This is the life

Molly heeft haar plekje in de vensterbank weer ontdekt nu de verwarming aan is. De gordijnen moeten echter dichtblijven (ze zijn wel lichtdoorlatend, maar ik heb ze toch echt liever open), dan voelt ze zich lekker veilig en onbespied. Ik zou niet weten wat zij voor dingen zou moeten doen daar die niet opgemerkt mogen worden, maar ze is ernstig beledigd als ik de gordijnen opendoe als zij daar ligt te ronken. Wij zitten dus voor Molly in een soort van schemerdonker. Alles voor de knuffel hè? Overigens noemen we haar tegenwoordig Uf, het geluid dat ze maakt als we haar kattenmelk niet snel genoeg inschenken. Kleine Uf komt de winter wel door en als ik haar zo zie liggen, op haar eigen plekje tussen de planten, dan ben ik best wel jaloers. Wat – een- leven…!

Now that the heat is on again Molly wants to sleep in the windowsill again. The curtains need to be closed though (and although they are translucent, I’d rather keep them open during the day), ‘cause apparantly she feels extra safe and concealed with the curtains closed – not that I can think of any secrative thing she could do there, but she gets terribly upset when I open them. So, we kinda agreed that, as long as Molly takes her windowsill nap, the curtains are closed. We do everything for that soft little plushy. We started to call her Uf by the way, it’s the sound she makes when she feels we don’t pour her catmilk fast enough into her bowl. Little Uf will certainly get through winter well and when I see her lying there in her own little green haven, I’m feeling quite jealous. What – a – life…!