The joy some fur can bring

Dieren. Ik hou van ze. Loop met mij over straat en iedere hond/kat/schaap/paard/hommel/noem maar op, wordt benoemd met “Aaach, kijk nouou…” (en dan volgt er een beschrijving van het naar mijn mening oneindig schattige aan dat dier. En geloof me, er is niet veel nodig om schattig te zijn). Ik kan het niet helpen, vachtjes zijn er om geaaid te worden en alles op vier poten vraagt erom op hysterisch hoge stem toegesproken te worden met frutti putti puh geluidjes (met dank aan Ronald Goedemondt voor die meesterlijke uitspraak). Wat mij blij maakt zijn zanderige konijnenvoetjes en een opgerolde knuffel aan mijn voeten. (Als Molly ooit nog eens de criminaliteit in gaat zal ze de kranten in gaan onder de naam Molly S. alias De Knuffel.) Dieren zijn de toneelspelers in mijn eigen privé theater. Je hoeft echt geen kind te zijn om je daar elke dag weer vrolijk om te maken.

Animals. I love them. If you walk with me down a street, every dog/cat/sheep/horse/bee/you name it, gets noticed with an “Aaaaaw, look at that…” (then follows a description of the animals’ cute characteristics and believe me, there’s a whole lotta cute about most animals). I just can not help myself: fur needs to be petted, all variations of four legs have to be addressed to with a squeaky voice. Sandy bunny feet and a curled up plushie at my feet make me extremely happy. (If Molly ever decides she wants to become a criminal she will be referred to in the papers as Molly S. a.k.a. The Plushie.) Animals are the actors in my own private theater. You do not have to be a child to get happy about that fact every single day.