My theory about peonies

It’s terribly cliché to blog about peonies. On the other hand: why not write about something so simply beautiful? I love their smell, the way the tiny buds explode into this spectacle of unfolded leaves, I love their soft poudry colours… And maybe, they’re even more interesting because they’re not available the whole year, like Roses or Chrysanthemum. I guess Peonies are therefore masters in keeping themselves interesting: each year they make you taste their greatness for a little while and then they leave again.

And it works. Peonies are the only reason I crave for Summer each year.

Het is natuurlijk vreselijk cliché om een post te wijden aan pioenrozen. Aan de andere kant: waarom zou ik niet schrijven over de simpele pracht van deze bloemen? Ik hou van hun luchtje, de wijze waarop die weinig belovende bloemknoppen zich ontvouwen in een spectaculaire explosie van blaadjes, de poederkleuren waarin ze veelal komen… Misschien is het feit dat ze maar zo kort te krijgen zijn ook wel hetgeen wat ze zo interessant maakt. Ik bedoel, rozen en chrysanten zijn toch een beetje de slobberwijn onder de snijbloemen: lekker goedkoop, drinkt lekker weg, altijd te krijgen…maar niet erg exotisch verder. Nee, dan die pioenrozen. Ze komen in een nauw tijdslot, nemen je voor zich in…en verdwijnen weer…mij hunkerend achterlatend.

Slimme jongens hoor, die pioenen. Ze zijn de enige reden waarom ik ieder jaar weer reikhalzend naar de zomer uitkijk.