A Fido fine

Eitherway, last week she did pay me. The most fabulous, vintage happy salary I ever earned in my professional life: a vintage Fisher Price dog pull toy called Snoopy. It’s in perfect condition, beside it’s ears that need to be replaced (hence the adhesive tape it’s previous owner added to keep them together). Today our new housemate will get new felt ears and he’s also already the subject of one of our many silly inside jokes:

Me: “Love?”
Husband: “Yes?”
Me: “Did you walk Snoopy today?”
Husband: “O, ahaha”

Diana is de laatste jaren niet alleen een vriendin maar ook een rolmodel voor mij geworden. Naast het feit dat ze vier (creatieve) ondernemingen runt en dat combineert met een gezin (waarbij ze ook niet geheimzinnig doet over het feit dat dat een behoorlijk uitdagende combinatie is), coacht ze mij enthousiast (en schijnbaar moeiteloos) om ook mijn dromen na te jagen. Hierom was het voor mij vanzelfsprekend om, toen ze mij daarom vroeg, samen met mijn Lief het Appracadabra Launchfeest te fotograferen om wat terug te kunnen doen. Uiteraard wilde Diana ons daar weer voor compenseren, waarop ik vond dat ik niet gecompenseerd hoef te worden voor iets dat ik Heel Graag Doe.

In ieder geval, vorige week kreeg ik tóch mijn salaris gestort. En het is het meest originele, vintage vrolijke salaris dat ik ooit in mijn werkende leven uitbetaald kreeg: een Fisher Price loophondje met de naam Snoopy. Hij is in perfecte vintage staat, op zijn oude vilten oren na die door zijn vorige eigenaar angstvallig bij elkaar werden gehouden met plakband. Vandaag krijgt onze nieuwe huisgenoot nieuwe oren van vilt en is hij ook al het middelpunt van één van onze vele flauwe grappen:

Ik: “Lief?”
Echtgenoot: “Ja?”
Ik: “Heb je Snoopy al uitgelaten vandaag?”
Echtgenoot: “Ow. Haha”