Flea Market Fidos

The two books that formed a basis for my love of vintage are Cheap Chic (by the amazing Emily Chalmers) and a book called Flea Market Fidos (still available at Amazon). I haven’t got the faintest idea why dogs were used in so many designs (well, of course I have, but I won’t bother you with my mad theories) but they seem to keep finding me in thriftstores. And thanks to that damned Fido book, I keep taking them home ;-) These bookends come from a very bad secondhand shop in my hometown (honestly, that thriftstore sells the biggest load of shite ever, it’s awful) and/but I paid less than nothing for ‘em. What I like about these bookends are the marks that tell their vivid story: a former life in a child’s room (hence the blue pencil marks), their long storage on a moist attic (hence the stained wood) and eventually their ending up in a second hand store, waiting to be found by a loving new owner. I sometimes wish all my secondhand dogs could talk and tell their stories. (Although, if I could talk to animals, I would first ask our most beloved second hand animal Molly to tell te stories about her previous life!)

Curious about all the other Flea Market Fidos in our home? Take a look here, here, here, here and here. And that’s not even all of them!

Twee boeken vormen de basis voor mijn liefde voor tweedehands. De eerste is Gevonden Chic van mijn heldin Emily Chalmers, de tweede is Flea Market Fidos (niet vertaald, maar nog te koop op Amazon). Ik heb geen idee waarom honden zo’n geliefd onderwerp waren voor producten (ja, dat heb ik natuurlijk wel, maar daar ga ik jullie niet mee lastig vallen), feit is dat ik ze blijf tegenkomen in kringlopen. En, door dat rotboek (haha), blijf ik ze mee naar huis nemen. Deze boekensteunen komen uit een hele, heueule slechte kringloop uit mijn woonplaats (eerlijk waar, wat een rotzooi verkopen ze daar, het is afgrijselijk) maar ik betaalde een schijntje voor ze, dus dat was geen reden om ze niet mee te nemen. Wat ik zo heerlijk vind aan dit soort stukken zijn hun beschadigingen, de stille getuigen van hun vorige leven: de blauwe potloodkrassen van hun tijd op een kinderkamer, het uitgebeten hout van de periode dat ze ergens op een vochtige plek opgeslagen waren en uiteindelijk hun reis naar de kringloop, in afwachting van een nieuwe, liefhebbende eigenaar. Soms wilde ik dat al die oude, gevonden honden konden vertellen over hun vorige levens (niet allemaal tegelijk, want dan word je gek ;-D). Alhoewel. In dat geval zou ik allereerst van ons meest geliefde tweehands dier Molly willen horen over haar leven voor ze bij ons kwam wonen!

Nieuwsgierig naar de rest van mijn hysterische hondenverzameling? Kijk dan hier, hier, hier, hier en hier.