Klik maar raak voor een knaak

It’s so funny, this Old-Photography-Scene that’s going on on the internet. Who would have thought that we, with all our great digital inventions, swoon over expired films and yellowish, lightleaked pictures. The thing I love the most about analoge pictures is the surprise of how they have turned out. Especially when I shot them months ago in the U.S. and I already forgot what I took pictures of. Even with a Polaroid camera the surprise element is bigger than with a digital camera. I love the fact that my Holga for example is so light to carry. And that my parents, aunts and uncles get all excited when they see my old camera or start saying things like “That camera is so useless, why do young people want to take pictures with a plastic camera?” 

But you know…I would not love plastic camera’s or Polaroids without my trustworthy digital camera. I can still vividly remember the major disappointment – a decade ago – when I picked up my holiday pictures, finding out half of them turned out too dark, or blurry. These days I can shoot whatever I want, a thousand times in a hundred different angles and take ‘failed’ pictures along the way. Call me a maximizer, but in my opinion that’s having the best of both worlds.

Ik blijf het grappig vinden, de huidige Oude-Foto-Trend. Wie had ooit gedacht dat wij, met al die beschikbare digitale heerlijkheden van nu, helemaal wild zouden worden van fotorolletjes-over-de-datum of gelige of blauwige foto’s met lichtlekken erop?

Wat ik erg leuk vind aan analoge foto’s is het verrassingselement van het wegbrengen van het rolletje en het gespannen wachten op het eindresultaat. Zeker als ik dat rolletje net niet helemaal vol maakte tijdens mijn vakantie in Amerika en het dus alweer even geleden is dat ik de foto’s maakte. (Ik zeg er eerlijk bij: ik ben geen verrassingsmens, dus aan meer verrassing moet ik zeker niet blootgesteld worden.) Zelfs de snel ontwikkelde foto’s van een Polaroid camera hebben meer verrassing in zich dan die op een digitale camera. Wat ook fijn is: mijn Holga is zo lekker licht. En ik vind het ontzettend grappig om de reacties van ouders, ooms en tantes op mijn camera’s te horen: van enthousiast vertellen over ‘vroeger’ naar “Kind, wat moet je met zo’n plastic camera, dat is gewoon een waardeloos toestel”. Prachtig.

Maar weet je…mijn fanatisme zou niet kunnen bestaan zonder mijn goede, evenwichtige digitale camera. Ik kan mij nog levendig de teleurstelling herinneren als ik zo’n tien jaar geleden mijn vakantiefoto’s ophaalde. Vaak was de helft van de foto’s te donker of niet scherp uitgevallen. Of had ik tóch niet die foto gemaakt die ik dacht wel gemaakt te hebben. Nu kan ik van alles duizend foto’s maken, in honderd verschillende hoeken. En daarnaast een beetje aanklooien met mijn analoge toestel. Noem me een maximizer, maar naar mijn mening is dat het ultiem combineren van het beste van twee werelden.