That moment….

…when everything comes together….

…now let’s be honest…things don’t work for me that way. I didn’t see the light, there was no ‘Aha Erlebnis’ like the Germans so nicely put it. The idea for the magazine slowly emerged and wouldn’t be here at all if it wasn’t for some fabulous people who helped me to filter good from bad ideas, gave me feedback and helped me to battle Mr. Doubter that tried to supress me ever so often. That’s the reason why I didn’t dare to share it earlier. As long as I was the only one that knew about it, I could turn back somewhere and let the whole thing go.

Luckily I didn’t and since Meet the Blogger (which was a great, great day) it’s out in the open. Ieieieie!

So, here’s the story. Everything I already loved doing as a child comes together in this plan: I’ve been writing and building stillives (as I like to call it) since I was a little girl. I didn’t take any interest in playing with my toys, I arranged them. Or I wrote papers just for fun about badgers or panda’s or bamboo (that really happened, bamboo is actually kinda interesting – at least I thought it was when I was little) with my friend that lived next door. It’s actually silly that it took me so long to realise that writing and curating where the most logic things to do as a job. It’s been there all the time, I just had to find it.

And now for the title. Oh Marie! is actually an ode to my grandmother. The boy on the picture below is my grandfather when he was 5 years old. I got my treasure hunting genes from them. And (I’ll try not get all mushy and all) since they gave me so much in life, since they are in my most dear memories and since they started this dear, warm, supporting family of mine, they had to play a big part in this exciting plan of mine.

I’m so excited that Casper, who designed the package of my DIY deer kits (another great project that I will report about soon, I promise), also agreed to design the whole grafical part of the magazine. I also want to thank Diana, Anki and Iris for their great support over the last couple of months. Wow, I already start to thank people, I make it feel it’s the Acadamy Award ceremony, don’t I?

So, that’s that then. That’s the story in a nutshell. I’ll keep you posted guys and (since I’m already thanking everyone), thank’s so much for all your great comments! If you want to receive the Oh Marie! newsletter, here’s the place to go!

Laat ik eerlijk zijn…zo’n magisch moment waarop alles samen lijkt te komen…

..dat was in dit geval niet aan de orde. Dingen werken simpelweg vaak niet zo bij mij. Geen zon die door het wolkendek brak, geen ‘Aha Erlebnis’ (zoals de Duitsers zo mooi zeggen). Het idee voor het magazine is gegroeid en was reeds ter ziele gegaan zonder de hulp van een paar lieve mensen die mij hielpen slechte van goede ideeën te scheiden, feedback gaven en me hielpen Mijnheertje Twijfel terug in zijn hok te jagen. Dat is ook de reden waarom ik zo lang voor me hield wat ik droomde: zolang het idee veilig bij mij was, kon ik nog ten halve keren.

Gelukkig heb ik mijn plannen niet laten varen en na Meet the Blogger (wat overigens een geweldig leuke dag was), is het ‘out in the open’. Ieieieieieieie!

Zo, hier het hoe&waarom. Alles wat ik (als kind al) leuk vind om te doen komt samen in dit plan: ik schrijf en bouw al stillevens (zoals ik dat zelf noem) sinds ik klein was. Ik speelde niet met mijn speelgoed, ik rangschikte het. Of ik schreef werkstukken voor de lol. Over de das, pandaberen of bamboe (ja echt, bamboe bleek een enorm interessante grassoort te zijn – vond ik toen. Ik heb zelfs de klas nog bamboe uit blik gevoerd als gimmick.). Eigenlijk is het vreemd dat het zo lang duurde voordat bij mijzelf het kwartje viel, want schrijven en samenstellen zijn altijd in mijn leven geweest.

En dan de titel. Oh Marie! is een ode aan mijn grootouders. Marie was mijn oma, de jongen op de foto hieronder is mijn opa op vijfjarige leeftijd. Ik heb mijn schatgraversgenen van hen gekregen. Daarnaast (en ik zal proberen niet dramatisch of klef te worden) zetten mijn opa en oma met hun familiewaarden de toon voor mijn jeugd en verdere leven, ze zijn aanwezig in alle mooie herinneringen die ik heb. Als er twee mensen niet mochten ontbreken in dit spannende project, dan waren zij het wel.

Casper, degene die de verpakking voor de zelfmaakpakketjes van de hertenhoofdjes heeft ontworpen (nog een project waar ik écht meer over ga delen, dat beloof ik), zal het grafische gedeelte van het magazine op zich nemen, waar ik ontzettend blij mee ben. Daarnaast moet ik Diana, Anki en Iris bedanken voor hun feedback tot nu toe. Wauw, dit klinkt een beetje als een dankwoord van de Oscars, vind je niet? En het magazine is er nog niet eens. Dat belooft wat.

Zo. Dat is het verhaal in een notendop. Ook hier zal ik blijven schrijven over de voortgang. En nu ik toch aan het bedanken ben, jullie ook bedankt voor al jullie positieve reacties en inschrijvingen voor de nieuwsbrief. Heel erg bemoedigend! Als je je nog wil inschrijven voor de Oh Marie! nieuwsbrief, hier kan je dat doen!