and embroidery thread. Make a simple hem on top for the stick and that’s that. There’s even a secret extra benefit about this one is: it’s much less shocking to stumble upon when it ends up at a thriftshop at some time. Oh yeah!